Mijn derde baby, een wolk van een meisje, ik geniet. Echt wel! Maar ze huilt. Als in heel veel huilen. Stiekem hoopte ik, dat eens alle fysieke oorzaken onder controle waren, ze zou stoppen. Want zo verliep dat hier bij baby 1 en 2. Ik kon een nieuwe reflux-baby wel terug aan. Wat zou zij mij nog kunnen leren dat de andere twee mij niet al toonden? Maar, ondertussen is ze voorbij de vier maanden oud, en ze huilt nog steeds…

Zelden wanneer er gezelschap is, zelden op verplaatsing en gelukkig ook niet al te vaak ‘s nachts. Maar eerlijk? Ik zou echt liever nog eens ‘s nachts uit mijn bed moeten, wilde dat betekenen dat ze wat minder zou huilen overdag. De oorzaak van dat huilen? Weigeren om ook maar iets van de dag te missen. Daar waar bij de anderen het continu willen wakker zijn, overging eens de reflux onder controle was, gaat dat bij Céleste niet bepaald over. Integendeel, hoe ouder ze wordt, hoe erger.

De reflux is onder controle, al krijgt ze nog steeds medicatie etc. Maar we merken dat de problematiek geen zware pijnklachten meer veroorzaakt en dat is heel wat. Echter, ze blijft hyper allert en kan als de besten tegen haar slaap vechten. Op mijm Instagram-stories en foto’s krijg ik eindeloos veel reacties, nog steeds. Mensen delen hun allerbeste tips met mij. Ik probeer ze allemaal uit. Sommige helpen, anderen minder. Maar tot nu toe hielp geen enkele tip om het tij echt te doen keren.

Behalve dan in Parijs. Daar was zij een droombaby die enkel huilde bij honger of ongemak. En dat was bijna niet… Niet dat ze daar zoveel meer sliep, maar het entertainment daar, zal er wel voor iets tussen gezeten hebben. Helaas kunnen we niet altijd op uitstap, dus we moeten het zo verder zien uit te vogelen.

Wat Céleste het meest tot rust brengt, is rond lopen met haar. Liefst in een houding dat ze kan rondkijken. Dat betekent, niet in slaap vallen en voorzichtig weg leggen. Neen, rondlopen en blijven gaan. Tot ze op het punt komt dat ze zo moe is, dat ze de boel bij elkaar krijst. Als we zover zitten, dat ze echt niet meer kan, dan krijgen we ze wel in slaap. Het liefst onder een stapel knuffeldieren. Maar dat punt van extreme vermoeidheid bereikt ze niet zo snel.

Veel mensen stelden me een draagdoek/zak voor om dat dragen wat aangenamer te maken. Helaas, dat is goed voor een keertje maar niet voor continu. Zolang ik in beweging blijf is het goed, maar haar dragen en ondertussen aardappelen schillen, dat zit er niet in. Zit ze er te lang in, dan wordt ze wild. Behalve op reis dan, maar daar vond ze eigenlijk alles fijn. Wederom door het entertainment – niveau, lijkt mij.

Een kleine vooruitgang is wel het slapen in haar bedje overdag. Als de andere kindjes weg zijn van school en/of zelf slapen, dan is het stil genoeg in huis en wil ze een dutje doen in haar bedje. Soms dan toch. Al gaat dit beter en beter. Ik trek me dan ook op aan elke vijf minuten dat ze meer slaapt en vooral minder huilt. Belangrijk is dat de kamer goed donker is, bij niet willen inslapen ik haar in alle stilte haar fopspeen blijf brengen en dan even over haar hoofdje aai. En niet te vergeten, het muziekje van de babyfoon. Redmiddel der redmiddelen!

En verder zit ze veel in haar wippertje. Ik mag dan vooral niet stoppen met wippen of Céleste trakteert mij op een bleit-concert. Dat doet ze trouwens al vanaf het moment dat het ritme afzwakt. En niet dat ze door dat wippen in slaap valt trouwens, maar dan is ze content. En zo zit ik soms tussen twee voedingen door de hele tijd te wippen. Ge kunt u wel voorstellen hoe constructief mij dagen hier soms zijn…

Ik had dus van alles gedacht voor baby 3 maar niet dit. Soms zeg ik nu dat als dit mijn eerste kind was, er nooit nog een ander was gekomen. Nu, ‘t is misschien wat overdreven, maar voor mij vat het wel samen hoe het aanvoelt. Pas op, ik zie dat kind zielsgraag en ben eindeloos gelukkig dat ze in ons leven kwam. Maar de nood aan ademruimte is groot. De behoefte aan af en toe wat fysieke afstand. Straks verander ik nog in een rond-lopend-wiegend-wippend-monster.

Over die fysieke afstand nog… sommigen vinden dat misschien wat gek, maar ik ben zo een moeder die daar naar verlangt. ‘t Heeft niks te maken met mijn kind minder graag zien ofzo. Ik ben nu éénmaal dat type moeder dat liefst niet al te lang in die symbiose blijft. Ik ben een betere moeder als mijn kind de wereld verkent. Herkenbaar of ben ik nu echt in apentaal aan het spreken?

Ondertussen hoop ik er dus op dat door bovenstaande trucjes te blijven toepassen ze, nu de rust door het nieuwe schooljaar in huis is terug gekeerd, sneller zal toegeven aan haar nood aan slaap. En daardoor dan een vrolijker kind wordt. En eerlijk, ik zal het niet slecht vinden als ze fysieke evolueert in de richting van zitten en spelen en al. Nu ja, dubbel verhaal weliswaar, want tegelijkertijd ben ik ook de treurende moeder die haar baby veel te snel zie groot worden. En zo is het dus eigelijk nooit goed… haha!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

28 reacties

  1. Mijn H. Was geen huilbaby en ik weet niet meer precies wat het was, maar ik vond haar veeleisend, claimend, ik werd horendol van dat constant bij mij willen zijn en zelf werd ze ok niet vrolijker… Tijdens een bezoekje aan de osteopaat voor een voorkeurshouding, zei die beste man dat ik fysiek afstand moest nemen en haar overdag boven in haar bedje moest leggen. Het was mijn tweede kind, dus ik was niet groen achter mijn oren ( die sliep altijd en overal als ze maar in de draagdoek zat itt tot haar zus). Dus ik klapperde met mijn oren en dacht erover na en probeerde het uit. Op vaste tijden in haar bedje boven… Na twee weken, sliep ze overdag met regelmaat voldoende. Ikgi g pas na 10 minuten huilen troosten zonder er haar uit te halen. Er zijn er vast die dit wreed vinden, maar voor ons – mij en haar – werkte het. Zij minder oververmoeid, ik een minder wanhopige moeder met meer aandacht en rust in haar lijf.

  2. O zo herkenbaar: een baby die niks wil missen, op ‘drukke’ momenten rustig is, veel hulp nodig heeft bij slapen overdag….. net bijna 6 maanden bij mijn zoontje ge eest die heel gelijkaardig gedrag heeft. Sinds hij naar de onthaalmoeder gaat is hij een ander kind en ik een andere mama. Ik ben, zoals jij zegt, blijkbaar een betere mama als mijn kind de wereld verkent (hij is mijn eerste kindje). Nooit gedacht dat ik het zo fijn zou vinden om wat afstand te nemen en een rust over mij te voelen…. een rust die hem ook deugd doet. Als we nu samen zijn ben ik de mama die ik wil zijn en kan ik zijn pittig karaktertje dat alles wil gezien hebben en altijd bezig wil zijn aan.
    Do what you do best mama!
    Veel succes!
    Charlotte

  3. Zo herkenbaar… mijn oudste zoon had dat ook, en zelfs nu bijna 12 jaar nog steeds continu entertainment nodig (zonder het huilen, gelukkig!). We hadden er wel minder lang last van, want op 3,5 maand ging hij naar de crèche: bezighouding verzekerd.
    Allé, sterkte gewenst voor de moeilijke momenten!

  4. Mijn huilbaby is 33 jaar oud ,
    Lang geleden en nu een knappe , toffe papa … maar god ik weet nog zo goed die machteloosheid en ook wel het boos zijn …
    Reflux enz daar hadden ze toen nog heen idee van .
    Draagzak, hangmat,noem maar op …
    we deden shiften , mijn man 1,5 voor z’n werk , ik de nachten ….
    Kan je alleen maar moed wensen en zeggen dat het overgaat , ooit !
    De stofzuiger al geprobeerd ?
    Blijkbaar is er een app , met dat geluid , witte ruis noemen ze het ook , dochter gebruikt deze voor de kleindochter , die overprikkeld geraakt en dus ni inslaap geraakt dan .

  5. Zo herkenbaar. Hier ging meneer pas beter slapen toen hij naar 1 slaap overdag ging. En dan nog sliep hij verhoudingsgewijs weinig. Maar als je van bijna niets komt is alles extra al fijn….. Inbakeren hielp ook iets. Zo gingen we van 5 minuten naar 20 minuten. Maar nog steeds is het een kind van weinig slaap. Alles horen en zien en vooral niets willen missen.
    Het spijt me voor je. Ik zou willen dat ik de gouden tip had maar die heb ik ook nooit gevonden. Sterkte. Uiteindelijk komt het allemaal goed.
    Af en toe een een middagje afstand zou misschien wel goed doen. Maar ook dat moet goed voelen.

  6. Et zijn ook zo van die automatische wippertjes. Met zei en onnozel muziekje, dat uiteraard veel beter is dan gehuil. Just sayin’, het heeft mijn leven veel draaglijker gemaakt.

  7. Hier was buiten laten slapen een openbaring. Ik ben ermee begonnen toen ze een week of 10 was, het was toen winter en dus duffelde ik haar heel warm in. Ik rolde de buggy naar buiten, zette die voor het raam en ging zelf naast het raam zitten met een boek. Het lukte niet meteen, maar na een paar dagen had ze de smaak te pakken en o wat heeft ze heerlijk verfrissende dutten gedaan die winter. Een verademing voor haar en voor mij. Ze werd altijd wakker met een gezonde blos en was tussen haar dutten door veel blijer. Ik bakerde haar ook in, maar dat heb je waarschijnlijk ook al geprobeerd. Onrustige kindjes houden zichzelf vaak uit hun slaap door constant te bewegen, hier was dat inbakeren dus echt nodig. Veel succes nog in elk geval, ik hoop dat het snel beter gaat!

  8. Zo herkenbaar dat van die afstand nemen. Ik kan je ook geen tips geven maar ik stuur je stilletjes elke dag een beetje moed. Hopelijk helpt dat wat. En weet je, oiit komt er een tijd dat het volledig omdraait, dan krijg je ze voor de middag niet meer uit hun bed ??.

  9. is haar soms naar een kinderdagverblijf brengen een optie? Heeft mij alvast keihard geholpen. In het kinderdagveblijf( geen onthaalmoeder) veel prikkels op maat. Dus kindje leert veel bij. Een veerkrachtigere baby en dus ook de mama! En bijgevolg ook de papa etc. Leve het kdv!!

  10. Zeer herkenbaar. 1 van de redenen dat ik mij niet aan een derde waag (naast vele andere, belangrijkere). Ik zou het niet nog eens kunnen. Ik herken dat heel erg, die fysieke afstand willen. Niet constant he, maar gewoon op een gezonde manier. Eens even alleen zijn met jezelf, je lichaam en je geest zonder dat iemand daar constant beslag op legt. Misschien een rare vraag maar is opvang geen optie? Ik weet dat je thuis bent maar dag zou mij alvast niet tegenhouden :-) Geen 5 dagen he, maar 1 of 2 dagen? Ik zou instant een betere een gelukkigere moeder zijn! Maar dat is voor iedereen anders natuurlijk.
    Dat huilen moet eruit groeien. En dat komt, nu kan het snel gaan. Ik duim met je mee!

  11. Zoë was net zo. Onrustig en geen nood aan slaap overdag. Zodra ze in haar park lag huilen en op stap was ze de rust zelve. Het keerde allemaal met de opvang. Dit heeft mijn mentale gezondheid gered.

  12. zwaar, maar behalv de reflux herken ik het zeker. tussen drie en zes maand moest ik echt alles (soms letterlijk) uit de kast halen om onze dochter te entertainen. ze sliep overdag heel weinig, wou niets missen, verveelde zich snel en huilde dus ook veel. het was zomer en wij konden niet in de tuin want dan hoorden we de kinderen van de buren zeggen: de baby huilt weer… ik heb heeeeeel veel gewandeld met wandelwagen en draagzak, als ze dingen kon zien was het ook goed. zoals je zelf zegt: eens ze kon gaan zitten (op precies 6m) en daarna kruipen (2 weken erna) was dat echt totaal over. dan ging ze op onderzoek en hield ze zichzelf veel meer bezig. ze is nog steeds een nieuwsgierige en beweeglijke kleuter.

  13. ik kan je geen mening, raad , tips of zo geven want we zijn nogal anders en we hebben nogal andere kindjes. Het lijkt me niet simpel.

    Maar je opmerking over die symbiose zette me tot nadenken. Tot mijn verbazing – voor ik moeder werd zou ik dat nooit voorspeld hebben – vind ik die symbiose met superkleintjes net het meest fantastische van het moederschap. Het is met zoveel spijt in mijn hard dat ik merk dat de knuffels van mijn oudste minder lang worden want hij moet snel snel snel gaan doorspelen enz. ‘k vond het samenslapen, het knuffelen, het verplicht tv kijken omdat er een baby op mijn buik in slaap gevallen was, het dragen in een draagdoek echt zalig , het ruiken van mijn kindje en ‘k zou willen dat dat nooit stopt. Eens ze een kleuter worden vind ik het moeilijk om heel lang aandachtig te spelen met hen en verlang ik wel om mijn eigen activiteiten te kunnen hervatten.

    Serieus, als je vlakbij woonde, ik zou zo graag met Celeste in mijn armen af en toe een uurtje of zo komen ijsberen (ok…nee, ‘k weet niet wat ik zeg, ‘k weet niet hoe fijn ik het zou vinden als ze veel zou wenen. En ‘k weet ook niet of het even fijn zou zijn om andermans kindje te wiegen ipv je eigen kindje. Maar toch).

    1. Dat is lief :) en ja zo zie je maar dat we allemaal weer anders zijn. Ik kijk echt uit naar dat kleuter zijn. Al geniet ik ook wel hoor nu, maar samen de wereld verkennen is gewoon meer mijn ding :)

      1. haha, mijn jongste peuter wou vorige nacht weer niet slapen. Is laaste tijd vaker (tandjes, verkouden, ugh) en ‘k liep hem wat te wiegen en ik dacht om 1u20 aan deze comment.
        Waarom heb ik dat geschreven? Kindjes wiegen die niet willen slapen is helemaal niet tof! I jinxed it, zie me nu ijsberen in het midden in de nacht, ik wil in mijn bed. ik meende dat niet!! ‘k neem die comment terug. Komaan baby, slaap. Ik wil slapen.

        of hoe ik het blijkbaar ook alleen maar tof vind, wanneer het me uitkomt.
        ;)

        1. haha zalig, alle niet dat je moest rond lopen maar u opmerking ;-) ik snap je compleet! we vinden dingen zo leuk tot op het moment dat we moe zijn en gewoon willen slapen ;-)