Vechten met jezelf, en deze keer won ik!

Ben je ook zo iemand die af en toe zichzelf graag uitdaagt? Die net dat ietsje meer wil? Of soms ook gewoon eens staat te popelen om een zot plan te verwezenlijken? Surprise, surprise, ik ben zo iemand. Dus toen ik de kans kreeg van Decathlon om mee te gaan op hun trekking days zei ik met plezier ja. Al had ik geen idee wat mij te wachten stond. Gelukkig moest ik dit zotte plan niet alleen aangaan en kon ik rekenen op mijn geweldige trekking-partner An.

Mijn gesloten schoenen en ik, dat was dus eventjes geleden.

Bijgevolg trok ik zaterdagmorgen mijn wandelschoenen aan. Schoenen die al een jaar of 8 onaangeraakt in mijn kast staan. Want wandelen deed ik dan nog wel… Nooit in typische Belgische weersomstandigheden. Mijn gesloten schoenen en ik, dat was dus eventjes geleden. Ik hoef je niet te vertellen dat ik dus best wel wat schrik had over wat die 25 kilometer mijn voeten ging aandoen. De weersvoorspellingen waren vreselijk dus ook regenjas- , broek en super beschermde rugzak met dito inhoud behoorden tot de standaard uitrusting. Achteraf gezien bleek dit overbodig want regen hadden we amper. Het plezier daarentegen was des te groter!

Uiteindelijk wandelden we op dag één 27,3 kilometer. Jezelf terugtrekken in de natuur, inspirerende gesprekken voeren, verbintenis vinden en rust. Rust in jezelf, dat bovenal. Dat was ongelooflijk deugddoend. Al gaat het ook over een gevecht voeren met jezelf. Want ongetraind beginnen aan een dergelijke dagtocht is pittig. De laatste twee kilometer werd het bij mij stil en was het vechten met mezelf. Vechten om niet toe te geven aan alle pijntjes die ik voelde. Weliswaar wonder boven wonder geen pijn door blaren! Mijn schoentjes deden dat goed. Vechten om toch maar niet te zeggen: “Kom, ik bel dat noodnummer, ze moeten me komen halen.” Dus ik vocht, in stilte, en An moedigde me af en toe aan. Toen ik eindmeet zag, prikten tranen in mijn ogen. Yes, we did it!

Wat een heerlijke, zotte prestatie.

Daarna kon ik vooral alleen maar trots zijn op… Wat een heerlijke, zotte prestatie. De beloning van een maaltijd in een zakje was groot. De fles wijn die we bij hadden ook. Want ah ja, ook die was een motivatie doorheen de dag geweest. Nog wat na keuvelen, workshop’je volgen, extra broodje naar binnen smikkelen en hupse ‘t was al tijd om aan de nacht te beginnen. Een nachtje zonder koud want ik sliep in een heerlijke donzen slaapzak. Zo heerlijk dat ik ‘s nachts zelfs kleren moest uittrekken wegens veel te warm, haha.

Tegen alle verwachtingen in, raakte ik ‘s morgens vlotjes uit de tent. Met nieuwe energie begonnen An en ik bijgevolg aan een tweede dag stappen. Uiteindelijk deden we er nog eens 16 kilometer bij zonder dat we ook maar één keer moesten puffen. Ongelooflijk hoe snel een menselijke lichaam eigenlijk kan recupereren.

Praktisch

Decathlon organiseert deze trekking days. Zij stippelen, afhankelijk van hoeveel kilometer je over het volledige weekend wil stappen, een route uit. Op zaterdag krijg je lunch en snacks mee. ‘s Avonds is het van zakjesmaaltijd te doen en voorzagen zij dit jaar workshops waarin je meer te weten kwam over hoe licht pakken voor trekkingen bijvoorbeeld of hoe je duurzaam kan trekken. Op zondag was er een ontbijtje en kregen we nogmaals een lunch mee. Kampeermateriaal dien je zelf mee te nemen.

Wat me bijblijft van dit weekend?

Het feit dat je als mens eigenlijk niet veel nodig hebt om geluk en verbintenis te voelen. Dat persoonlijke prestaties waarbij je het gevecht met jezelf kan overwinnen bijzonder waardevol zijn en bijdragen tot een complex-lozer leven. Want we zijn tot veel in staat en eigenlijk hebben we daarvoor niet veel nodig.

Merci lieve An voor je geweldige gezelschap dit weekend. Het werd er eentje om te koesteren, voor eeuwig en altijd!