Bekentenis van een koffie-lover

Die eerste tas koffie, die kan ik mij al lang niet meer herinneren. Wat ik wel nog weet is dat er bij ons thuis altijd koffie gedronken werd. Het staat voor mij symbool aan gezelligheid en schone herinneringen. In mijn koffie-leven legde ik al heel wat weggetjes af, van altijd drinkend met melk tot puur zwart en sterk. En ik ben altijd in voor koffie, waar ik ook ter wereld ben.

Latte Machiato is life

Koffie hielp me ook in moeilijke tijden zoals de vele nachtelijke uren dat ik achter mijn boeken zat. Toen mijn diagnose gesteld werd, kwam familie samen rond onze tafel en dronken we, jawel, koffie. Ik kan niet zonder. Ook toen ik mijn laatste postgraduaat volgde niet. Elke week startte die middag met een bezoekje aan The-JAVA-Coffee-bar aan de fietsenstalling op Hogeschool Gent. Tientallen bekers koffie heb ik toen in mijn Instagram-stories gedeeld.

Wat ik toen bijna altijd bestelde? Een Latte Machiato. Ge moet weten, in het begin was ik daar geen fan van. Maar het werd iets hip en dus wou ik niet onderdoen. Als je met mij ondertussen koffie gaat drinken is het 9 op de 10 keren zo dat ik een Latte Machiato zal bestellen. Thuis maak ik die trouwens nooit. Dat is iets voor als ik op stap ben. (En ook omdat ik niet echt goed weet hoe daaraan te beginnen want dat mislukte vooral al, haha.) Dus misschien moet ik dat stappenplan voor een Latte Machiato op de site van Java wel eens volgen.

Espresso is niks voor mij, of toch?

Vandaag las ik op de site van hen dat je er eigenlijk een Espresso bij doet. Ik drink nooit Espresso omdat ik dat teveel van het goeie vindt dus wist ik veel dat je dit bij een Latte Machiato moet doen. Want ik drink vooral koffie en ken er eigenlijk niet zo heel veel van. Dus toen ik Latte Machiato’s probeerde te maken, liep het altijd mis. Door te slappe koffie allicht maar vooral door dat melk-gedoe. Melk opschuimen? Hoe doe je dat? Haha. Tijd voor zo een opschuimer denk ik dan. Iemand tips?

En dan moet ik misschien direct al the way gaan en een cursus volgen? Want koffie en ik, dat is toch wel een dingetje. Zelf een barista worden, dat lijkt me ontzettend cool. Misschien komt het wel doordat één van mijn vroegste herinneringen aan mijn familie gelinkt is aan koffie. De koffiemolen die draait om de koffiebonen te malen. Ik hoor dat geluid nog zo. En daarna koffie opgieten… Was dat daar ook zo? Die geur werpt me vandaag nog steeds terug naar mijn kindertijd.

Ode aan de koffie

Ge ziet, dat is hier één lange ode aan koffie en de vele herinneringen die ik eraan heb. Dus wie weet, dat ik na dit deze crisis, me verder verdiep in koffie en ik dan mijn eigen hartjes in mijn koffie kan maken. Om zo via koffie nog meer liefde uit te delen. Ik zet het op mijn bucketlist, al zal ik voor nu al blij zijn als ik op dinsdagochtend terug in mijn favoriete koffiebar kan plaatsnemen en kan genieten van de overheerlijke koffie en het geroezemoes van mensen. Die net zoals ik genieten van een heerlijke tas koffie.

Maar dus alle tips en tricks welkom he!