VallenLieve Céleste,

Het moest een rustig familieweekend worden. Geen plannen, geen verplichtingen. Gewoon een weekendje thuis als gezin. Klusjes opknappen die al weken moesten geleden uitgevoerd moesten worden, lekker koken, familie-aperitief… Dat ik enkele na het starten van de dag op spoed zat, had ik niet kunnen voorzien.De weg ernaar toe was enigszins onwezenlijk. Tranen stroomden over mijn gezicht. “Wat had ik in godsnaam gedaan?” Want, lieve kleine Céleste, ik liet je vallen. Vallen uit ons bed, waarvan ik dacht dat het wel safe was.

Ik lette niet heel erg goed op, want je was in slaap gevallen op ons bed. In het midden dan nog wel. Het is geen excuus maar je broer en zus kon ik op die leeftijd nog veilig achterlaten in het midden van ons bed. Mama zag er dus geen graten in.

Je begon plots luidkeels te huilen. Ik keek naar het bed en zag niks. Een fractie van een seconde later zag ik je op de grond liggen. Mijn hart brak op dat moment in 10000 stukjes. Het is een moment in mijn leven dat ik allicht nooit zal vergeten.

Dat je ook nog eens viel op onze openstaande reiskoffer, maakte het er niet beter op. Aangekomen in spoed vocht ik dan ook tegen mijn tranen. Na enkele onderzoeken en observatietijd later mochten jij en ik terug naar huis. Kerngezond ben je, gelukkig maar.

Mama’s hart is echter nog niet helemaal gelijmd. Het zal een beetje tijd nodig hebben. Ik voelde me al vaak schuldig in mijn leven maar dit is met niks te vergelijken. Ik kan nog steeds niet begrijpen dat ik zo nonchalant was. Dat je door mijn schuld ten val kwam. Het had er helemaal anders kunnen uitzien. Daar mag ik niet aan denken maar het is mijn taak als mama om je daarvoor te beschermen.

Vanavond geef ik je dus een extra knuffel. En de verhuis naar je nieuwe kamer, die stellen we toch nog maar eventjes uit…

Het spijt me lieve Céleste, het spijt me echt heel erg! X

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

24 reacties

  1. I feel you…. Hier exact hetzelfde meegemaakt enkele maanden geleden…
    Achteraf bleek pas hoeveel mama’s en papa’s dit meemaken…
    En gelukkig zette celeste het op een krijsen want dit is een eerste goed teken…
    Sterkte met het bijeen puzzelen van je hart!
    Geen enkele moeder doet dit gemoedwillig….

  2. Amai…heel herkenbaar want ik heb het ook meegemaakt, op moederdag nog wel…ons kleine mannetje van 6 maanden viel uit mijn handen toen ik hem in het park wilde leggen en ik struikelde over iets dat voor het park lag. Hij botste met zijn hoofd op de rand. Je kon de contouren van de lat zien staan… ik heb het beeld ook lang voor mij gezien en mij schuldig gevoeld maar gelukkig zijn die kleine knolletjes sterker dan we soms denken!

  3. Het kan iedereen gebeuren, echt! Ik kan het nog altijd koud krijgen als ik terugdenk aan die keer dat onze kleine meid de trap nam die ze van belange nog niet kon nemen. Het zit altijd in zo een klein hoekje en je kan alleen maar blij en dankbaar zijn dat het niet erger is uitgedraaid. Een dikke knuffel voor haar en de mama wiens hart nog effe moet bekomen.

  4. Ik reageer eigenlijk nooit, maar nu kan ik het niet laten. Het schuldgevoel dat je hebt is niet nodig, maar zoooo normaal. Vier jaar geleden trok ik de arm van mijn zoon uit de kom … IK … als mama . Omdat hij rondliep, tegen de strijkplank botste en ik hem wegtrok van het vallende strijkijzer. Ik weet niet wie er op de spoed het hardste huilde … hij of ik. Zijn elleboog werd terug rechtgetrokken en we konden naar huis ( na heel veel troostende woorden van de kinderarts … voor mij , want nee, ik was geen slechte mama zei ze, ongelukjes gebeuren nu eenmaal ). Weken heb ik me schuldig gevoeld en maanden nadien zei hij nog ( vooral in winkels :-) “pas op voor mijn arm hé mama, want weet je nog … jij hebt die toen uit de kom getrokken ).
    Je schuldig voelen is dus normaal, maar Céleste is helemaal ok en waarschijnlijk ga je haar nooit meer alleen op bed laten liggen (net zoals ik mijn zoon nooit meer aan zijn arm zal trekken ).

  5. Ik heb 3 kinderen en ja hoor, alle 3 zijn ze uit het bed getuimeld. Heel verschietachtig, maar ze hebben het overleefd. Wie komt er eens niets tegen. Je bent een goeie mama!!!!!

  6. Ik werk op spoed en ik kan je verzekeren dat je niet de enige mama bent die dit voorheeft. (al zal dit geen troost zijn voor jou) Schuldgevoelens zijn normaal, maar ik hoop dat je dit snel een plaatsje kan geven, want echte schuld is er hier niet. Dikke knuffel.

  7. Zoals alle reacties zeggen, je bent echt niet de enige. Mijn oudste rolde van de commode omdat ik even een luier pakte uit de onderste la. Het duurde vijf jaar voor ik het durfde toe te geven aan iemand anders. Gelukkig aan een vriendin die hetzelfde had meegemaakt, daardoor kon ik weer een beetje relativeren. Dus kortom, het kan ons allemaal overkomen en gelukkig was er op de schrik na niks aan de hand.

  8. Oh nee, ik kan me voorstellen dat dat een hele schok is! Het kan echt elke moeder overkomen. We hebben nog altijd geen extra paar ogen op onze rug en ik weet niet hoe het bij jou is, maar ik wacht nog altijd op mijn tweede stel handen ;) Céleste heeft een lieve, zorgende mama. Hopelijk kan je dat schuldgevoel een plaats geven. Die extra knuffels zullen wel helpen om de pijn weg te nemen, bij beiden.

  9. Voel je aub niet schuldig. Dit overkomt echt elke mama wel eens, het is zo snel gebeurd !
    Gelukkig houdt Celeste er niks aan over en zal ze er zich later niks van herinneren ;-)

  10. Op deze manier is een kindje die ik kende overleden. De moeder heeft zelfs vastgezeten, omdat ze dachten dat ze het expres had gedaan. Een vreselijke tijd was dat! Gelukkig is het goed afgelopen, maar ik hoop echt dat je dit nu noooit meer doet! Hoewel ik begrijp dat dit iets is wat veel mensen doen.. en ik waarschijnlijk ook als ik het niet van zo dichtbij had zien foutgaan. T kan helaas wel echt fout gaan..

    1. Het is nu niet alsof ik dit bewust gedaan heb he! Ik ken zoveel verhalen van valpartijen ook van mensen die vlakbij staan of die zelfs vallen met hun kind. Dit is toch echt niet iets dat je plant te doen?

  11. Wat hulpvaardige reactie van E. hierboven……..
    .
    .
    .
    Soit.
    .
    .
    Ik heb zo’n “EHBO-cursus voor baby’s en kinderen” gevolgd en heb daar geleerd: als er iets gebeurd, en je kindje weent, is dat een goed teken! Als ze (hard) wenen, en je vinger volgen met hun oogjes, zijn ze oké. Sufjes zijn en niet reageren, dan is er iets mis. Dat prent ik mij altijd in, als die van mij eens iets voorhebben.
    Dikke knuffel voor jouw moederhart!

    1. Dat weet ik Silke maar eigenlijk krijg ik hierdoor nog net meer het gevoel dat ik de slechtste moeder ever bent en je dat allicht anders nooit tegen komt…

      En inderdaad, ik weet het eigenlijk ook wel maar op die moment ben je zo precies half in paniek… dus ik was wel blij met de geruststelling van de dokter dan

  12. Och Lies. Herkenbaar hoor. Joanna was 5 maanden en zat net in het buggyzitje van Zo’n 3-in-1 buggy, toen dat zitje met haar erin op een overvolle vrijdagsmarkt van het onderstel wipte toen we een stoep opreden. Over kop ging het. Spoedbezoek later bleek er niets aan de hand, behalve lichte shock bij mij. Zitje was slecht vastgeklikt…
    Fast forward naar 8 maanden later: ze kon net stappen, ik kom thuis met haar, krijg telefoon en draai 2 seconden mijn rug, waarna ik haar de keldertrap hoor afdonderen. Trede voor trede tot helemaal beneden. Ik dacht dat ik een horrorscene zou zien onderaan de trap maar daar zat een peutertje op haar poep te huilen. Een ambulancerit en spoedbezoek later bleek ze enkel een ferme buil te hebben. Wel 24h in observatie gebleven toen. En ik alweer half in shock. En super schuldgevoel én schaamde me dood dat ik het had laten gebeuren…
    Dus nee, je bent niet de enige. En ja, het kan erger. Je wil niet weten hoe slecht ik me toen gevoeld heb. Word nog ongemakkelijk als ik eraan terugdenk. Maar zo’n dingen horen bij het moederschap. Joanna is later als kleuter ook nog eens van de trap gevallen en opnieuw heel veel geluk gehad. Ik liep toen gewoon vlak achter haar en was echt aan het uitkijken. It happens.
    Niet te veel meer aan denken en achter je laten. Je moederhart zal nog vaak eens breken, maar dat kan ertegen hoor!
    Knuffel!

  13. Ocharme Celeste en ocharme jij.

    Je hart stopt letterlijk een second eh als zoiets gebeurt…en dan slaat de paniek volop toe. Ik begrijp het compleet. Ja ook ik heb het al meegemaakt: terwijl ik naast ververstafel sta, buk ik me lichtjes om iets te pakken met nog hand op mijn zoontje, maar deze laatste besluit dat het goed moment is om eens met volle kracht achterwaartse koprol ..boem van de ververstafel te proberen.

    ‘k ben wel niet naar spoed gegaan. We hebben eerst een tijd samen geweend, heb ijs opgelegd en toen we allebei wat uitgehuild bleken heb ik hem nog uurtje geobserveerd en gekeken in welke mate hij op mijn prikkels reageerde, of hij niet moest overgeven, of … Toen was ik wat gerustgesteld en heb ik hem naar crèche gebracht met het hele verhaal. Maar bij twijfel is het altijd goed om dokter te consulteren eh.

    Wees niet te streng voor jezelf. Ongelukken gebeuren jammer genoeg en het is vaak het moederhart die er het langst van afziet.

  14. Je ziet aan de reacties dat het iedereen kan overkomen ;) (Behalve bij één iemand dan *eyeroll*)
    Die van mij kon juist rechtop zitten en ik begon zo fier als een gieter te applaudisseren daarvoor, het kind schrok zich kapot (ik kan nogal eens enthousiast doen) en viel gewoon om. Hij zat op de eettafel en viel dan ook met de achterkant van zijn hoofd op het tafelblad. Een tripje naar spoed en een arts die me wat gniffelend aankeek terwijl hij waarschijnlijk dacht ‘Gij overbezorgd vrouwmensch’ later was ik alweer thuis met mijn kerngezonde baby.
    Wel met een dosis schuldgevoelens. Helemaal normaal. Maar niet nodig dus ;)
    Je doet je best, net als wij allemaal. Ongelukjes kunnen nu eenmaal de besten overkomen. Don’t be too hard on yourself :*