Verdacht stil is het hier, dat vind ik zelf.
Voor het eerst sinds de blog gestart is, wordt er zo weinig gepost.
Niet dat ik een blogpauze neem, ook al lijkt het daar een beetje op.
Integendeel!
Maar we rennen van hier naar daar en de blog lijkt er even niet bij te kunnen.
Net als de rest van alle social media. Ook daar lijk ik even een beetje ‘dood.’
‘t Voornemen was hier sowieso minder doen van dingen waar ik geen zin in heb.
Het lukt aardig.
Om de situatie te schetsen zeg ik er bij: ook de naaimachine staat compleet stil.
Al moet ik zeggen dat het voor conflicten in mijn hoofd zorgt.
En vooral dat legt mij hier een beetje lam.
Ik heb wel vaker last van die conflicten maar nu was(is) het toch alles overheersend.
Een beetje alsof het me verlamt.
Existentieel ofzo
The big words!
Vorige week stond ik op en ik kon alleen nog maar denken “Wat ben ik aan het doen?”
Niet dat ik mijn leven zo wil beklagen maar een angst overviel me.
Omdat er nooit geen tijd meer is,
Ondanks al mijn voornemens mijn leven niet gestructureerd raakt, ook al is dat in mijn hoofd wel al perfect gelukt.
De hunker naar meer slaap is groot.
De laatste maanden bouwde een slaaptekort zich met name op. Daar ben ik nu de dupe van.
Ik werd gewaarschuwd door alles en iedereen maar koppig zoals een mens is, deed ik rustig, of net iets minder rustig, voort.
Nu we een week later zijn, en ik vooral koos voor rust en slaap in de vrije tijd, is de crisis wat aan het overwaaien. Al heb ik het gevoel dat de komende maanden beslissend zijn voor onze toekomst.
Want alles wat we doen, dat is voor onze toekomst.
En vooral voor kleine uk.
En wanneer je voor deze laatste plots merkt dat tijdsgebrek echt een probleem is,
kan het niet anders dan dat er een alarmbel afgaat.
Prioriteit één blijft een goeie moeder zijn voor haar.
En dat kan ik alleen maar zijn door tijd te maken.
Tijd te maken voor haar.
Foert te zeggen tegen de rest,
soms dan toch.
En dan blijkt dat die existentiële vraag vooral neerkomt op:
“Hoe kan ik een goeie moeder zijn in dit jachtige bestaan?”
Foto van onze reis naar Thailand.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

13 reacties

  1. Ik koos om minder te gaan werken want ik volg nog twee dagen in de week een opleiding … Mijn ukjes zijn wel al wat groter nu en hebben veel aan elkaar . Ze genieten vooral van het feit dat ik ze op tijd aan het school kom halen, interesse heb in hun hobby, luister naar hun verhalen, knuffel en aandacht geef. Ik denk dat alle mama's wel met hetzelfde dilemma worstelen. Ik laat. De boel soms eens de boel …. Of we ruimen samen op en dan doen we daarna iets leuks …. Soms moet je. Durven een stapje terug te zetten op professioneel gebied om daar dan achteraf heel gelukkig mee te zijn. Gr k

  2. Oh dit verhaal klinkt me zo bekend in de oren. En eerlijk gezegd, ik werk nu ook 4/5e en dan nog heb ik vaak tijd tekort of heb ik het gevoel te weinig tijd te kunnen spenderen aan m'n 2 meisjes. Dan spreken we nog niet eens over wat me-time ;)
    Maar anderzijds, er zijn kindjes die het waarschijnlijk veel slechter hebben dan de onze…

  3. Het is zo herkenbaar Lies……. Ik heb in de beginjaren toen onze kinderen nog klein waren ook zo geworsteld met al van dit soort vragen.
    Ik was in de gelukkige omstandigheden om 2 dagen te kunnen gaan werken en zo de ruimte te creëren waarin ik alle ballen hoog kon houden en dan is er soms nog dat opgejaagde gevoel……
    Het is soms een lastige puzzel….. Doe vooral wat goed voelt voor jezelf.
    Heel veel liefs en een dikke virtuele knuffel!

  4. Ik herken het ook heel erg, je gevoel! Gelukkig komt dat hier maar af en toe opzetten, want existentiële crisissen zijn nu niet meteen prettig. Maar wel heel noodzakelijk soms, om de juiste vragen te stellen en de antwoorden te zoeken waar jij je het beste bij voelt. Zo, en relativeringsvermogen, humor en mensen waar je op kan terugvallen, dat helpt mij ook altijd! Je zal er sterker uitkomen!

  5. Veel of niet veel tijd zal volgens mij geen antwoord geven op de vragen die je hebt. En de eerste vraag die je stelt aan het begin van je blog is er eentje dat iedere mama zich wel eens stelt. Ik ben er zeker van dat je er mag van uit gaan dat je een goede moeder bent en dat je alleen maar het beste voor hebt met je kind. En of je nu wel of niet veel tijd hebt, speelt daarin geen belang. Wat wel belangrijk is, is de liefde die je hebt voor je kind. 10 minuten oprecht en liefdevol bezig zijn met je kind kunnen soms meer betekenen dan een hele dag samen zijn. Een van de redenen waarom ik denk dat iedereen zich deze vraag stelt, zeg je natuurlijk zelf. Stress, gejaagdheid en het opboksen tegen elkaar. En vooral dat laatste zorgt er steeds meer voor dat mama's zich onzeker voelen. Gesprekken over het wel of niet al kunnen stappen, zindelijk zijn, spreken, enz zijn niet altijd zo bevorderlijk voor het ik ben goed bezig moedergevoel. Horen in kind en gezin dat je kind niet op de curve zit en dat het die blokken al zou moeten kunnen stapelen kunnen je zo naar beneden halen en dan denk je weer het ligt aan mij, slechte moeder, te weinig tijd, enz
    Maar dat datzelfde kind praat alsof het voor advocaat zou studeren en kan tellen tot vijf, daar heb jij natuurlijk niks mee te maken ;-). Geloof in jezelf en in je kunnen, laat je leiden door je intuïtie en je hart en vergeet niet: 'life isn't about waiting for the storm to pass… It's about learning to dance in the rain. Knuffel Alice

  6. Inderdaad… Moeder zijn, is tijd te kort hebben. Ik ben er al even achter en daarom weet ik dat ik niet kan beknibbelen op slaap. Dus soms wat minder bloggen of naaien, dat mag. Binnenkort is het weer langer licht, wordt het weer wat zonniger en vind je sowieso weer nieuwe energie. Winterse dipjes zijn dus zeker oké! x