Het lijkt wel, alsof ik in herhaling val. Maar dan met anderhalf jaar tussen. In oktober 2015 schrijf ik: “Moeder zijn van twee… voor sommigen een uitdaging, als ik al die eerdere verhalen mag geloven, maar hier, hier wordt de moederliefde makkelijk verdeeld. Een bijzonder grote aanpassing vind ik het niet…” Nu Céleste morgen drie weken in ons leven is, durf ik stilaan uitspraken te doen omtrent het aanpassen aan het leven met drie kinderen. Wederom zeg ik u dat de aanpassing hier bijzonder goed meevalt.
Wanneer het schooltijd is, hebben we ook af en toe een stress’ke! Want ja, kleine zus slaagt er vaak in, net dan om eten te vragen.
Drukker en soms eens een hand, wat zeg ik een paar handen, tekort, dat wel! Daarmee is ook de grootste aanpassing vermeld. Leren het werk van twee paar handen verrichten met één paar handen, dat is even zoeken. Zeker als je nog kleine ukjes hebt rond lopen die nog veel zorg vragen. Meermaals viel het hier al voor dat kleine zus aan het eten is terwijl broer wakker wordt en dus in zijn bed moet wachten tot het voedingsmoment klaar is. Wanneer het schooltijd is, hebben we ook af en toe een stress’ke! Want ja, kleine zus slaagt er vaak in, net dan om eten te vragen.
Maar verder lijkt dat aanpassen vlotjes te gaan. Geroutineerd zijn we hier nog niet maar dat hoeft ook niet. Tijd nemen, dat is wat we doen. En vooral genieten… Ook al is het best zwaar en vermoeiend en wegen de nachten met veel te weinig slaap nu al door, dat genieten komt echt wel op nummer één. Nu mijn hormonen de baby blues definitief van zich afsmeten, kan ik dat des te meer.
De clue is dat je al heel wat bagage hebt
Het is in de vorm zoals je dat bij een eerste kind doet, maar dan zonder de zorgen en de onzekerheden die je dan ervaart. Want ja, bij een nummertje drie kom je niet meer voor erg veel verrassingen te staan. Zo ziet het er naar uit dat net zoals bij broer en zus, kleine Céleste gedoemd is tot verborgen reflux. Bijna tegelijkertijd als haar broer en zus, begint ze symptomen te vertonen. Maar we panikeren niet. (Al hopen we stilletjes dat het er niet voor zorgt dat ze zoals Baptiste een maandje of 2 a 3 gaat huilen.)
De clue is dat je al heel wat bagage hebt en minder beroep moet doen op de hulp van anderen om het je kindje zo comfortabel mogelijk te maken. En wat ondertussen heerlijk is: gewoon je moedergevoel toepassen, zonder schuldgevoelens of twijfel. Zonder angst om veroordeeld te worden. Gewoon omdat je weet dat het werkt.
Ik neem dan ook uitgebreid tijd om filmpjes van haar te maken, zodat ik niet vergeet hoe klein baby’tjes eigenlijk wel zijn. Om dat typisch babygeween vast te leggen en de signalen wanneer ze honger hebben. Blijkt ook dat ze het perfecte object is om mijn fotografieskills op te oefenen. Daar zijn jullie al meermaals getuige van geweest op Instagram en ik vermoed dat dat nog wel een tijdje zal duren.
Net zoals je zus en broer ben jij kapitein van ons schip,
en zijn wij de stuurmannen.
Dat zij er is doet me trouwens ook heel erg hard beseffen hoe graag ik eigenlijk moeder ben. Ok het is zwaar en zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar alles voelt zo compleet. Ik kan mij een leven zonder mijn drie kinderen niet voorstellen. En ik durf zelfs zeggen dat ik er een beter mens door geworden ben. Met meer begrip en geduld voor anderen.
Lieve Céleste,
Net zoals je zus en broer ben jij kapitein van ons schip,
en zijn wij de stuurmannen.
We brengen je naar daar waar je moet zijn, met veel liefde!
<3
Gezin van vijf, ik vind het knap! Wij worden en blijven denk ik een gezin van drie. Stiekem vind ik dat straks al heel wat ;)
dat is ook al heel wat hoor :-) kinderen zetten sowieso je leven overhoop :-)
Oh, zo mooi! Hier mama van één, en die onzekerheden en zorgen waren volop aanwezig. Ik hoop dat, als er ooit een tweede kindje komt, ik die moeilijke periode niet meer zal moeten doormaken!
Mooi verwoord
?
<3