Een bloedend moederhart, daar kan ik dezer dagen als geen ander van meespreken. ‘t Heeft niks met de hormonen te maken, al zullen de tranen daardoor zeker sneller komen dan normaal, en ook weinig met het nieuwe leventje dat sinds twee weken in ons midden vertoeft. 
Al moet ik toegeven dat Baptiste wel onrechtstreeks de oorzaak is want grote zus, die zo fier is als een gieter op haar broer, transformeerde in een mini-monstertje op de dag dat broer geboren werd. Begrijp me niet verkeerd, ze vindt de komst van broer de max. 
Wanneer we haar uit haar bedje halen vraagt ze onmiddellijk naar broer, in de crèche vertelt ze met een grote glimlach over baby en ze doet niet liever dan mama helpen tijdens het verversen van broer, het geven van een badje etc. Bovendien haalt ze op die momenten zelden kattenkwaad uit maar is ze heel enthousiast over het gebeuren… 
Maar, sinds de komst van broer, beslist ze af en toe om zich als een monstertje te gedragen. Op willekeurige momenten doorheen de dag weigert ze alles wat wij haar vragen, roept ze luidkeels neen of tiert ze alsof haar leven ervan afhangt. Alles wat niet mag, en ze weet verdomd goed wat niet mag, zet ze op haar to-do-lijstje. 
Hoe hard we ook proberen om dan uit dat “ik-straf-continu-mijn-kind-gedoe” te blijven, op de één of andere manier lukt dat gewoonweg niet. Soms lijkt het zelfs alsof het enige wat ik met haar doe op een dag straffen is.
En dan… dan begint mijn moederhart te bloeden. Ik jank mee met haar en voel me ontzettend schuldig. Elke dag neem ik mij voor om het een positieve dag te laten worden en ben ik op zoek naar manieren om haar op een positieve manier aandacht te geven. Alle tips om dit te verwezenlijken zijn meer dan welkom… 
Tot zij went aan de nieuwe situatie en/of tot mama en papa een betere manier vinden om met haar felle karaktertje om te gaan, blijft mijn hart allicht bloeden… Want op momenten dat ze lief bij haar broer komt zitten, mij een knuffel komt geven of instemmend knikt als ik zeg ‘ik zie je graag’ besef ik des te meer dat ik mijn oudste verdomd graag zie! 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

27 reacties

    1. dat zeg ik ook continu tegen mezelf ;-) op een dag is ze gewoon aan alles gewoon (maar dan is het wel weer iets anders zeker haha) en vooral dan zijn mijn hormonen ook terug normaal ;)

  1. Misschien doe je al deze dingen al, maar ik zet ze tóch maar even neer:
    Het is verleidelijk om tijdens Baptiste z'n slaapjes Axelle veel aandacht te geven. Zo leert ze echter dat ze vooral positieve aandacht krijgt als Baptiste er niet is. Haar betrekken bij de verzorging van Baptiste als zij daar zelf om vraagt is prima. Een goede manier om haar een positieve associatie bij Baptiste te laten vormen is om Baptiste ook af en toe in de box/park te leggen en te zeggen: "Zo Baptiste, nu mag jij zelf spelen en gaat mama … met Axelle doen." Zo leert ze dat het leuk is als Baptiste wakker wordt, want dan heeft mama óók individuele aandacht voor Axelle! Probeer zo veel mogelijk te voorkomen dat ze kattenkwaad uit haalt door alles waar ze niet aan mag komen een tijdje weg te halen. Als het niet gevaarlijk of zelfbelonend gedrag is, negeer haar dan. Complimenteer haar zodra zij zich weer netjes gedraagt!
    Het is een behoorlijk pittige periode, die eerste paar weken. Probeer zoveel mogelijk ook te ontspannen. Axelle voelt jouw spanning ook. Hier werd het beter zodra de baby's gingen lachen. Dan hebben ze écht contact met elkaar. Dat duurt gelukkig niet lang meer! Succes! Gr Mirjam

  2. Oh dit herken ik zo hard! Mijn kindjes zijn al iets ouder maar in die eerste maanden had ik ook het gevoel altijd kwaad te moeten zijn op de oudste, zodat het jongste zo veel mogelijk aandacht zou kunnen krijgen. Proberen een vast momentje in te plannen met de dochter, zelfs al weent hij bijvoorbeeld kan al veel doen. En sowieso: zoals ik hierboven al lees: het is een fase. echt waar :)

  3. Ik begrijp je helemaal! Al ben ik (nog lang) geen mama, er zijn ook babysitkindjes waarbij ik liever wat minder "stop daarmee" en "dat mag niet" zou zeggen. Het is voor Axelle natuurlijk een omkering van haar wereld, ineens de aandacht van papa en mama moeten delen, dus is het logisch dat ze wat meer aandacht van jullie probeert op te eisen. Veel kindjes doen dat door kwaad te zijn op de nieuwkomer, dus ik vind het alvast heel positief om te lezen dat Axelle zo lief is voor haar broer! Vanuit pedagogenstandpunt (wij worden in de les om de oren geslagen met alle soorten opvoedtheorieën :) ) zou ik zeggen: het kattenkwaad negeren en enkel aandacht geven als ze positieve dingen doet, zodat ze leert dat ze niet stout hoeft te zijn om aandacht te krijgen. Maar ik weet ook wel dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is :) Courage!

    1. dat negeren, dat gaan we hier wat meer gaan toepassen ;) ik hoorde het vandaag al enkele keren als tip en eigenlijk weet ik dat ook wel ;) al is het soms moeilijk als je zelf doodvermoeid bent om rustig en kalm en in negeermodus te blijven ;-)

  4. Heel herkenbaar :-) die kleintjes moeten ook wennen hé aan de grote verandering. Maar zo ging (en gaat) het ook hier regelmatig. En af en toe schiet ik ook uit mijn sloffen, om hem dan even later heel dicht te trekken en zeggen dat mama hem nog altijd graag ziet en dat het me spijt dat ik kwaad werd… Ik denk dat elke mama dit gevoel wel kent! Ik geef hem in kleine dingen toe: een fles drinkt hij nu weer als baby (liggend in de zetel) so what?! Soms helpt hij haar flesje vasthouden… We trekken samen onze neus op bij de vuile pampertjes… Als hij rustig is, mag hij in de zetel gaan liggen en mag zijn zusje even bij hem liggen (natuurlijk zit ik er naast en hou haar vast). Ik denk dat het goed is om hen te betrekken en als die kleine huilt en jij bent met de oudste bezig, laat hem dan even huilen. Daar gaat hij niet dood van. En als wij samen aan tafel zitten, is de tijd voor hem en niet voor zus (ook al huilt ze). Tis zoeken maar t begint hier al weer wat te beteren. Al zullen ze nu voortaan met 2 blijven hé :-) een nieuw evenwicht zal je wel vinden! En tis ook genieten van al die lieve dingetjes: als ons kleintje in het park begint te wenen, gaat de oudste het muziekje gaan aan leggen. S ochtends vraagt hij niet meer naar mama maar wel naar zusje :-) zoentjes geven, dolgelukkig zijn omdat zusje naar hem lachtte… Tis geven en nemen, met vallen en opstaan. Maar dat zal je uiteindelijk wel goed doen!

  5. oh niet gemakkelijk, maar ze zal in haar peuterpuberteit beland zijn, wat vaak moelijker is bij grote veranderingen. Haar hersenen veranderen nu zo drastisch dat ze letterijk puberen en met hun gevoelens geen blijf meer weten… mij helpt het altijd te denken ' het kind heeft het zwaarder dan mij', dan helpt me ook om niet het 'straffen' te vervallen.
    Ik ken er alles van want die zoon van me is op 30 maanden nog vaak een manneke met 'kleutermanieren' Toch doen wij niet aan straffen (en belonen) maar proberen we te kijken daar de dingen achter het gedrag dat zich stelt, minder te kijken, de gevoelens te verwoorden (je lag boos zijn, gefrustreerd enz)
    Het heet onvoorwaardelijk ouderschap, als je interesse zou hebben naar de toekomst toe, er is veel info over te vinden en loont op termijn; Straffen werkt namelijk enkel op korte termijn. Fijne artikels:
    http://www.kiind.nl/articles/188/Het_breken_van_de_weerbarstige_kinderwil.html/%20
    http://kiind.nl/articles/364/Onvoorwaardelijkouderschap.html

    de visie komt van Alfier Kohn, de boek heet unconditional parenting, heel interessant; Ik werk zelf bij Kind en Gezin waar er vooral met straffen en belonen gewerkt wordt maar weet uit ervaring dat je altijd maar meer moet gaan straffen, zeer consequent moet blijven enz en dat onvoorwaardelijk opvoeden gewoon veel meer rust geeft in een gezin

    veel succes x

    1. 'milder' kijken ,moest dat zijn. Proberen in te leven in haar gevoelens. Negeren van gedrag is wat ik ook leerde in mijn opleiding en werk maar ik ben er geen fan van, werkt eventjes maar je gaat voorbij aan gevoel aan het negatieve gedrag; Zelfs bij de grootste driftbui is het de moeite om gevoelens toe te laten. Dus niet het gevoel krijgen dat je je kind ' beloont' door toch aandacht te geven, in de zin van ' je mag eens boos zijn, gaat het niet?' helpt hier altijd bij negatief gedrag, alsof ze eindelijk eens gehoord worden, hoe klein ze ook zijn.

  6. Oh, ik voel met je mee. Het is ook wennen voor haar, hé? Het hoort erbij, denk ik. Iedereen zoekt zijn of haar plekje in het nieuwe gezin en dat is haar manier om met die veranderingen om te gaan. Al is het natuurlijk niet ideaal, zo'n krijsende peuter :) Alle mama's gaan door die fase, en het komt goed. xxx

    1. het is inderdaad een geruststelling dat er al honderden moeders mij voor gingen en het idd dus goed komt ;-) alleen, op van die emo-momenten zie ik dat even niet, lang leve onze hormonen ;-)

  7. Hej Lies, dat is echt heel herkenbaar, en ik snap heel goed hoe moeilijk datvik. Ik heb zelf ook echt met de handen in het haar gezeten bij momenten toen, soms tot huilend toe omdat ik me zo schuldig kon voelen dat ik haar kleine leventjes overhoop haalde door een tweede kindje te willen krijgen. Maar het ergste ging gelukkig voorbij… Nu nog is het soms moeilijk om ze allebei te geven wat ze willen en wat je zou willen geven. Ze hebben net weer een lastige periode gehad waarbij ze bijna letterlijk voortdurend ruzie hadden over hun spulletjes die ze niet wilden delen, maar ook daar lijken we nu weer uit. Toen had ik het ook echt weer erg, en heb ik echt vaak het gevoel gehad dat ik geen van de twee kon geven wat ze verlangden en dat ik er niks van bakte. Maar ook dat ging weer voorbij en zo zal het ook voor jou zijn! Vertrouw erop dat je een supermama bent, want dat ben je echt! Hierboven zijn trouwens volgens mij veel goeie tips te vinden ook :-) veel succes en veel moed, en geloof er maar in dat het allemaal echt beter gaat gaan!!

  8. Heel herkenbaar! Ik denk dat het een combinatie is van de leeftijd en het feit dat ze nu de aandacht moet delen. Echte tips heb ik eigenlijk niet, maar het zal wel beteren hoor!

  9. Ook meegemaakt.
    En als je nu vraagt aan Seb (3 jaar), 'wie zie je liefst van al op de hele wereld?', antwoordt hij 'Lucie' (5 jaar). Ze zien elkaar doodgraag en spelen super graag samen. Het is dus een fase, inderdaad.

  10. Moeilijke momenten, waarin je zelf ook kalm moet blijven. Wij leerden ook dat negatief gedrag negeren en positief gedrag belonen het beste werkt. En vooral elkaar tijd geven om te wennen aan alle nieuwe dingen. Hopelijk is deze fase snel voorbij!

  11. af en toe heeft mila ook nog eens een uitbarsting als in: En zus krijgt veel meer knuffels en je doet veel meer met haar dab met mij!
    Ik probeer dat echt te verdelen, maar kijk ja kinderen voelen zich snel achteruit gestoken en dan doe ik echt mijn best dat goed te maken door vb te knutselen ofzo met Mila. Zij is nu oo kwel al 6 en kan er ook van genieten eens bij mij in bed te slapen, of om eens samen te gaan winkelen terwijl zus bij papa blijft…
    Maar dat komt wel goed hoor, het is idd gewoon zoeken en wennen.

  12. Mijn oudste besliste een tijdje om ook terug baby te zijn toen de baby er was. Terug fruitpap willen eten, terug in de broek plassen… Eens ze wennen komt dat wel goed. Het is niet alleen de mama en papa die moeten wennen. ;-)

  13. Soms wil je ze eens tegen de muur plakken hé (gniffel) en ik zweer het je, meisjes zijn de ergste. Gillen krijsen roepen, noem maar op. Onze felle Jade kan er ook wat van. Los van de komst van Stella want eigenlijk reageert ze daar heel goed op. Wij hebben een kind met ochtendhumeur én ik-ben-moe-van-school humeur, vergelijkbare taferelen zoals je hierboven beschrijft. Rustig blijven is bij ons de truc, ook al staat je haar letterlijk recht en tuiten je oren voor zot. Ik laat Stella nu op woensdag een hele dag naar de opvang gaan en dan hebben Jade en ik wat us-time. En crisismomenten worden opgevangen door consequent te zijn, nooit toegeven. Laten uitrazen en daarna praten over wat kon en niet kon. En als Jade écht stout werd, bijten en schoppen bijvoorbeeld, dan is het de hoek in. Nadien praten en knuffelen. Ik moet soms ook dreigen jammer genoeg, niet mijn favoriete opvoedingsstijl maar bon, het helpt soms. en de ene keer wat beter dan de andere (lees: ik huil hier ook regelmatig mee uit frustratie) Opvoeden is zwaar, you are no alone en ja: het is een fase het is een fase het is een fase *knuffel*

  14. Oh Lies… doorbijten jong! Ik kan helaas niet uit ervaring spreken… maar gewone driftbuien passeerden hier al wel, en dan hielp afleiden… Niet ingaan op haar situatie maar haar aandacht proberen om te buigen door iets heel onnozels te zeggen als:" Kijk daar een poes!". Mijn kinderen zijn daar enorm vatbaar voor, grappig genoeg, dus als het ook maar 1 keertje kan helpen, proberen maar! Creatief zijn is de boodschap ;-) Elfjes of kabouters doen het hier ook goed, haha… maar dat kan ook te wijten zijn aan het kabouterbos hier om de hoek ;-)

  15. Hier haalde de middelste alles uit de kast toen de jongste werd geboren…..
    Ik kan het me nog zo herinneren… Heel veel sterkte.
    En schroom niet om, mocht het nodig zijn, hulp in te schakelen, bij ons was dat nodig en heeft het positief uitgewerkt!