Liefste 2018,

Het afscheid kwam misschien een beetje te vroeg. Ondertussen is er al geen sprake meer van je en staat de jaarteller al op 2019. Je was intens, heel erg intens. Ik durf zeggen dat je mogelijks het beste jaar van mijn leven was ook al heb je me meer dan eens beproefd. Zot intens, héél zot intens. 

Ik ontdekte dat ik naast therapeut zijn ook nog heel erg graag iets anders wou doen met mijn leven. De stage die ik liep bij Yapado, zorgde mee voor het inzicht dat het hoogtijd wordt een sprong te nemen. Eentje in het onbekende en in het duister. Sindsdien is er in mijn hoofd vaak nog meer onrust dan normaal. Je hield me bijgevolg nachtenlang wakker, al was dat niet de enige reden. Ik kan alleen maar hopen dat al dat tobben ervoor zal zorgen dat mijn plan in mijn hoofd in 2019 goed kan uitdraaien. We zullen zien. Maar jij 2018 zal er alvast heel erg aan bijgedragen hebben.

Je liet met ook, letterlijk, de andere kant van de wereld zien. 7 weken lang dompelde ik me met mijn gezin onder in de Australische vibes. Het heeft me voor altijd veranderd. Nog steeds vind ik niet altijd de woorden om dat uit te leggen. Misschien komt dat nog wel, misschien ook niet. Maar mijn dankbaarheid is groot want het was een bijzonder mooie ervaring. Enige minpuntje: sindsdien wil ik eigenlijk alleen maar terug en oh ja is onze bankrekening een beetje gepluimd.

Maar 2018, je bracht vooral het mooiste wonder dat er bestaat en dat is nog een kindje. De zwangerschap was een intense periode waarin ik en stage deed en naar Australië trok en ook nog eens twee maanden grote vakantie met mijn drie koters overbrugde. De angst dat er iets fout ging lopen was groot. De angst voor de bevalling nog groter. En de angst dat ik dat misschien wel niet ging kunnen, nog eens moeder worden, nog vele malen groter.

Ondertussen is Estelle al meer dan drie maanden bij ons. Het zijn de meest intense maanden van mijn leven geworden, misschien wel van ons leven. Papa die onverwacht het extreem druk op zijn werk kreeg waardoor ik vooral zelf diende uit te zoeken hoe ik een dergelijk groot gezin dien te runnen. En dat was niet makkelijk en dat is het nog steeds niet. De confrontatie met graag de beste moeder ever te zijn met mijn eigen verlangens van gewoon mezelf, van gewoon Lies. Je zou het als pittig kunnen omschrijven. En daar waar ik tot aan nummertje drie dat redelijk vanzelf deed, word ik nu op de proef gesteld.

Dat klinkt mogelijks wat negatief 2018, maar dat is het veel minder dan het lijkt. Soms is het goed op de proef gesteld te worden. Het helpt om keuzes te maken en om de juiste richting te zien. Want, 2018, dat is wat je mij vooral op je einde gebracht hebt. Een richting, een weg die ik met vrij veel zekerheid wil gaan bewandelen. Je bracht me inzichten, niet altijd even makkelijk verteerbaar, en dat is heel wat.

Het was misschien makkelijker geweest als je dat niet had gedaan. De kop nog even in het zand had kunnen blijven maar jij kan er niet aan doen dat mijn hart en hoofd vol zitten. Negeren is geen optie. Ermee aan de slag gaan des te meer.

2018, ik ben je dankbaar en zoveel meer. Omdat je het zot intens hebt gemaakt, met een lach en een traan. Ik hoop dat je kennis en kunde hebt doorgegeven aan 2019 zodat we een vervolg kunnen breien aan wat jij ons gebracht hebt.

Merci 2018, nen heel dikken merci!


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.