Social media, ik ben er voor een groot deel mee opgegroeid. Ik vind het gebruik ervan perfect normaal, al is een evenwicht vinden tussen social media en real life voor velen een uitdaging. ’t Zal u niet verbazen als ik je vertel dat ik lid ben van allerlei babbelgroepjes. Ik lees er mee en deel er af en toe mijn mening. Maar ik lees vooral, om mee te zijn met wat er in de moederwereld leeft.
Dat het in zo een groepjes regelmatig gaat over het opvoeden van je kids, over een strenge aanpak of eerder een vrije opvoeding, ’t zal u niet verbazen. Voor mij is het soms een spiegel, eentje die nu en dan trouwens héél confronterend kan zijn. Ik bewonder moeders die resoluut gaan voor een vrije opvoeding. ’t Is niet dat ik naar een dergelijke opvoeding streef, ’t past niet bij mij. Maar toch, ik heb werkelijk geen idee hoe zij het doen en eeuwig kalm lijken te blijven. 
Ik probeer een evenwicht te zoeken. Maar damn god, dat is verdomd moeilijk. Ik zou dan ook zooooo graag een evenwichtige moeder zijn. Soms heb ik geen idee van wat ik doe, soms voel ik me zelfs mega slecht als ik op posts op Facebook lees en mama’s hun reacties daarop. Dan vraag ik me af als ik werkelijk de enige ben met een temperament om u te zeggen, de enige met een kind met een temperament om u tegen te zeggen en de enige die zich niet goed voelt bij vrij opvoeden. (En eigenlijk niet alleen op Facebook.)
Mijn hoofd kan dat allemaal wel relativeren, tuurlijk zijn er nog honderden anderen die een pittig kind hebben, worstelen met moederschap en hun temperament maar toch, mijn hart voelt zich daarin soms alleen. Zeker wanneer je gesprekken hoort over kinderloze mensen die vertellen over dat ze weer hun buur tegen hun kind hoorden roepen en dat dat er toch echt over is. Het enige wat ik dan doe is beschamend zwijgen.
Niet dat ze misschien geen punt hebben, ’t is niet dat ik dat roepen enzo helemaal ok vind. Eerder vind ik het schaamtelijk en probeer ik heel erg hard te voorkomen dat ik het doe. Daarom ook dat ik vorig jaar het boek ‘Stop met schreeuwen’ kocht. Niet dat ik ooit helemaal zal transformeren in een niet-temperament-vol type en helemaal mijn ding vindt in een vrije opvoeding, wel om de ruzies tussen Axelle en mij te doen verminderen en bijgevolg zo haar iets mee te geven voor later, zodat zij niet in hetzelfde schuitje belandt als haar moeder nu…
Het boek liet mij stilstaan bij ons temperament, dat echt wel krak hetzelfde is. Vuurwerk, oh zo vaak. Logisch dat dit vaak leidt toch ruzies en machtsstrijden (nu al, I know). Maar mijn kleine uk, die is nog klein en die kan dat niet veranderen. Mijn taak dus om het beter te laten worden. Hellejob maar niet onmogelijk. Dus ik probeer, met vallen en opstaan…
Waar ik zelf nooit eerder bij stilstond zijn de triggers die mij laten schreeuwen, ongeacht als dat nu terecht of onterecht is. Voor mij zijn ze eigenlijk te herleiden tot ofwel een overprikkeling van mezelf ofwel ruzie met de mannelijke helft van Liesellove. Dat laatste had ik snel door, die overprikkeling is een ander zaak. Vaak ontdek ik het pas als ik al over the top aan het schreeuwen ben. Wat wel is, sinds ik bewuster bezig ben met mijn eigen gedrag schreeuw ik al pakken minder. Maar er is nog werk aan de winkel, en helemaal schreeuw-vrij word ik allicht nooit.
Alvast 10 tips voor mezelf (en voor allen die zich herkennen in mijn verhaal) om wat bewuster met dat schreeuwen om te gaan en vooral, om die moeilijke situaties te doorbreken:
- Even temperamentvol als ik? Machtsstrijden zijn dagelijks kost? Bezin dan even over de situatie en vraag jezelf af waarom het alleen nog maar moet gaan om ‘Wie gaat er winnen?’ Ik pas dat soms toe en zie daardoor soms in dat verder ruzie maken te belachelijke voor woorden is. Zoals is van in die situaties van ‘Mama, ik wil mijn witte schoenen aan’ en mama denkt ‘Neen, je doet je zwarte aan.’ Zoals in Frozen: “Let it gooooooo.’
- Af en toe gas terugnemen en mee op de mat gaan zitten om samen te spelen of te tekenen. En neen, ik ben geen moeder die dat de hele dag kan, maar zo eens 10 minuutjes gewoon jij en je kind, dat is voor iedereen goed.
- Sta regelmatig stil bij moeilijke situaties en waardoor ze precies voor jezelf zo moeilijk te hanteren zijn. Zelfkennis, het begin van alle wijsheid. *schaterlach*
- Zorg goed voor jezelf: neem af en toe me-time, verzorg je lichaam, eet gezond en ga op tijd slapen. Hoe evident dat ook klinkt, als moeder is dat echt niet zo evident. Maar voel jij je goed, dan voelt meestal de rest van je gezin zich ook goed.
- Vind je regels, discipline etc. belangrijk? Dat is ok (of dat zeg ik toch tegen mezelf) maar sta af en toe stil bij al je verwachtingen daarrond. Soms is het beter om eens een oogje dicht te knijpen i.p.v. over alles een punt te maken.
- Ga in de schoenen van je kind staan en probeer na te gaan wat je kind voelt, denkt en verwacht. Spreek daar ook over met je kind.
- Leg situaties uit aan kinderen en durf spreken vanuit je eigen gevoel.
- Communiceer met je kinderen vanuit het niveau van je kind. Ga dus op je knieën zitten en maak oog-contact. Jij schreeuwt minder snel en je kind luistert makkelijker.
- Probeer de moeilijke situatie te doorbreken met bijvoorbeeld humor of de aandacht af te leiden naar een leuke activiteit.
- Neem ’s avonds nog even de tijd voor het slapengaan om samen te zitten en de dag te overlopen. Hoe klein Axelle ook nog is, op die momenten kom ik eigenlijk het meeste van haar te weten.
Herkennen jullie zich in mijn situatie? Of zijn jullie de eeuwige-kalme-moeders? Passen jullie specifiek tips toe? En voel jij je ook zo een dwaas als je anderen hoort spreken over dat schreeuwen echt niet hoort enzo?
