Twee weken zijn we al weg uit Australië, twee weken dat ik op Instagram rond strooi dat ik het mis. Mogelijks tot vervelends toe. Vooraf waarschuwden velen mij. “Lies je gaat je hart daar verliezen. Je gaat niet meer willen terugkomen. Je zal het moeilijk hebben om je terug aan te passen eens je hier bent.” Ik dacht: “Ja, ja, dat zal wel… ik reisde al vaker naar mooie bestemmingen dus wat zou er nu anders zijn?” Maar toen kwam ik terug thuis en voelde ik het niet meer…
Natuurlijk ben ik blij om familie en vrienden terug te zien. De kindjes die de opa’s en oma’s rond de hals vliegen, blij zijn dat ze naar school mogen, vrienden die je met heel hun hart terug verwelkomen… dat is mooi en doet deugd. Het verzacht ook datgene wat ik voel sinds we terug naar huis kwamen.
Velen zeggen: “Ah het is vakantieheimwee.” Maar naar mijn aanvoelen is het dat niet. Ik weet hoe vakantieheimwee aanvoelt, daar heb ik altijd wat last van. Het is dat waar mensen mij voor waarschuwden: de microbe die Australië heet. Niet dat ik het leven daar romantiseer. Het is er pokkeduur, ze hebben er zelf heel wat problemen, er is geen sociale zekerheid en het eten is er half zo lekker niet als hier. Om nog maar te zwijgen over de vliegen, haha.
Het is ook niet dat ik het reizen op zich mis. Dat is natuurlijk leuk en geweldig maar ik verlang echt niet persé naar een leven waarin je alleen maar bezig bent met reizen. ‘t Is eerder een gevoel, iets dat binnenin mij woekert en dat ik moeilijk kan omschrijven.
Misschien is het de versie van mezelf die ik daar was die ik mis. Niet dat ik daar bijvoorbeeld geen frustratie voelde of niet boos werd, haha. Maar ik voelde wel wat intens geluk is, dat een huis en luxe er compleet niet toe doet. Toen we net thuis waren voelde ons huis zelfs een beetje vreemd aan. We zeiden tegen elkaar dat we dat alles eigenlijk niet nodig hebben om gelukkig te zijn.
Ik die bovendien altijd al een stadsmens was voel het plots niet meer in de stad. Dat ik me afgelopen weekend in mijn eigen hof, met picknick, de kindjes en manlief wel even terug intens gelukkig voelde… dat zegt voor mij veel. Al is ook dat misschien weer moeilijk te begrijpen… Ik ratel hier dan ook wat maar, omdat ik de nood voel het van me af te schrijven. Omdat er soms ook inzichten van anderen kunnen komen, die me verder helpen…
Zo deelde deze ochtend iemand nog een heel mooi inzicht op mijn Facebook-post:
“Herkenbaar, na onze rondreis in Sri Lanka kregen wij echt een cultuurschok. Mensen hadden ons gewaarschuwd dat we daar een cultuurschok gingen meemaken maar niets was minder waar, de schok kwam pas toen we terug kwamen in het hectische Belgische leven. We hebben echt op het punt gestaan om daar een leven op te starten maar deden het dus niet, wel hebben we ons leven hier aangepast. We zijn ons nu veel meer bewust van de natuur, onze kostbare tijd en ons gezin. We zijn er wel nog van overtuigd dat we ooit emigreren naar een ander land, maar dat zal pas zijn als de kinderen het nest uitvliegen denk ik. Probeer een beetje Australië hier te maken en bedenk eens wat het voor jullie gezin zo speciaal maakte en probeer dat in te bouwen in jullie leven hier. Succes!”
Ook al denk ik nu meer na over emigreren, op dit moment zit het er denk ik (nog) niet in. Ik sluit het niet uit maar springen is zoals iemand anders zei, niet altijd evident. Ook al hebben we maar één leven en zouden we gewoon moeten doen wat ons hart ingeeft. Dus met bovenstaande raad wil ik aan de slag: Australië een beetje naar hier halen. Nadenken over wat het juist was dat het voor ons gezin zo speciaal maakte, wat ons deed stralen. En hopelijk kan ik dan snel weer de klik voelen en/of kracht en wijsheid om een andere draai aan ons leven te geven.
Wat ik als laatste wil toevoegen is dat ik vooral ook heel erg dankbaar ben. Ook al is het gevoel waarmee ik nu kamp een beetje lastig. De schoonheid der dingen, van het leven, van ons gezin… dat pakken ze ons niet meer af. Alle herinneringen koester ik, dankbaar dat ik dit met mijn gezin kon doen.
Oh wat lijkt dat mijn lastig, ik hou zelf niet van op vakantie gaan, ben geen rijziger en tel altijd op de laatste paar dagen af om naar huis te gaan. Ook geen pretje ;)
Ken dat gevoel… Na onze reis naar Noorwegen, hebben we in de laatste dagen vakantie thuis het in ons hoofd gehaald om heel de keuken uit te kuisen en al het overtollige weg te doen… we hebben te veel spullen en hechten te veel belang aan het hebben van dingen in plaats van het hebben van elkaar. We wilden meer Hygge in ons leven… sindsdien is het alleen maar erger geworden. maar helaas pindakaas.. reizen kan je alleen als de kas gespijsd wordt… dus er moet ook gewerkt worden. de laatste dagen van een vakantie worden eigenlijk al besteed aan de vraag ‘waar gaan we de volgende keer naartoe’… en ik merk dat de kinderen dat ook al beginnen te krijgen, die we-blijven-niet-thuis-microbe . Misschien komt dat wel omdat ik thuis werk en dus wil uitvliegen wanneer ik niet werk.
maar hey, geen zorgen maken. liever later zeggen ‘verdorie, we hebben het toch maar allemaal gedaan’ dan later te moeten zeggen ‘verdorie, hadden we maar’…
❤️❤️❤️
Ik ben zelf eerst naar Noorwegen verhuisd, en na 11 jaar daar nu naar Denemarken (sinds afgelopen oktober). Ik vind het geweldig om (de gewoontes van) een land te leren kennen. We zijn bijvoorbeeld veel meer buiten mensen geworden. Het is heerlijk dat er veel meer ruimte is dan in België en Nederland. Maar het is niet makkelijk: je bent en blijft toch de buitenlander. Het feit dat je toch een vreemde eend in de bijt bent, is wel iets dat je je moet realiseren en waar je tegen moet kunnen. Natuurlijk leer je ook veel nieuwe mensen kennen, waarvan sommige ook weer hele goede vrienden worden. Het is ook niet alleen maar leuk, en spannend . Af en toe slaat de wanhoop toe, en vraag je jezelf af waar je in hemelsnaam aan bent begonnen. En nu is het voor ons nog makkelijk: wij hebben geen kinderen. Niet elk kind vindt het namelijk leuk om uit zijn omgeving gehaald te worden, en een nieuw leven op te moeten bouwen. En ook niet elk kind reageert daar even goed op. Ik heb toch verschillende kinderen met heimwee gezien, die het liefst terug gingen en zich ongelukkig voelden omdat de ouders hun droom navolgden (die vaak toch niet zo rooskleurig was dan ze in eerste instantie dachten…).
Precies dít gevoel is waar ik al sinds onze eerst reis naar Australië in 2010 mee worstel. Inmiddels zijn we in 7 jaar tijd drie keer naar Australië geweest met onze kindjes (nu 6, 8 en 10 jaar oud) en gaan we hoogstwaarschijnlijk volgende zomer voor de 4e keer. De heimwee is groot, ik kan er zelfs verdrietig van worden als ik alleen al beelden zie op televisie van het land dat onze harten heeft gestolen. Ik wil terug, liefst zo snel mogelijk!
Wij zijn onlangs begonnen aan het oriëntatie-traject om eventueel te emigreren. Onze cv’s zijn doorgelicht, punten voor leeftijd/werk/toekomstplannen zijn toegekend. En het ís mogelijk voor ons, mits we voldoende banksaldo hebben én hoge cijfers scoren op de taaltesten. De regels zijn onlangs veel strenger geworden omdat er ineens veel meer mensen naar Australië willen komen. Hadden we dit traject een jaar eerder gestart, waren we zonder problemen binnen gekomen (maar toen was de husband nog 39, inmiddels 40 en dat maakt in punten een enorm verschil).
Maar nu is er twijfel. Want doen we er wel goed aan? Is het leven daar écht beter dan in Nederland? Kunnen we het onze kinderen nog aandoen nu ze al zo verweven zijn met vriendjes op school, sportclub, familie? Kunnen en willen we ons leven hier (wat best prima is maar ook zo ‘gewoon’, zo standaard, elke dag dezelfde riedel afdraaien) opgeven voor een onbekend avontuur? Is het onderwijs van voldoende kwaliteit voor onze kinderen? Komen we er daar wel tussen of ben je als buitenlander altijd een buitenstaander? Ergens leven is anders dan ergens op vakantie zijn, maar het gevoel daar te willen zijn is altijd aanwezig. We praten bijna élke dag wel over Australië, en veel van die gesprekken zijn op initiatief van de kinderen. Want van alle landen die ze mogen kiezen om op vakantie te gaan, roepen ze luidkeels maar één land: Australië.
Ik wens jullie veel wijsheid. Want niemand wil liever spijt hebben van de dingen die hij níet gedaan heeft maar wel had willen doen.
Liefs, Els
Wij gingen afgelopen zomer op boerderijvakantie in Limburg. Niet ver, niks speciaals. En toch was het voor mij de eerste vakantie waar ik echt van genoten heb. Andere vakanties zaten steeds vol, met bezoekjes, uitzichten, wandelingen, …. maar deze keer moest er niets. En dat was het dat mij zo deed genieten. De kinderen amuseerden zich reuze en ik genoot van de rust. Sindsdien leerde ik ‘nietsdoen’. Geweldig toch.
I feel ya. Had ik ook na Australië ;) Maar ik heb het nog meer met Italië. Het is iedere keer weer aftellen naar onze volgende trip naar Italië. En die tip van het een beetje naar hier halen is eigenlijk de beste tip. Net wat wij ook doen. Zo wordt er hier abnormaal veel Italiaans gegeten en gedronken, proberen we de rust en zen van daar zoveel mogelijk op te roepen en ga zo maar door.
En moesten de kindjes van Husband en mij samen zijn (nieuw samengesteld gezin hier) waren we al lang vertrokken naar Italië. Nu wordt het uitgesteld naar het moment dat ze het huis uit zijn. Maar hier in België blijven? No way. Onmogelijk voor ons na al in zoveel verschillende landen een heel andere manier van leven meegemaakt te hebben.