Iets meer dan 35 weken, tijd om de laatste puntjes op mijn lijstje af te vinken. Gisterenavond finaliseerde ik met manlief deels de doopsuiker. Zot content was ik, want het resultaat is zo schoon. Al zeg ik het zelf. Na de spannende finale van ‘De Mol’ besloot ik snel nog een douche te nemen voor het slapen gaan. Mijn lijf, die nu toch wel vaker begint te protesteren, kan daar zo’n deugd van hebben. 5 minuten sta ik onder heet, stromend water. Wat een heerlijkheid! Wanneer ik de shampoo zoek, zie ik dat deze nog buiten de douche staat. Ik glip snel uit de douche en er terug in. Daarna staat mijn wereld even stil… 

Alles lijkt in slow motion te gebeuren.

Ik voel mezelf uitglijden en besef dadelijk dat een valpartij niet meer te voorkomen is. Alles lijkt in slow motion te gebeuren. Het leven in mijn buik zorgt er instinctief voor dat hoe ik ook val, het niet op mijn buik zal zijn. Daarna kom ik met een harde smak neer: op mijn hoofd, schouder en elleboog. Mijn val wordt gebroken, de rest van mijn lichaam wordt min of meer gespaard. Toch voel ik alleen maar paniek. De pijn is hels en ik kan alleen maar terugdenken aan 2013.

Toen viel ik op net geen 20 weken zwangerschap met alle gevolgen van dien. Een zware enkelbreuk, die een operatie nodig had en de bijhorende lange revalidatie. Alle gevoelens van toen lijken terug naar boven te komen. Ik kan alleen maar huilen en roepen: “Neen, neen, neen.” Ondertussen stormt manlief naar boven. Mij zien liggen roept duidelijk dezelfde gevoelens op als toen. De 100 wordt onmiddellijk gebeld.

Samen met zijn hulp raak ik uit de douche en kan ik mij enigszins aankleden. De paniek verdwijnt langzaam. Ik krijg terug controle over mezelf. ‘t Heeft een onmiddellijk kalmerend effect op manlief. Wanneer de 100 aankomt kan ik rustig mijn verhaal vertellen. Ze beslissen mij mee te nemen, want de pijn aan mijn linker kant is op dat moment behoorlijk ondraaglijk. En tjah met 35 weken zwangerschap nemen die mannen ook geen risico.

Terwijl ik zit te wachten, stromen opnieuw de tranen over mijn gezicht. “Waarom ben ik in godsnaam zo stom?”

Op spoed is het razend druk. Terwijl ik zit te wachten, stromen opnieuw de tranen over mijn gezicht. “Waarom ben ik in godsnaam zo stom?” Ongerustheid over de baby, ook al kon ik de klap op mijn buik beperken. Tergend traag tikken de minuten voorbij tot kleine C. beslist om daar van binnen vollen bak gas te geven. Nog nooit was ik zo blij met een paar stevige stampen tegen mijn ribben. Ik haal opgelucht adem. Wanneer de dokter mij komt onderzoeken zijn mijn tragen gedroogd. Er wordt beslist geen foto te nemen maar me wel op te nemen ter observatie.

Twee uur nadat ik aankwam op spoed, lig ik op de kraamafdeling aan de monitor. De liefste vroedvrouw van de wereld legt me nog eens uit hoe het werkt. Gedurende een half uur volg ik de harttonen van baby mee. Perfect normaal. De harde buiken, die ik sowieso al had, komen vaker dan wat ik gewoon ben. Maar uiteindelijk geen extreme pieken of tekenen dat het richting weeën overgaat. Iets na twee probeer ik de slaap te vatten. Ik moet u niet vertellen dat dit geen evidentie is en ik dan ook mega blij ben wanneer het eindelijk licht wordt.

Baby voel ik ondertussen regelmatig bewegen en wanneer mijn dokter me komt bezoeken, word ik helemaal gerust gesteld. De harde buiken die ik heb zijn perfect normaal na de val die ik gemaakt heb. Maar verder is er niks aan de hand: harttonen normaal, geen ontsluiting, geen weeën. Ook de monitor is al rustiger dan deze nacht. ‘t Stelt me min of meer gerust al blijf ik in verhoogde staat van alertheid.

Ik voel me omver gereden door een bulldozer.

De kneuzingen en blauwe plekken die ik opliep (en dus gelukkig geen breuken) zullen de volgende dagen voor enige functionele ambetantigheid zorgen. Net zoals de stijfheid die ik nu langzaam voel opkomen. Ik voel me omver gereden door een bulldozer. Mijn linker bovenlichaam moet bekomen van al die stress. Mijn zwangere buik ook. Rust is het beste medicijn. Dus dat is wat ik de komende dagen ga doen. In bed, netflixen en beroep doen op mijn omgeving.

Dankbaar dat ik fantastische familie heb die wil inspringen voor de zorg van de kids en er ook nog eens voor zorgt dat we niet omkomen van de honger. En als het nodig is heb ik ook nog een hele hoop vrienden klaarstaan, waar ik maar naar moet bellen. En niet te vergeten, alle lieve en bezorgde reacties die ik via de online-wereld kreeg.

Mijn wereld stond dus even stil maar met de nodige tijd, rust en zorg zijn we binnenkort terug in topvorm. En het is zoals mijn dokter zei: “Baby mag nu nog niet komen want bevallen met die arm, dat zal niet gaan.”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

44 reacties

    1. Ja, uiteindelijk ben ik opgelucht hoor! Wel pijn maar de baby heeft geen last van de val gehad en dat is het voornaamste. Nu ik een nacht goed heb geslapen voel ik me ook beter, op fysiek vlak na dan. Alle spieren zijn ondertussen ook goed stijf geworden waardoor elk puntje op mijn bovenlichaam pijnlijk aanvoelt, maar een warm bad nemen is nu niet dadelijk een optie haha.

  1. Oeioei! Laat je maar héééééééél erg in de watten leggen en ik ben blij dat het goed is afgelopen. Amai zo schrikken moet dat zijn geweest.

  2. Met mijn eveneens 35 weken mag ik er niet aan denken om te vallen, kreeg tranen in mn ogen bij jouw verhaal en zeker bij het moment van “stevige stampen tegen de ribben”, gelukkig komt alles goed!!! Veel verlangplezier naar je derde boelie (hier ook eveneens het derde boelie)

    1. Ja zelfs bij een derde kan je dan echt niet kalm blijven… ik kon ook alleen maar denken aan het wat als… vreselijk was het. Ook al weet je dat ze daar goed zitten vanbinnen, de opluchting als je ze terug voelt is echt supergroot!

  3. Ik begrijp je heel goed. Ik viel op 34 weken van de trap, met een peutertje op de arm. Meer dan 9 jaar geleden ondertussen, maar als ik er aan terugdenk… Brrrr, zo snelgebeurd allemaal. Ik wens je ‘t allerbeste de komende weken!

    1. oh brrr, als ik het lees, kan ik me er ook iets bij voorstellen… mijn kleine Baptiste is daarom nu bij oma omdat ik het niet aandurf om hem nu te dragen… ik zag ook al scenario’s voor mijn ogen waarin ik hem liet vallen of net op de trap ofzo…

  4. Pfoe, wat een schrik zeg! Zeker als dat jullie zo terugwerpt naar die nare herinnering. Gelukkig lijkt dit een verhaal met een veel rooskleuriger einde te worden! Ook mijn hart stond even stil, maar stuurt jullie nu heel veel liefde!

  5. Jeetje heftig! Gelukkig is met de kleine alles goed en geen breuken. Rustig aan en een spoedig herstel! Goed dat je echt de rust neemt en je omgeving je helpt

  6. wow zeg, dat is echt wel verschieten!! Ik kan me je paniek helemaal voorstellen!! Dan staat de wereld inderdaad stil… Blij te lezen dat intussen alles in orde is, fysiek dan toch… In het hoofd zal dat ook wel wat teweeg brengen waarschijnlijk… goed dat je rust kan nemen! hopelijk heb je daar deugd van! fijn gevoel dan, om zo goed omringd te zijn… XXX

    1. Nu ik een goeie nachtrust heb gehad, gaat het ook stilaan beter in het hoofd en geloof ik ook echt dat baby nog niet dadelijk zal komen. Ik ben dan wel héél erg aan het aftellen, op zo een manier zou echt niet fijn zijn.

  7. Amai, schrikken zeg! Kan me dat zo voorstellen, die gevoelens die opkomen als je dat al eens eerder meemaakte… pure angst is dat! Heb dat ook gehad met 2de serieuze val van onze jongste, waarbij hij helaas ook 2x dezelfde arm brak ;-(
    Ben zo blij voor jullie dat alles goed is met de baby… hopelijk kan je nog goed uitrusten en aansterken tegen de geboorte! Het allerbeste!!

  8. Oh nee, zelfs bij het lezen (en intussen al een tijdje niet meer zwanger zijn) stond mijn hart al even stil.
    Gelukkig valt de schade gelukkig mee, en voelde je kleintje al tamelijk vlug al terug, wat een hele opluchting zal geweest zijn.
    Nu op ‘t gemak bekomen van de pijn en stress en je door veel liefde laten omringen, zodat je straks helemaal klaar bent om je kleintje te verwelkomen.

  9. Zo blij om te lezen dat alles in orde is!! Dat is efkes serieus verschieten he… Toen ik een week of 10 zwanger was donderde ik van boven naar beneden van de trap met de oudste in m’n armen. De ongerustheid die dan door je heen schiet is niet te verwoorden. Hopelijk kan je nog even genieten van de rust.

  10. Oh zeg wat een verhaal, geliukkig alles ok et de babay en heb je zelf geen breuken. Als je dit leest lig je hopelijk in bed te netflixen en stampt baby C rustig op en neer…. Nog even! Dikke knuffel!

  11. Zelf ook iets meer dan 3 jaar geleden gevallen terwijl ik zwanger was. Ik sta versteld over hoe je dan toch instinctief je valrichting verandert -in welke rare richting dan ook- om toch maar die buik te beschermen. Moederinstinct zelfs alvorens je je eerste kind in je armen houdt heet dat.

  12. Ik ben zo blij dat het dit keer iets beter is afgelopen. Moet echt schrikken zijn. Geweldig wel om te zien hoe je mama instinct die baby wil beschermen. Enfin, geweldig… Je snapt wat ik bedoel he. En nu recht blijven he!

  13. Met de baby komt alles zeker wel goed ! Daar zijn wij ‘sterke vrouwen’ met ons lijf tegen bestand :-) (ik viel ook van de trap op 6 maanden zwangerschap) … al zal je er alle stijfheid en pijn er de eerste dagen jammer genoeg wel bij moeten nemen waarschijnlijk …. Hopelijk ben je weer in volle vorm tegen de bevalling en de komst van de baby !

  14. oh jeetje das schrikken, ik voel de koude rillingen zo over mijn rug lopen!
    gelukkig is baby lief zo flink geweest zich te laten voelen en hoe ;-)
    jouw verhaal roep zo de herinneringen weer levendig van …. 27jr geleden.
    Een sliding, spagaat, val net voor de deur van het ziekenhuis, nog 6 weken te gaan na een prachtige zwangerschap… bekkenbreuk, …. Geen zorgen alles is goed gekomen. Jeroen is ondertussen 27jr jong en we zijn beiden nog steeds gezond!
    Succes bij de bevalling en inderdaad hou het rustig!

  15. Pfiew, tranen in m’n ogen en een bonkend hart bij het lezen van je verhaal… Gelukkig zonder te erge gevolgen! Echt maf is dat, hoe je in een reflex je buik/baby beschermt… (Ook van de trap gevallen op 30 weken… Wat is dat toch, zwangere vrouwen en vallen… ?). Veel rusten, krachten opdoen voor de komende tijd!

  16. Oei dat is schrikken. Gelukkig alles goed met C. Met zo’n hoogzwanger lijf vallen, is vanzelf onbeholpen vallen. Je bent niet stom, laat dat duidelijk zijn. Je hebt alleen weer pech. Nog even wachten met bevallen en dan zijn die kneuzingen weer helemaal beter.
    Ik volg je al een tijdje in stilte (meestal toch)… de naam Baptist schepte “een band”… ;-) Ik vind jullie meisjesnamen er trouwens heel mooi bij passen.
    Heel veel succes en geniet nog van dat schoppende leventje in je buik.

  17. Ik ben dan al bomma ,trotse van ‘ kleinkinders,maar kan me je paniek en tranen helemaal voorstellen ….ent gevoel of de wereld even stopt ….brrr kreeg de rillingen ,toen ik je verhaal las ,en was zo opgelucht dat alles oke is …niet meer douchen zonder hulp ,he !!!

  18. Jezus zeg… Ik voel de ongerustheid en de paniek zo als ik het nog maar lees. Hoe moet het dan niet geweest zijn voor jullie…
    Ik kan het me wel voorstellen… Ik had een auto ongeluk toen ik 6 maanden zwanger was. Een bestelwagen die op de rechterkant van de wagen inreedt. Maar alles was uiteindelijk goed. En met de nodige rust en hulp geraakten we er. Zal bij jou vast ook zo zijn ;) Rust maar zoveel mogelijk, laat iedereen maar helpen en geniet nog maar van je laatste weekjes :* Alvast veel beterschap!