In mijn vorig mama-bericht liet ik het woord trainen vallen. Het prikkelde de verbeelding. Maar hoe zit dat nu met dat trainen? En kan je dan werkelijk een baby van vier weken oud trainen? 

Het voordel bij een tweede is dat je zoveel meer bagage hebt als moeder, sneller afwijkende zaken ontdekt. Net zoals zijn zus is onze kleine man ‘gezegend’ met verborgen reflux, een verschrikkelijkheid als u het mij vraagt. Veel sneller dan bij zus ging dat lichtje branden… 

’t Kind kreeg plots een onverzadigbare honger, zo leek het toch. Ik dacht eerst aan de groeispurt die zich op een dag of 10 aankondigt. Maar ’t ging niet over. Integendeel, het leek wel alsof hij 24 uur per dag kon/wou eten. 

Ons lokaal Kind & Gezin kantoor maakte even snel als wij de link bij het horen van dit verhaal.  Het is daar dat het woordje trainen gesitueerd moet worden. Ik kreeg de raad van de liefste-Kind-&-Gezin-verpleegsters-ooit hem een tutje aan te bieden om ze kleine Baptiste beter te leren kennen. 

Bij honger laat hij zich niet sussen door een tut, bij de drang naar het verzachten van de pijn wel (wat voor veel refluxkinderen typisch is). En zo kwamen wij erg snel in een ‘structuur’ terecht.  Velen zullen dit misschien omstreden vinden maar hier was het opluchting… 

Door deze simpele ingreep slaagden we erin de tijd tussen zijn voedingen te vergroten, en vooral meer rust te bieden aan kleine man. Na enkele dagen, en nog enkele andere reflux-ingrepen (half uur rechtop na het voeden, bedje omhoog, consultatie osteopaat, veel buiklig overdag, …) nam de continue vraag naar voeding af. Zijn comfort nam toe, te merken door minder pijn-huilbuien. Als moeder ben je dan alleen maar blij… 

Dat er gezegd wordt dat het beter is bij reflux kleine voedingen te geven, met minder tijd tussen en de maag laten rusten passé is… tjah, dan kan ik alleen maar zeggen dat dit hier niet marcheert, integendeel. Veel kleine voedingen na elkaar creëert meer pijn, meer huilbuien en nog minder slaap voor kleine man.

Je moedergevoel volgen lijkt mij dus het meeste aangewezen want ons instinct leert ons zaken die we niet uit de boekjes of de wetenschap kunnen halen. 

En dan dat doorslapen hé… 

’t Is simpel: het kind is overdag vele uren wakker, wat ik wel vaker hoor bij reflux-kinderen. Gezien een kleine baby naast eten ook veel slaap nodig heeft, moet ook mijn kleine man op een bepaald moment zich gewonnen geven. En hier is dat ’s nachts… Ondertussen 7 a 8 uur aan een stuk. 

Ik ben blij met dat doorslapen maar net zoals toen nuanceer ik, want hé ik heb een kind met reflux dat vaak afziet van de pijn en soms ontroostbaar is. Met alle plezier van de wereld zou ik liever wat minder slapen als dit kon betekenen dat hij geen last heeft van reflux. Maar de situatie is wat hij is, dus ik ben blij en blijf het nog graag van de daken schreeuwen dat het kind ’s nachts slaapt. 

Dus hoe ik een baby van vier weken train? 

Ik omring mijn kind met veel liefde en warmte en probeer hem gewoon te begrijpen, met vallen en opstaan. De combinatie van zijn ritme en mijn moedergevoel zorgen, net zoals bij elke andere moeder, dat ons leven op dit moment zo geregeld is. 

Hij kapitein van het schip, 

Ik eerste stuurman.