brief aan mijn zes-maander, personal, moeder zijn, moederschapLieve Céleste,

Zes maanden ben je al. Ik zei het al vaker en zal het allicht nog vele malen herhalen: tijd gaat te snel. Het lijkt alsof je gisteren geworden werd. Sinds 22 april gaan we elke dag een bijzonder avontuur aan. Niet dat kinderen opvoeden zo nieuw is voor ons, want je bent de derde in rij. Maar net omdat jij de derde bent, is het toch weer zo anders en speciaal. Daarom schrijf ik je een brief. 

Mama dacht alles wel al te weten. Je moet in de buik al gedacht hebben: ‘Ik zal die moeder van mij eens een lesje leren.’ Want alle kennis die ik met je zus en broer al opdeed, lijkt nu in het niets te vervagen. Je leert me dan ook vooral dat mensen, kinderen niet in een specifiek vakje te duwen zijn. Iedereen is uniek, baby’s dus ook.

Kleine Céleste, je besliste om zes maanden lang te huilen. Mensen lijken me vaak niet te geloven als ik hen dit vertel. Op verplaatsing ben je altijd het voorbeeldigste kind ever. Om die reden begon ik op Instagram filmpjes van je te posten wanneer je het moeilijk had/hebt. Het is dan ook zo, wanneer we op uitstap zijn en er veel leven in de brouwerij is, je op je aller beste bent. Ik vermoed dat je net zoals je mama houdt van wat leven in de brouwerij. Elke dag op route, dat zou jij niet erg vinden. Zo gingen we deze zomer naar Parijs en hoorden we je amper. De hele dag rondkijken in de fietskar was duidelijk veel meer je ding dan in je saai park liggen.

Stilaan vermoed ik dat je met dat park een haat/liefde-verhouding hebt. Het is daar goed, zolang je broer en/of zus je er entertainen. Maar ben je alleen dan ga je na twee minuten al ‘neuten’. Ondertussen lig je er dan ook bijna niet meer in. Ondanks je jonge leeftijd is het nu al meer een verzamelplaats voor speelgoed geworden. Ik overweeg dan ook om binnenkort dat lompe dingen definitief uit ons huis te verbannen. Want ik heb zo een klein vermoeden dat eens je kan kruipen (en later stappen), je helemaal niet meer in dat ding wil.

Dat klinkt nu misschien allemaal heel negatief maar al je huildagen, ik neem ze er met plezier bij. Ok, ik heb al vaak gezucht en gepuft. Maar kindje, ik zie je zo graag. Hoeveel je ook al hebt gehuild, hoeveel je ook nog gaat huilen, mijn liefde voor je is eindeloos. Gelukkig heb je de laatste tijd toch al wat vaker goeie dagen, ook thuis. Het liefst van al lig je op de mat met naast je, je broer en/of zus die aan het spelen zijn. Verschijnen zij in je gezichtsveld, dan begin je dadelijk te kirren en te lachen.

Die lach doet trouwens iedereen smelten. Om nog maar te zwijgen over je ogen. Daar kan niemand neen tegen zeggen, ik al zeker niet. Soms houd ik mijn hart vast, want wie zal er niet allemaal in je ogen verdrinken?

Lieve Céleste, zes maanden bij ons. Zes maanden met zoveel herinneringen. Vaak erg moeilijke dagen maar vooral zes maanden waarin ons gezin helemaal compleet is.

Lieve, kleine Céleste, blijf nog maar even mijn baby’tje. Het huilen neem ik er dan met plezier bij. Blijf nog maar even mijn pamperpoepje. En als je er klaar voor bent, ga dan maar zitten, kruipen, stappen… Ik weet dat je dat allemaal heel graag wil. En weet dat wij, mama en papa, altijd achter je zullen staan om je terug recht te helpen als het even moeilijk gaat. Want daarom zijn we je mama en papa!

Lieve Céleste, ik zie je graag!

Je mama!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

3 reacties

  1. Amai…dat zou een brief kunnen zijn aan mijn zoon toen hij nog een baby was! Ik herken er zoveel in.Maar toen hij 8 maanden was,begon hij te kruipen en ging een nieuwe wereld voor hem open,een wereld vol nieuwe uitdagingen.Hij veranderde van een ongelukkige baby in een ondernemender,vrolijke peuter! Ondertussen is hij een gelukkige volwassene. Ik hoop dat Celeste binnenkort ook de wereld kan verkennen en daar heel gelukkig van wordt!