Het leven valt me zwaar. De afgelopen maanden poogde ik koppig de positivist te zijn. Ik vocht, startte een eigen onderneming, ging een opleiding volgen en leverde elke morgen de kindjes min of meer op tijd op school af. Maar toen kwam er opnieuw een beenmergpunctie. Het bracht me uit balans. De angst veroorzaakte een paniekaanval en dat was het begin van een leeg gezogen gevoel. Een gevoel dat ergens bij aanvang van de diagnose chronische leukemie al diep in mij ingeplant werd.
Maar vandaag ben ik niet meer de happy persoon die erin slaagt alles naar iets positiefs om te zetten. De stress rond alle onderzoeken gaf ik daarvan de schuld. Maar nu het resultaat gekend is en ik drie maanden verder kan (halleluja groene vlag), verdwijnt het monster in mij niet. Het vechten maakt me moe net zoals het positief zijn. En hoe zeer ik nog steeds geloof en ga voor genezing; ik ben zo ontzettend moe. Te moe.
Het kan altijd erger; dat besef ik en daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Maar desondanks is dit mijn leven geworden. Leven van controle naar controle, in de ban van chronische leukemie. Niet wetend wat de komende maanden en jaren brengen. Niet dat je dat ooit weet maar weten dat dit er sowieso bijhoort maakt me verdrietig. Alsof pas nu mijn klopje komt. Tranen vloeien als nooit tevoren daar waar ik dacht dat ze opgedroogd waren.
Ik kan niet meer en het ergste is dat ik me schaam. Omdat ik niet meer kan, omdat het erger kan, omdat ik alle reden heb rondlopen om niet op te geven, omdat… en hoe zeer ik altijd zal vechten om dit ding te verslaan, eigenlijk wil ik wegrennen. Wegrennen van alles. Terugkeren in de tijd; naar ver vervlogen momenten van onbezorgdheid.
Schreeuwen en tegelijkertijd willen dat het niet nodig zou moeten zijn. Niet kunnen en soms ook niet willen. Mezelf vervloeken omdat ik echt niet het makkelijkste plan koos in deze reeds bijzonder moeilijke weg. Zo blij zijn met mijn eigen zaak en tegelijkertijd geconfronteerd worden met elke grens van mezelf. Verkeerde keuzes maken, ongeduldige keuzes. Niet de moeder zijn die ik wil zijn en daar geen verandering in krijgen. Omdat ik niet meer kan…
Appreciate where you are in your journey, even if it’s not where you want to be. Every season serves a purpose.
Maar ook al wil ik niet meer en droom ik van een onbezorgd leven. Verlang ik naar de deur dichttrekken, gaan en nooit meer omkijken. Het is geen optie. Er is geen keuze of ik al dan niet sterk zal zijn. Het gaat zelfs niet om sterk zijn. Dit is mijn reis… Een reis waarin ik elke dag keuzes moet maken. En welk die ook zijn, het zal altijd een beetje anders zijn dan vroeger. Ik kan me er tegen verzetten, met man en macht. Maar het is geen gevecht dat ik kan winnen. Niet dit gevecht.
Ik moet hierin een weg zien te vinden en dat is niet eens een keuze. Accepteren dat ik nog steeds dezelfde Lies ben maar toch ook niet. Proberen zien dat dit ding, de chronische leukemie, een doel heeft, eentje waar ik misschien nu nog weinig (zeg maar niks) van begrijp. Maar ik moet accepteren ook al voelt dat als het meest onnatuurlijke ooit. Er is geen keuze, er is echt geen keuze. Ik moet.
P.s.: ik besloot om vanaf nu telkens waneer het over chronische myeloïde leukemie gaat, dezelfde titel aan te houden. Schrijven is voor mij belangrijk en helpt me. Ik hoop heel erg dat de titel steeds minder vaak nodig zal zijn maar tot zolang het nodig is blijf ik hier met de nodige regelmaat over schrijven.
Lieve Liesellove.
Ik denk dat dit het allermoeilijkste is in een mensenleven, je beperking onder ogen zien en aanvaarden zonder schaamte. Wat zijn wij toch rare wezens die denken dat we alles moeten kunnen en zelfs perfect moeten kunnen.
Dat je moe bent, verbaast me niet. je doet zo hard je best voor je gezin en je dromen. Daar kruipt veel energie in.
je kent mij niet, maar ik zal vandaag het derde kaarsje op de adventskrans voor jou aansteken. baat het niet, het zal zeker niet schaden.
Ik wens je rust in je hoofd en veel lichtjes in deze donkere dagen.
Pas nu met deze uitslag en een beetje tijd tot de volgende controle, heb je misschien wat ruimte. Dan komt de klap soms pas echt.
Ook bij goed nieuws voor dat moment.
Al begrijpt niet iedereen dat, ervaar ik.
De gevoelens waar je over schrijft, herken ik.
Ik ken je niet, maar denk aan je.
Marleen
Dag Lies, ik denk dat het heel normaal en logisch is wat je voelt. Ik ben na een heftige periode ( van een andere orde weliswaar) op een soortgelijk punt terecht gekomen. Mijn copingskills liggen ook heel natuurlijk bij nooit opgeven, positief blijven en vollen bak blijven gaan. Wat ik ervaren heb is dat toegeven aan die vermoeidheid en ruimte laten voor het verdriet, ook al voelt dat in het begin als iets dat niet bij je past, je toch dichter bij jezelf brengt en zorgt voor nieuwe vaste grond onder je voeten. Maar het is geen gemakkelijke stap en af en toe kom je terug op dat zelfde punt terecht. Vetrouw op wie je lief hebt in je omgeving om op terug te vallen en je mee op pad te nemen. Dikke knuffel.
Lieve Liesellove. Als ik een raad mag geven, want ik herken je gevecht, ookal heb ik geen ziekte te dragen: jij moet niks. Probeer los te laten, en er gewoon te zijn. Dat is genoeg. Jij bent genoeg.
Voor mij veranderde alles op 18/04/18. Ondertussen heb ik al meerdere positieve resultaten gehad. En toch… toch blijf ik hopen dat het een nachtmerrie is. Dat ik er toch nog uit wakker zal worden. Want die ‘onschuld’ van ervoor is weg. Komt nooit meer terug.
Ik blijf vechten, strijden en hopen voor mijn vier kinderen, mijn man en mezelf. Maar overal – in alle ervaringen – blijft dat gevoel hangen. Ik ken je niet, las je blog al voor je diagnose. Ik wens je heel veel sterkte toe, maar ook veel liefde voor jezelf. En ik wil je ook bedanken, want met je brieven over je ziekte verwoord je exact wat ik allemaal doormaakte en nog doormaak. Hierdoor kan ik zelf beter verwoorden wat in me omgaat, want dat uiten, is voor mij ook niet makkelijk.
Mijn psychologe zei trouwens dat het logisch is dat je de negatievere gevoelens pas krijgt als je positieve resultaten hebt. Ervoor geef je daar niet zo hard aan toe omdat je in overlevingsmodus staat.
Een knuffel.
Eveline