1 jaar terug werd het net zoals dit jaar herfst, maar werd ook Axelle grote zus en werden wij voor de tweede keer mama en papa. Terugkijken op zijn geboorteverhaal doe ik met plezier want het lijkt alsof het gisteren was. Toen ik exact 40 weken was en al weken stress had dat de bevalling nu zeker wel zou beginnen, zat er nog steeds geen beweging in mijn buik. Omdat Axelle op 38 weken geboren werd, ging ik ervan uit dat onze kleine man dat ook zou doen. Dat elke zwangerschap en elke bevalling verschillend is, bewees onze kleine Baptiste. geboorteverhaal Baptiste

Ik had er werkelijk waar genoeg van en dus besliste ik wat vele moeders doen: extra beweging. Je weet maar nooit dat het helpt. 20 september was een zondagochtend dus trok ik te voet naar de bakker. Na een uitgebreid ontbijtje fietsten we met het hele gezin naar Ledeberg Markt en deden we daar een tourke. Zowel tijdens het door- als terugfietsen zat Axelle bij mij achterop. Berg op kan dat nogal eens tellen, haha.

In de namiddag ging ik te  voet met Axelle naar een speelpleintje in de buurt. Tijdens het terugkeren had ik een beetje rugpijn. Zou het? Maar helaas, het enige wat ik daarna nog voelde was nood aan slaap. Tol van een zware dag zeker?geboorteverhaal

Rond middernacht ging ik slapen, want ondanks de vermoeidheid vatte ik de slaap amper. Rond 01u30 schoot ik wakker: een wee. Dadelijk erg lang en erg pijnlijk. Omdat het bij Axelle zo snel ging, timede ik onmiddellijk. Na één minuut kwam de volgende al. Ik belde mama die iets na 2 hier aankwam. Klaar om voor Axelle te zorgen en in spanning af te wachten tot het verlossende telefoontje dat hij geboren is.

Tot mijn mama er was, had manlief geen idee wat er aan de hand was. Ik wekte hem met de mededeling dat hij nu wel erg snel zou komen en het niet gigantisch lang meer zou duren voor we richting ziekenhuis zouden moeten trekken. Weeën kwamen om de minuut of minder en waren verdomd pijnlijk. We namen nog wat tijd om ons op te frissen, te ontbijten (manlief dan toch) en onze tanden te poetsen.

Plots riep ik naar manlief: “Je moet nu naar beneden komen. We moeten nu vertrekken want anders raak ik nooit meer in de auto.” Tegen een uur of drie reden we dan ook richting ziekenhuis. Weeën opvangen in de auto ging amper. Toen we op wegenwerken botsten, schoten we allebei in de stress. Gelukkig lieten de werkmannen ons door zodat we geen omleiding moesten volgen. Enkele minuten later meldden we ons aan op spoed. En nog enkele minuten later stonden we in de verloskamer. Geboorteverhaal

Typische dingen daar: monitor aan, moeder in bed. Ik kwam gek want wederom wou ik zonder epidurale bevallen. Echter, weeën opvangen al liggend in een bed voelt voor mij aan als de hel. De vroedvrouw was dan ook de kamer nog niet uit of ik stond al recht. Ik zat toen aan een centimeter of 5 en was teleurgesteld. “Wat? Moet ik hier nog zolang liggen?”

Manlief moest nog even de auto van de spoed naar de parking wegbrengen. De tijd dat hij wegbleef leek eindeloos te duren. Weeën volgden elkaar snel op. Alleen in een verloskwartier staan is dan echt geen pretje. Net voor mijn water brak was hij er terug. Daarna brak de hel los want weeën kon ik amper nog opvangen. Wat een verschil zeggen tussen weeën voordat je water breekt, of erna…

schermafbeelding-2016-09-21-om-06-34-20

De vroedvrouw wou mij telkens terug in bed, ik werd daarop redelijk irritant. Daarom zette ze nog snel even het bed in een rechte positie maar wederom kroop ik eruit. Wat er daarna allemaal gebeurde weet ik nog amper. Plots kwam er een zware wee waardoor ik door mijn benen zakte. Ik riep: “Hij gaat NU komen.” Ik moet blijkbaar redelijk overtuigend zijn want de vroedvrouw riep de gynaecoloog bij een andere bevalling weg. Toen hij aankwam in de kamer zei ze tegen hem: “Mevrouw zegt dat ze NU gaat bevallen en ik geloof haar.”

Dat bed stond nog helemaal niet goed maar er was amper tijd om het om te bouwen naar de correcte positie. Ik beviel dus in een bed dat ergens tussen zitten en liggend zat. Erg oncomfortabel maar eigenlijk kon het mij allemaal niet meer schelen. De weeën hadden mij compleet uitgeput en ik dacht alleen maar dat ik dood zou gaan. Ik kon niet meer, geen idee hoe ik dan nog dat kind ooit uit mijn lijf zou persen.  Maar een vrouw doet wat ze moet doen. Na drie persweeën, om iets voor 6 ‘s morgens, was hij daar. “Kijk mevrouw, daar is hij, neem hem maar.” Ik denk dat ze Baptiste op mij hebben moeten leggen want ik had geen kracht meer. schermafbeelding-2016-09-21-om-06-35-37

Om 7 uur stond ik echter al te douchen en om 8 uur was ik geïnstalleerd in onze kamer. Tijd om dat kleine mannetje, Baptiste, te leren kennen. De dagen op de materniteit waren dan ook zalig. Baptiste heeft amper gepiept daar en kon heerlijk snoezen in mijn armen. Dat hij daarna bijna drie maand heeft geweend, neem ik er graag bij. Ik zou niet meer zonder hem kunnen.

Lieve Baptiste,
Mijn herfstkindje,
Gelukkige eerste verjaardag!
Mama & papa zien je graag!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

2 reacties

  1. Mooi! Je moet enorm afgezien hebben maar zoals je zegt, een vrouw kent op zo’n momenten haar eigen krachten niet. Wat ben ik jaloers op jouw bevalling! Gezien ook Ellie’s verjaardag nadert, kan je binnenkort ook mijn bevallingservaringen en herinneringen nog eens lezen. Andere koek…
    Gelukkige verjaardag aan Baptiste! Prachtige dag om te verjaren, ik hou van de herfst!