Brief aan mijn, nu nog, kleinste kind

Lieve Baptiste,

Nog heel eventjes ben jij de jongste telg van ons gezin. Je hebt er dan ook nog geen idee van dat je in allicht minder dan een maand het middelste kind in ons gezin zal zijn. Maar kleine man, je hoeft geen schrik te hebben. Je blijft mijn kleine telg, al was het maar omdat je het enige jongetje bent. En omdat je knuffelgehalte bijzonder hoog ligt. Want ja, jij bent een plakker. Die armpjes van je gaan tientallen keer per dag de lucht in om gepakt te worden. Je vleit je graag tegen ons aan en wanneer wij je willen knuffelen laat je dat met alle plezier toe.

‘s Avonds wanneer je je melkje gedronken hebt, kom je met je hoofdje op onze benen of schouder liggen. Die nabijheid vind jij zo leuk. Iets wat je zus nooit gedaan heeft. Anderzijds kan je je ook héél fel afzetten. Zo word je min of meer gek als we je willen helpen tijdens het eten. We hebben dat opgegeven waardoor je al weken alleen eet. Dat gaat best goed al mogen mama en papa achteraf je spoor op de tafel, je stoel en op de grond opruimen.

Eten, dat mag jij trouwens niet teveel zien. Je bent er namelijk dol op en vanaf je door hebt dat er misschien iets te verdienen valt, wil jij absoluut iets in je mond. Zo mogen we de tafel niet lang meer op voorhand dekken want je geduld wordt dan teveel op de proef gesteld. En we moeten je altijd in de gaten houden als je richting de vuilbak gaat. Je durft af en toe etensresten eruit halen voor eigen gebruik.

De laatste tijd probeer je trouwens tot spreken te komen. Het grappigste dat je zegt is ‘wawa’ wat warm betekent. Dat wordt steeds gevolgd door jij die twee keer blaast. Je doet het niet alleen tijdens het eten maar ook wanneer je bijvoorbeeld de oven of de microgolfoven ziet. Ook in je spel zien wij vollen bak ontwikkeling. Dat is allemaal heel fijn maar we merken wel dat die groeifase ook voor veel frustraties zorgt.

Soms ben je daardoor furieus. Zware driftbuien proberen we te dragen, al is dat niet altijd makkelijk. Daarnaast word je meestal ook erg kwaad wanneer je het woordje neen hoort. In sommige vallen moeten we dan wel onze lach inhouden. Je bekijkt ons dan met een strenge blik en draait dan je ogen weg.

Wanneer je naar Bumba vraagt zeggen we beter geen neen. Daar ben je grote fan van. Wanneer je helemaal overstuur bent is hij dan soms ook je grootste redder. En ja, Bumba was het eerste woordje dat je kon zeggen. Het is duidelijk wie je idool is…

Maar lieve vriend, hoe vaak je ook naar Bumba vraagt, hoeveel driftbuien je ook hebt, mama en papa, die zien je graag.

Liefs,

Mama!