Terwijl ik dit blogbericht uitdenk, voed ik mijn kind. Vijf weken oud is ze en wederom word ik op de proef gesteld wat betreft het voeden. Voor zij die nog niet helemaal begrepen waarom borstvoeding niet mijn ding is, dit is één van de redenen. Onverzadigbare kinderen. Céleste had daar extreem last van, maar ook de anderen hadden een continue vraag naar melk. Bij Estelle is het niet anders. Al ben ik blij dat het niet zo extreem is als bij ons Céleste. 

Ik blog al sinds de komst van Axelle en ben altijd eerlijk geweest over mijn verhaal. Hoe ik het doe, op wat ik bots, wat makkelijk gaat en wat eerder moeilijk. Ik las veel online maar ook in boeken. Ik heb altijd mijn licht opgestoken bij vriendinnen en professionelen. En ook via de blog en social media kreeg ik informatie binnen. Veel kennis bij elkaar dus en toch is er ook nu weer onzekerheid. Het hoort er nu éénmaal bij denk ik.

Verantwoordelijk zijn voor zo’n klein wezentje is natuurlijk niet niks. Hoe goed je alles ook moge weten, het is niet meer dan normaal dat onzekerheid de kop opsteekt. Geen enkele baby is hetzelfde en uiteindelijk zijn die kleintjes helemaal aan je goeie zorgen overgeleverd. Dat is een verpletterende verantwoordelijkheid die bijgevolg een mens wel eens (of heel vaak) onzeker kan maken. 

Dus toen ik gisteren mijn vijf weken oude Estelle aan het voeden was en op korte tijd best veel melk gaf, was er ergens in mijn achterhoofd weer wat twijfel. Ik wist dat ik niet anders kon want mijn kind een uur laten krijsen, leek me een slechter alternatief. Maar is het wel ok om zoveel voeding te geven? Wat met dat maagje? Gaat ze dat wat teveel is voor haar maagje terug geven? Kweek ik hierdoor een dikkertje? Ik noteer: voordeel van borstvoeding zelf is dat je geen idee hebt hoeveel ze drinken wat bij flessen natuurlijk helemaal anders is.

Omdat een mens tijdens dat voeden als eens tijd heeft om na te denken, bedacht ik dat wij moeders ons aan best veel richtlijnen zouden moeten houden. Je kan het zo gek niet bedenken of er is tegenwoordig wel een richtlijn voor. Het start al bij je zwangerschap. Ellenlange lijsten van wat je niet mag eten en niet mag doen. Richtlijnen over hoeveel je mag aankomen. Nog net geen richtlijnen over hoe je je kind eruit moet persen. Deels ten goede maar toch…

Als je denkt dat het daarna over is, vergeet het dan maar. Want er zijn richtlijnen over borstvoeding en flesvoeding, over hoe je kind moet slapen, wat je kind moet dragen, over vaccinaties, over doorslapen, over vaste voeding, over… 

… in the end moeten wij ouders ons kind leren begrijpen.

Terwijl ik dus Estelle te eten gaf, zag ik het plots klaar en duidelijk. Ik word zot van de richtlijnen en ze maken me alleen nog maar meer onzeker. Niet dat richtlijnen niet mogen maar de druk die ze veroorzaken is immens. Troepen moeders die het ene kamp verdedigen, troepen andere moeders die dan weer de andere kant steunen. Waarom is me niet geheel duidelijk. Ik hield nooit van kotjes. Nu dus ook niet.

Wat ik voornamelijk mis in al die richtlijnen is de menselijke kant van het verhaal. Wat met hoe een moeder iets aanvoelt? Met de realistische en praktische kant van de zaak? Want een boekje kan dit wel zeggen maar dat boekje troost je kind niet als het onophoudelijk zit te huilen. 

In mijn geval had ik kunnen de borst aanbieden in plaats van af te kolven. Maar zou ze dan om minder voeding gevraagd hebben? God zal het weten. Ik kan een trage speen geven, proberen troosten met een fopspeen, hoeveelheden beperken, melk indikken, flesvoeding geven, siroopjes kopen, osteopaten bezoeken, … in the end moeten wij ouders ons kind leren begrijpen. 

En dat we elkaars menselijke kant omarmen, dat ook.

En als dat niet helemaal overeenstemt met richtlijnen of met wat de wereld gezondheidsorganisatie zegt, is dat dan een ramp? Zijn wij slechte ouders omdat we doen wat ons moedergevoel ons zegt te doen? Is het abnormaal soms richtlijnen een beetje aan je eigen situatie aan te passen? Het is toch niet dat we keuzes maken waardoor ons kind in gevaar komt? En ik weet er zijn ouders die héél soms een keuze maken die effectief gevaarlijk is. Maar ik heb het hier over de standaard gemiddelde ouder. 

Ik ben dus blij dat er richtlijnen zijn waar we kunnen op terug vallen maar ik weiger mee te gaan in het verhaal dat de richtlijnen de waarheid en de enige waarheid zijn. Ik geloof in een waarheid ergens in het midden. En bovenal geloof ik dat je het als ouder vaak het beste weet want opvoeden en groot brengen dat doe je niet enkel aan de hand van wat er in de boekjes staat. Het is een dynamisch gegeven van kennis vergaard door wetenschap en het gezonde verstand van moeders/vaders. 

Waarom ik dit hier neerschreef? Op Instagram krijg ik zoveel vragen van anderen, zoveel verhalen en zoveel tips. De laatste weken sierden zich echter vooral door het medeleven van mijn volgers. Door me kwetsbaar op te stellen, krijg ik veel in return. Ik besefte dat het niet de richtlijnen zijn die dit veroorzaken. Maar wel de beelden en verhalen van een gezin die een evenwicht zoeken nu er nieuw leven is bijgekomen. Dat verhalen, ervaringen, situaties nooit zo rechtlijnig zijn dat je ze puur wetenschappelijk kunt bekijken maar er ook steeds een menselijke kant is. Een menselijke kant waar ik enorm dankbaar voor ben en waar we soms wat meer op mogen vertrouwen. En dat we elkaars menselijke kant omarmen, dat ook.

Ik schreef dit een week geleden en wist niet goed of ik wel wou publiceren. Maar het past bij mijn gevoel dus doe ik het toch maar. Omwille van de menselijkheid en de oersterke moederlijke gevoelens.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

13 reacties

  1. Amen to that! Ik heb ook altijd heel hard mijn gevoel gevolgd, zeker op vlak van voeding. Allebei mijn kinderen leken onverzadigbaar, die hingen vaak om de 45-60 min aan de borst. En ook al mocht dat niet van de richtlijnen, ik deed het toch. Nu nog zijn het stevige eters maar blijkbaar hebben ze dat wel nodig want ze hebben een gezond gewicht, dus wrs gewoon een hoog energieverbruik. Ik ben er echt van overtuigd dat je als moeder gewoon aanvoelt wat ze nodig hebben. Dat iedereen maar eens zijn eigen richtlijnen maakt ;)

  2. Wat ben ik blij dat ik sinds kort jouw blog en Instagram volg. De rozengeur-en-maneschijnverhalen hoor je overal, maar het zijn de échte ervaringen die zoveel deugd doen. Als jonge mama van een dochter van 5 maand, ben ik vaak onzeker en zoekende, veel meer dan ik op voorhand over mezelf had ingeschat. Overal word je om de oren geslagen met regeltjes, tips, goede raad… maar wat als je gevoel iets anders zegt? Ik heb al vaak met tranen en schuldgevoel beslissingen genomen “tegen de regels in”, maar als je baby je daarna lachend aankijkt alsof ze denkt “mama, jij kent me echt het best en weet wat ik nodig heb”, durf ik denken: “misschien ben ik toch echt goed bezig”.
    Blijf posten, dan blijf ik lezen, glimlachen en denken: ja! Het mag! ;-)

  3. Wat een prachtig stuk!! En wat vind ik er veel herkenning in (borstvoeding/ flesvoeding, hoeveel melk geven in welke frequentie enz). Dankjewel voor het delen en je zo kwetsbaar opstellen💕 en het pleidooi voor het menselijke!

  4. Als FTM liet ik mij gek maken door al die richtlijnen. Ik had zo hard het gevoel dat ik slecht bezig was, want ik paste advies x en richtlijn y enz toe en toch wou mijn baby niet goed slapen of slecht eten of…
    En als je dan nog eens de commentaar krijgt van ‘baby gedraagt zich zo omdat jij te onzeker bent’ (seriously WTF!!?) … Dat hakt er in als je opgezwollen en uitgeput en zonder veel steun gewoon keihard je best zit te doen.
    Dus empathie voor àlle twijfelende en zoekende moeders hier <3

  5. Knap geschreven. Bij mijn eerste zoon werd ik echt gek van de richtlijnen en de mensen die (goedbedoeld) de richtlijnen bleven herhalen. Op een bepaald moment had ik zelfs zin om hem keihard ergens te dumpen want ik ging toch nooit een goede mama zijn. Toen ik zwanger werd van nummer 2 zag ik mijn kans. Ik wist op voorhand heel goed wat ik ging doen en hoe ik het ging doen. In plaats van de richtlijnen slaafs te volgen, volgde ik mijn mamahart. Mijn mama-zelfvertrouwen steeg met de minuut.

  6. Die richtlijnen zijn heel zinvol. Ze zijn het resultaat van jaren-, soms decennialang onderzoek. Het zou immoreel zijn om ouders die richtlijnen niet mee te geven. Aan de andere kant is het inderdaad niet altijd simpel ze te volgen. Het legt inderdaad een druk op. Maar dat is misschien ook goed, omdat dat ouders verplicht de afweging ernstig te maken. Wie wil afwijken, gaat dan niet over een nacht ijs.
    Verstandig kiezen is de richtlijn kennen en een afweging maken, afhankelijk van de situatie. Ik denk om eerlijk te zijn niet dat iemand het hier oneens mee zal zijn.

    1. Er is een verschil tussen richtlijnen en druk opleggen lijkt mij. Kennis delen is belangrijk en dat spreek ik niet tegen. Maar om het dan puur met een voorbeeld duidelijk te maken wat ik bedoel met mijn betoog: van zodra ik postte dat ik afkolf kreeg ik vragen over de hoeveelheden en welke richtlijnen ik dan volgde. De ene zegt het zo, de andere zo… vertrouwen hebben in de info die je op de kraamafdeling meekrijgt mag dan ook al niet meer. Wie heeft gelijk? Welk artikel heeft gelijk? Welke instantie? Welke persoon? Ik ben het dus niet geheel eens met je eigenlijk maar dat maakt mijn blog al duidelijk. Naar mijn gevoel wordt er steeds meer voorbij gegaan aan de menselijke kant. Iets dat niet te meten valt. En trouwens, toen we aan de andere kant van de wereld waren, waren heel wat richtlijnen anders dan hier. Dan moet ik toch even lachen. Ik trek hiermee wetenschap niet in vraag. Kennis is nodig. Maar alles in een blaadje papier gieten dat je voorschrijft hoe je het als ouder moet doen, daar pas ik voor.

  7. Wat prachtig beschreven <3.
    Ook ik werd gek van alle goedbedoelde richtlijnen en commentaren. Volg gewoon je gevoel en intuïtie, zolang jullie zich er allemaal goed bij voelen is dat het belangrijkste. En zit niet mee met de hoeveelheid borstvoeding, ze zal wel zelf aangeven wat ze nodig heeft en wat er teveel is komt terug.
    Bedankt voor het delen van je verhalen! Je bent een prachtige mama!

  8. Gewoon op je gevoel afgaan! Hier hetzelfde meegemaakt. Mijn eerste dochter dronk flesjes en meldde zich ook veel vaker aan dan de voorgeschreven regels. Uren wandelen en op alle manieren troosten (behalve extra flessen want ja dat mocht niet), maar niets dat hielp. Toen ik bij de kinderarts kwam met mijn ‘schriftje’ zei hij dat ze nog veel te veel dronk! Ik heb het schriftje wijselijk in de vuilbak gekieperd en gewoon flesjes gegeven wanneer ze erom vroeg en alles kwam gewoon goed, met een contente baby en mama tot gevolg :) Ik zou zeggen, laat die regeltjes allemaal maar voor wat ze zijn, niets zo belangrijk dan je moederhart volgen, niemand die je kindje zo goed kent dan jijzelf <3

  9. Je verwoordt het precies zoals ik denk! 😉 Hier ook een moeder die soms echt onzeker wordt als ik afwijk van al die regeltjes. Maar tenslotte kennen we als mama ons kind nog altijd het beste hé. Super bedankt om je eerlijke post met ons te delen. Ik volg je nog niet zo lang, maar vind je blogs heel fijn om lezen omwille van het eerlijke en onverbloemde.
    Bedankt! 😊