Je herkent misschien wel de situatie waarin je peuter/kleuter razend wordt omdat je hem/haar het verkeerde bord hebt gegeven of ze liever op het speelplein blijven dan mee naar huis te gaan? Driftbuien, het overkomt elk kind wel eens. Ik schreef er al kort hier en hier over. Maar wat als ze zo vaak aanwezig zijn, dat je absoluut niet meer weet wat te doen? En je jezelf dan vooral heel vaak afvraagt of er toch niks anders aan de hand is. Op zo’n momenten kan het deugd doen om te horen en/of te lezen dat die driftbuien eigenlijk heel normaal zijn. Ze maken helemaal geen slechte ouder van je, integendeel.
Het is namelijk iets dat een kind gewoon overkomt en heeft veelal te maken met het niet kunnen verwoorden van wat zij voelen en/of denken en de beperkte vaardigheden om emoties te reguleren. Kinderen worden tijdens zo’n driftbui helemaal overspoeld door hun emoties en hebben geen controle meer over zichzelf.
Er zijn heel wat meningen over hoe je met die driftbuien dient om te gaan. Maar de laatste tijd hoor je steeds vaker dat het kind negeren en/of straffen helemaal geen oplossing biedt. Omdat ikzelf de laatste tijd vaak te maken krijg met een driftig kind, testte ik reeds allerlei adviezen uit. Straffen en negeren helpt hier alvast niet. Integendeel, vaak zorgt het ervoor dat de bui nog langer duurt. En dat is iets wat we vooral willen beperken en/of zien te voorkomen.
De volgende tips die ik jullie geef zijn dan ook gebaseerd op mijn eigen ervaringen. Exacte wetenschap is het niet. Heb je zelf nog aanvullingen? Laat het dan zeker even weten via een reactie. Want elkaar helpen, dat kan nooit geen kwaad!
- Bewaar altijd zelf je kalmte, al is dat soms heel erg moeilijk. Tijdens een driftbui kan je jezelf namelijk ook machteloos en/of boos (beginnen) voelen. Maar met hetzelfde gedrag reageren leert kinderen vooral dat het normaal is om op dergelijke manier te reageren. Bovendien maak je met je eigen kwaadheid de situatie vaak nog erger. Dus ja, kalm en rustig blijven is het beste advies die ik kan geven. Voor iedereen denkt dat wij hier de perfecte ouders zijn, ik moet dat meer dan een keer tegen mezelf zeggen.
- Zet je kind op een veilige plaats zodat het zichzelf geen pijn kan doen als hij/zij met bv. zijn hoofd bonkt. Wanneer een driftbui zich voordoet op straat of op een andere gevaarlijke plaats, probeer dan zo snel mogelijk de situatie te beveiligen. Dat is zeker niet altijd evident maar de extra stress dat je kind bijvoorbeeld op straat gaat lopen, kan je op zo’n moment echt missen als kiespijn. Remember, wij, hysterisch kind, centrum van Parijs?
- Laat je kind, op zijn/haar eigen tempo, rustig worden. Het is belangrijk om zelf in de buurt te blijven en uit te zoeken waarmee jij als volwassene het kind beste kan helpen. Sommigen kalmeren sneller wanneer ze geknuffeld worden. Anderen hebben nood aan rustige woorden. En anderen worden dan weer helemaal gek als ze vast gepakt worden. Experimenteren is dus de boodschap. Sowieso kan het helpen om op ooghoogte met je kind te communiceren.
- Krijg je het zelf moeilijk, besef dan dat je kind net hetzelfde voelt en zeker niet voor zijn plezier een driftbui heeft. Tel even tot 10 maar probeer wel in dezelfde ruimte te blijven. Weggaan betekent voor hen dat degene die zij het liefste zien hen negeert wanneer ze die persoon eigenlijk het meeste nodig hebben.
- Als je kind regelmatig last heeft van driftbuien, voel je soms de bui al hangen. De driftbui voor zijn kan dan wonderen doen. Zo bedacht ik op een rustig moment samen met mijn oudste dochter Axelle een geheimpje. Als we onze tong naar elkaar uitsteken, verwijzen we naar dat geheimpje. Soms, wanneer ik merk dat er iets borrelt binnenin haar, steek ik mijn tong uit (voor ze echt kwaad wordt.) In de meeste gevallen springt ze dan mee op de kar van ons geheimpje en verdwijnt haar woede als sneeuw voor de zon. Bedenk dus samen met je kind iets leuks, dat je kan gebruiken als afleidingsmanoeuvre. Wedden dat het werkt?
Goede tips maar de realiteit is soms wat moeilijker :-)
Dat is het zeker maar ik merk als ik hier op probeer te letten dat het echt beter gaat. Maar hier ook geen perfectie hoor en soms word ik boos en al. Dus zeker niet de perfecte ouder ;-)
Hier helpt ooghoogte echt goed. Af en toe vraag ik zelfs : ‘ ben je klaar, of is je verdriet voorbij’. (ze is nog klein natuurlijk). Ik kies voor half negeren met half interactie , maar ik stop wel met wat ik aan het doen ben. In de winkel zal ik dus stil staan en ‘wachten’. Toffe tips!
Ja het is zo iets dat ik bedoel met niet negeren. Het is niet dat ze de volle aandacht krijgt maar doen alsof ze er niet is zorgt er alleen voor dat ze blijft huilen tot ze compleet uitgeput is en dat is ook niet de bedoeling.
Het doet deugd om te lezen. Ik volg volledig met je tips, alleen is er hier een papa die daar niet van overtuigd is :( Succes nog met alle driftbuien die gaan komen…
Dat met die tong is wel leuk dat jullie dat samen hebben bedacht. Toen Ivonne het eens op restaurant kreeg ben ik met haar naar buiten gegaan. Ik heb haar even laten razen en dan beginnen knuffelen en in haar oor beginnen fluisteren. Dat lijkt bij haar goed te helpen zo zelf rust tonen. Bij Gijs moet ik het dan weer anders doen. Daar werkt de kracht van de stilte beter.
goeie tips!! Elk kind is daar inderdaad anders in. En ik merk ook dat de ene driftbui van hetzelfde kind, niet altijd gelijk is met de andere driftbui. Ik heb wel al geleerd dat ik Otis absoluut niet mag aanraken of proberen te troosten. Wat bij ons altijd het beste werkt is het hele idee dat hij super pissig is gewoon grat negeren. Kei normale dingen zeggen, vragen, en gewoon voortdoen met wat we bezig waren. Bijvoorbeeld “Zal ik een boke smeren voor jou? Wat moet daarop: vleesje of choco?”. Eens hij op een (onnozele, banale) vraag kan antwoorden, weet ik dat de bui over is.
Je hebt helemaal gelijk dat het voor jonge kinderen sowieso erg moeilijk is om hun emoties te uiten. Voor sommige mensen blijft dit moeilijk. Wij hebben een heel gevoelige zoon die ondertussen zijn gevoelens heel goed onder woorden kan brengen en wat daarbij hielp is een “emotiewijzer”. Je kan die samen met je kind maken, in de vorm van een meter of een klokje… je plaatst dan verschillende tekeningen die de verschillende basisemoties uitdrukken: blij, bang, boos, bedroefd. Het kind kan dan op de wijzer aanduiden hoe het zich voelt en dan kan je daar ook verder op ingaan.
Hier hielp dat enorm, enerzijds omdat mijn zoon zo kon uiten hoe hij zich voelde – en dus al sneller naar de wijzer liep dan te beginnen huilen bijv., maar ook omdat wij een veel beter beeld kregen van zijn emoties, want de manier van uiten maakt niet altijd duidelijk wat er aan de hand is.
Op Pinterest vind je trouwens een heleboel ideetjes ;)
Goed idee. Ik maak er werk van
Goede tips! Wij zijn grotendeels uit de driftbuien, maar af en toe hebben we nog eens ferm prijs. Een tip die er voor mij wel bij mag: discussieer niet met je kind. Het heeft geen enkele zin om rationeel op een fullblown emotionele uitbarsting te reageren. Genre: ‘Maar zoetje, jij mag morgen de oranje/roze/blauwe/paarse beker, dit is nu toch niet zo erg’ Vaak worden ze dan net nog bozer. Als het een beginnende driftbui is, durven we wel de emotie te benoemen, er een soort van toestemming voor te geven, en een alternatief te geven. Zoiets als: ‘Jij wil die oranje/roze/blauwe/paarse beker wel heel graag hé, en nu heeft je zus die/zit hij in de vaatwas …. Dat is niet leuk hé voor jou. Volgende keer zorgen we dat jij die beker krijgt. Kijk nu eens welke je nu wil.’ Dit werkt dus soms. (Maar helaas niet altijd)
Klopt! Ik reken hun gevoel ook altijd: je mag heel boos worden. Dan was t vaak al snel voorbij