angst voor de bevallingAngst voor de bevalling, bij nummer drie, are you kidding me? Serieus, ik hoor het jullie denken. En voor de duidelijkheid, ik denk dat dus ook. Ik was dan ook in twijfel of ik hier überhaupt wel iets over ging schrijven. Vooral omdat ik mama’s in spé, die nog geen kindjes hebben, zeker geen angst wil aanjagen. En verder omdat ik het van mezelf best belachelijk vind dat ik bij nummer drie mij het meeste zorgen maak. Maar het is nu zo en daar is niet veel aan te doen. (Echt, wat voor een brein heb ik eigenlijk?!?) Angst voor de bevalling, en ik leg u even uit waarom.

Belangrijk om weten is dat ik helemaal geen trauma’s heb opgelopen aan mijn vorige twee bevallingen. Je mag gerust verder lezen, ik ga hier geen gruwelverhaal neerpennen. Ok, wel iets over weeënstormen en dat is niet bepaald fijn, maar nu ook weer geen horror. Wanneer ik over mijn bevallingen vertel aan kinderloze vriendinnen, heb ik ook niet de indruk dat zij ongemakkelijk worden en beginnen schuiven op hun stoel. Integendeel. Ik geloof trouwens echt in de kracht van een vrouw. We zijn ervoor gemaakt om om te kunnen met die helse pijnen. Want ja, zeer doet het wel, dat kan ik u verzekeren.

Wie hier al lang komt lezen, las zeker al de bevallingsverhalen van Axelle en Baptiste. Beiden zijn behoorlijk vlotjes geboren. Bij nummer één deed ik er een uur of zes over, bij nummer twee zelfs een uurtje minder. De gynaecoloog voorspelt dan ook dat ik bij nummer drie waarschijnlijk even vlot zal ‘kopen’. Ik duim dus voor mezelf en baby dat ze goed ligt, niet van het sterrenkijkende type is en goesting heeft om hallo te komen zeggen, al mogen die weeënstormen achterwege blijven.

Waarom ben ik dan bang voor mijn bevalling?

Er zijn allerhande redenen waarom ik dezer dagen ongemakkelijk wordt bij het idee van bevallen. Laten we beginnen met die vlotheid van bevallen. De kans is best groot dat het wederom snel gaat. Klagen daarover wil ik niet doen. Maar manlief zit, net zoals bij Baptiste, in een gigantische drukke periode op werkvlak. We zagen elkaar de laatste weken niet zoveel wegens meer uren op zijn werk dan thuis. Dat mijnheer niet bij de deur werkt en ook niet op één twee drie in zijn auto zit, baart me zorgen. Ik zou daar niet mogen over piekeren maar ik doe dat dus toch. (Ik heb echt een ander brein nodig!) Wat als dat hier start als hij op zijn werk zit? De kans dat baby geboren wordt zonder papa in de buurt is dan niet onbestaande. En dan ga ik me echt kapot janken.

Vandaag zeg ik u hier zwart op wit: dat is het wel.

Ondertussen regelde ik wel dat ik genoeg mensen heb waar ik op kan terugvallen als dit scenario zich zou voordoen. Een bevalling helemaal alleen zie ik namelijk niet zitten, haha. Vriendinnen, familie en buren die allemaal bereid zijn om mijn kinders op te vangen en/of mij naar het ziekenhuis te brengen.  Lucky me! ‘t Is dan toch iets waar ik mij geen zorgen over moet maken.

Een tweede angstveroorzaker heeft wederom te maken met die snelheid van bevallen. Als je vrouwen laat kiezen, zullen ze allicht allemaal gaan voor een zo kort mogelijk durend scenario. Enkele uren pijn en er vanaf zijn. Niemand die gaat voor een bevalling van 20 uren of langer. Terecht ook! Toch worden snelle bevallingen onderschat. Wanneer ik daarover vertel, kreeg ik al vaker te horen dat die korte uurtjes van bevallen toch helemaal niet uitputtend zijn. Vandaag zeg ik u hier zwart op wit: dat is het wel. Weeënstormen weet u wel, niet één keer maar zowel bij Axelle als Baptiste was het van datte.

Dat ik daarbij ook nog eens doodsangsten heb voor epidurale’s helpt natuurlijk niet.

Weeënstormen zorgen er dan wel voor dat je heel snel naar volledige ontsluiting gaat, het is moordend pijnlijk. (Maar dus nog altijd geen horror.) Normaal gezien volgen weeën elkaar met een bepaalde regelmaat mooi op, zodat je tijd hebt om tussendoor op adem te komen. Bij weeënstormen is dat anders en komen ze gewoon kei snel na elkaar. Vergeet het dat je dan even tussenin kan recupereren. Pijn zult gij hebben, minuten aan een stuk. Soms kan je zelfs geen onderscheid maken tussen de verschillende weeën. Bij Baptiste waren ze trouwens het ergste. Eens ik aan 10 cm zat was ik al compleet uitgeput, riep ik dat ik ging dood gaan en had ik geen flauw idee hoe ik dat kind er ooit nog moest uitpersen. (Gelukkig regelt de natuur uiteindelijk alles een beetje vanzelf. Oef voor mij en voor dat kind, haha.)

Dat ik daarbij ook nog eens doodsangsten heb voor epidurale’s helpt natuurlijk niet. Wat er ook gebeurd, die naald komt niet in mijn lijf, haha. Ook niet als het weer van weeënstormen zou zijn. Angst is dus relatief want de ene overtreft al eens de andere.

Het wordt dus gewoon tijd dat baby C. komt! Zeg dat ik het u gezegd heb.

En dan is er nog reden nummer drie. Bij de andere twee kids stond ik nooit echt stil bij de risico’s van bevallen. Dat doe ik nu wel. Ergens in mijn achterhoofd is er een stemmetje die me de laatste tijd zegt: “Tart jij niet het lot met u nummertje drie? Je hebt al twee gezonde kinderen. Wat als?” Absurd want de risico’s zijn even groot als bij de andere twee. Misschien heb ik dezer dagen dus gewoon te veel tijd om na te denken.

Want ja, bij de andere twee was ik telkens tot op het aller einde druk bezig met van alles en nog wat. Nu ik fysiek amper nog tot iets in staat ben, is er gewoon veel meer tijd over om over van alles na te denken en over van alles te lezen. Deze nacht las ik nog gruwelverhalen waar mijn weeënstormen niks tegen zijn. Het wordt dus gewoon tijd dat baby C. komt! Zeg dat ik het u gezegd heb.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

23 reacties

  1. Ik begrijp het helemaal! Ik heb er vier en elke bevalling werd ik angstiger :-(

    Mijn bevallingen gingen énorm vlot – bij de 2e 20 minuten van de eerste ‘kleine’ wee tot ze geboren werd!
    Bij de laatste ingeleid en van 7 naar 10 cm in een vijftal minuten. De epidurale waar ik toen om schreeuwde, kwam er uiteraard niet meer… 10 minuten later lag er al een pruts in mijn handen. Leuk dat het snel gaat, dat wel, maar ongelooflijk pijnlijk en beangstigend… Van die weeënstormen heb ik nog altijd nachtmerries. Je hoofd heeft gewoon geen tijd gehad om te wennen aan de pijn (of aan het feit dat het beebje er nu écht wel aankomt)

    Gelukkig vergeet je nadien snel alle zorgen en ben je stiekem toch blij dat er geen bevalling van 20 uur aan vooraf ging ;-)

    Veel succes!

  2. Ik had wel een horror bevalling en ik barst altijd in huilen uit als iemand een ‘goede’ bevalling heeft gehad. Ik gun het iedereen zo hard. Ik snap de angst ook wel. Is een sprong in het onbekende natuurlijk. Ik hoop mee dan je man op tijd is en de snel kleine C in je armen hebt. X

  3. Komt goed meisje! Ik heb drie gezonde kids op de wereld gezet (ook drie keer weeënstorm, drie keer op twee uur bevallen), nog eventjes en je kan kleine C vasthouden en bewonderen, die pijn vergeet je de derde keer ook gelukkig even snel als de keren daarvoor. Succes x

  4. Ik was de hulplijn/babysit toen vriendin A. zou moeten bevallen. Kreeg ik midden in de nacht een telefoontje, drie weken te vroeg, en ik zat aan zee. Wegens geen andere opties, werd baby W. thuis in de zetel geboren. Nu kan ik er al om lachen, toen voelde ik me enorm schuldig.

    1. Oh dat kan ik me voorstellen. Nu ja wij vrouwen kunnen dat eigenlijk wel he. Er komt een oergevoel vrij denk ik dan. Maar toch we willen er niet aan denken he om zo iets alleen te moeten doen. En ik vroeg het niet aan 1 iemand. Een heel arsenaal back-up plannen ?

  5. Heel herkenbaar, ook ik was bij iedere volgende bevalling angstiger dan bij de vorige. Je weet ook wat er komt eh. Al moet je je steeds voor ogen houden dat de kans dat er iets misloopt zo goed als onbestaande is.

  6. Mijn tweede bevalling was ook een blitsbevalling. Dat vond ik toch. Bij de eerste deed ik er van het moment dat mijn water brak (met meteen een weeenstorm als gevolg) tot ze effectief geboren werd, 15u over (en dan moest ik nog met persweeen uiteindelijk naar het ziekenhuis, terwijl het de bedoeling was thuis te bevallen). Bij de tweede deed ik er 4 uren over. Achteraf bekeken hou ik mooiere herinneringen over aan mijn eerste bevalling, vooral omdat ik mentaal de tijd kreeg. Ik keek er ook meer tegenop toen ik van mijn tweede kindje moest bevallen omdat ik zo moe was en ik er van uit ging dat het zo lang zou duren. Al bij al kan ik niet klagen over mijn bevallingen. Maar ik snap de angst en de bezorgdheid wel. En ik heb dezelfde schrik voor epidurales! Niet in mijn lijf! Brr. Maar vertrouw op jezelf, je weet dat je het kan, je bent er de vorige keren doorgeraakt, nu dus ook. Ik zou proberen om tijdens mijn bevalling niet te denken aan ‘wat als’, proberen om in het moment en bij mezelf te blijven. Ik concentreede me vooral op mijn ademhaling, ik probeerde mijn ademhaling als het ware te visualiseren in mijn buik (dat klinkt heel erg ‘geitenwollensokken’ maar het deed me de wereld rond mij wel vergeten). Ik wens je van harte een vlotte en rustige bevalling toe!

  7. We kunnen alleen maar hopen dat manlief er ook op tijd bij is, we duimen ervoor… En nu niet teveel piekeren, goed uitgerust zijn, extra slaap is zeker welkom en zal je helpen om het allemaal te relativiseren.. ik ook mama van 3, nu tieners ondertussen ( maar 3x keizersnee) dus nooit geen weeën gekend, maar oooh zo veel pijn gedurende dagen of weken achteraf… dus was ook geen cadeau…
    Ik heb alleszins heel erg van je 40 dagen bloggen genoten, om ook nog op je vraag van gisteren te antwoorden. Vond het fijn om alles nog eens te “herbeleven” en kom gerust nog met zulke verhalen over zwanger zijn en kleine boelekes .. . Ik las iedere avond met veel interesse je blog, ook al is het lang verleden tijd voor mij… genieten, genieten, want achteraf gaat alles zo snel en ze worden ook zo gauw groot…!!! Veel succes en ben benieuwd naar de eerst foto van baby C. Maar eerst je gezinnetje en laat de blog dan maar even opzij liggen hè… wij kunnen wel wachten…

  8. Misschien kan het je helpen om in deze laatste dagen elke dag 15 minuten zeer intensief te piekeren met alles erop en eraan, ook de tranen als die er zitten. En dan stop je ermee, heel bewust en duw je elke piekergedachte weg tot de volgende dag en het volgende piekerkwartier. Jij kan dit, zoals wij dit konden.

  9. Ik ging bij baby 4 te vroeg naar het ziekenhuis. Er waren weeën begonnen en ik was zoooo bang dat het allemaal veel te snel zou gaan, want ook 3 eerdere zeer vlotte bevallingen gehad. Kwamen we aan in het ziekenhuis, viel alles toch wel compleet stil. Gelukkig een hele lieve vroedvrouw die ervoor zorgde dat de gyneacologe mijn water wilde breken. De vroedvrouw had schrik dat als ik naar huis gestuurd zou worden, ik niet meer direct zou durven komen als het opnieuw begon en ik zo te laat zou zijn. Uiteindelijk werd het een iets langere bevalling dan de andere, maar nog steeds ‘maar’ 5 uur.

    1. Ja ik ben heel erg benieuwd als ik terug even snel zal zijn als de vorige keren of als het nu langer gaat duren… zo spannend hé… dit is echt iets dat je niet onder controle hebt en als controlefreak is dat best een beetje moeilijk ;-)

  10. Ik begrijp je heel goed. Mijn eerste bevalling duurde maar 5 uur, thuisbevalling, de vroedvrouw was er pas toen ik al persdrang kreeg, ah ja, want het leek eerst gezapig te gaan, en dan inderdaad zoiets als een weeënstorm denk ik… Dus de vroedvrouw had al gezegd: in jouw geval: je belt maar direct als je iets voelt (en niet pas als ze regelmatig zijn en twee minuten duren). En dus was mijn grootste angst ook: wat als de papa er niet op tijd is?
    Maar kijk: mijn water brak ‘s nachts al, dus manlief is niet gaan werken die dag. Eens de weeën begonnen, was het een bevalling van maar 3 uur. Maar echt véécéél zwaarder dan de eerste. Dus ja, kort lijkt een droombevalling, maar dat is het niet, dat beaam ik.
    Komt allemaal goed, je weet het toch niet, je bent voorbereid en hebt mensen om je heen om voor je te zorgen. Het enige wat je voor de rest kan doen, is proberen loslaten (oh gemakkelijker gezegd dan gedaan). Het zal worden wat moet zijn…

  11. Het is ook niet niks, zo’n bevalling. Je angsten zijn denk ik heel natuurlijk zo in de aanloop naar de bevalling. Niks mis mee.

    Maar zoals mijn oma altijd zei: ‘Er is er nog nooit eentje blijven zitten.’

    Dus het komt altijd goed!

  12. Komt allemaal goed!
    Bevallen vond ik pijnlijk, maar wel nog meevallen. Bij mij zat de angst er vooral in te vroeg te bevallen, en met een prematuurtje te zitten. Uiteindelijk heb ik van 30-36 weken plat gelegen, en is onze meid ‘maar’ een maand te vroeg geboren. Het was geen makkelijke start, maar ondertussen is ze het meest geweldige kind dat we ons hadden kunnen wensen!
    En oja, ik gok op een Camille :-)

    1. Bij Axelle viel het ook erg goed mee maar bij Baptiste was er wel wat meer gewicht aan en was de weeenstorm veel zwaarder. Vandaar dus mijn schrik. Ik dacht toen echt dat ik dood ging ?