huilbabyMijn derde kind, mijn huilbaby. Ik wil ze niet persé in dat vakje duwen maar het is nu éénmaal zo dat deze koter zich de laatste maanden liet opmerken door haar huilen. En door haar prachtige blik natuurlijk, die de moeilijke dagen soms als sneeuw voor de zon laat verdwijnen. Maar de afgelopen maanden zetten kleine C. regelmatig haar keel open. Vele dagen waren gevuld met alleen maar huilen. Ondertussen zijn we meer dan zes maanden later en krijg ik regelmatig de vraag hoe het nu loopt. Dus, hoe zit dat met mijn huilbaby?

Ik begin positief en zal positief proberen te eindigen. Het gaat beter. ‘Oef.’ hoor ik u denken. Maak daar maar een dikke vette oef van, want veel langer had dat geween toch niet meer moeten duren. Ik zat al in het stadium dat ik het hoorde, zonder dat ze eigenlijk bij mij in de buurt was. Dat zegt genoeg zeker?

Céleste huilt dus minder maar toch zijn er nog veel dagen dat zij meer huilt dan een gemiddeld ander kind van haar leeftijd. Ik weet, je moet niet al te veel vergelijken. Maar zelfs als ik vergelijk met haar zus en broer (die er ook iets van konden), dan is zij meer dan een winnaar. Kleine C. kreeg niet voor niks ‘kleine neut’ als bijnaam in de familie. Dat klinkt misschien heel erg maar onze liefde is daardoor niet minder. En, in the end, is dat het enige dat telt.

Soms heeft ze effectief wel goeie redenen: tanden die doorkomen (en natuurlijk veel vroeger dan gemiddeld), groeispurt, ziekte, … Ik wil daarmee niet zeggen dat al haar andere redenen niet goed genoeg zijn. Maar mijn laatste baby’tje zet nu éénmaal haar keel open vanaf ze iets van negatieve prikkels voelt.

Niet dat ze mij dat vertelt he, maar ik maak dat er van. “Moeder, leg mij vooral niet in dat park want dan verveel ik mij na 30 seconden.”. Of wat dacht u van “Moeder, durf mij niet op mijn speelmat te leggen, naast u, terwijl gij probeert te koken! Ik wil u volle aandacht.”? “Moeder, blijf maar lekker toertjes lopen door het huis, ik wil dat de vloer afslijt.” 

Een dikke vette lach komt er wel als zus bij haar in het park kruipt en voor het nodige entertainment zorgt en als papa thuis komt en uitbundig zijn kinderen begroet. Nog meer tevredenheid bij uitstapjes: in de fietskar of buggy, in een ander huis, een winkel, … Alles is goed, tot we de voordeur van ons huis achter ons sluiten en proberen iets anders te doen dan enkel maar aandacht geven aan little queen C. Je begint langzaam te begrijpen zeker waarom ik de laatste weken amper vier uur per nacht sliep?!?

Maar, de huiluren worden minder, de tevredenheid neemt toe. Draaien en een beetje ‘spelen’ kan die negativiteit al eens doorbreken. Alsook het ritme dat we min of meer vonden, ook overdag. In de meeste gevallen doet ze nu wel een deftig middagdutje. Wat leidt tot een gelukkiger kind en langere huil-vrije periodes. En dat is heel wat.

‘t Komt zeker goed met die huilbaby van mij, want ik zag nog geen enkele 20-jarige de hele dag huilend aan moeders rokken hangen. Dus ja, het komt goed. Alles komt altijd goed!

 

P.s.: wie zich afvraagt hoe het met de reflux is, dat is behoorlijk goed onder controle! Voer voor een andere post!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

13 reacties

  1. Zoontje hier ook veeeel geweend… ik heb bijna geen foto’s van zijn eerste maanden. Ook reflux, maar zelfs met medicatie is het pas stilletjes gebeterd naarmate hij meer en meer zelf kon (zitten, kruipen, stappen,…). Alsof hij gefrustreerd was dat hij nog niks kon doen ?. Hier kreeg hij de bijnaam de protput (protten is hier ook knorrig zijn). Het betert idd, oef! Alhoewel zijn huidige driftbuien ook wel de moeite zijn ?

  2. Phiew meid! Pittige maanden. Ik kan het me echt niet voorstellen. M’n broer heeft ook zo een heel lief neuterke en ik zweet na 10 minuten al. Jullie doen dat super.

  3. Oef inderdaad! Ik begrijp je volledig want wij hadden hier ook een huilbaby. Ik kan intussen: hadden schrijven, want de laatste maand is het gelukkig zo goed als verdwenen. En dat ging ook langzaamaan steeds beter, dus je bent op de goede weg!

  4. Kleine grote oef! Dat je haar hoorde terwijl ze er eigenlijk niet was klinkt me bekend in de oren helaas. Nog veel goede moed! En ook veel plezier met jullie pittige dametje! <3

  5. Het komt allemaal goed! Hier zorgde onze jongste zoon 20 jaar geleden ook voor een pittige babytijd! Hij groeide uit tot een gelukkige,intelligente en zelfstandige jongeman. Maar zijn mama is het nog niet helemaal vergeten… En jullie doen keihard jullie best!

  6. Goeie moed nog in elk geval!

    Wij ook nog steeds met een tweejarige die met het nodige gekrijs pas in slaap valt / en ook gn 5 minuten, maar echt soms uren aan een stuk. Gelukkig slaapt grote zus erdoor. Keeping my fingers crossed voor als ze naar school gaat

  7. Giel was ook een echte huilbaby (in die mate dat mijn mama bezorgd was als ze geen gehuil hoorde wanneer ze me belde), en Cas huilt nauwelijks… wat een verschil!! Het blijft pittig en vermoeiend, een baby, maar dat huilen maakt echt wel een verschil…. ik hoop dus dat het alleen maar beter en beter wordt… en liefst iets eerder dan tegen haar 20ste ;)

  8. ‘k duim ook dat het huilen toch al lang voor haar 20e ophoudt ;)….want 4u slapen per nacht, dat kan je niet volhouden. Ooit krijg je dat in je gezicht terug vrees ik, al hoop ik voor jou van niet!

  9. Beetje laat, maar ik wou toch ook nog mijn tip geven (hier een ronduit lastig kind -“gedreven”, noemen ze dat- dat het huis op stelten zet als zijn omgeving maar 95% en niet 100% naar zijn zin is) : gebarentaal! Daarom niet persé de hele resem bestaande gebaren, maar vooral de gebaren die kunnen aantonen wat hij wilt. Wij hebben ons gefocust op flesje (drinkgebaar), eten (smekken, of hoe zeg je dat, niet echt een gebaar, maar hij was er snel weg mee), komen (handen uitreiken en open en dicht doen), en uit (uit de eetstoel, door te wijzen naar het slotje van zijn riempjes). Als hij weet dat we hem begrepen hebben, blijft hij net iets rustiger. En geleidelijk aan bouwen we die gebaren op. Zolang hij niet kan praten, is dat een zeer handig communicatiemiddel. Wij hebben het op onze eigen gebaren gehouden, omdat we er van uit gaan dat we ze niet gaan blijven gebruiken. Als je wat zoekt op google, vind je zeker nog meer tips en argumenten om te starten met gebaren. Ook op youtube staan mooie voorbeelden. Je zou al van 6 maand kunnen starten, en dan kunnen ze zich tegen 8-9 maand al duidelijk maken. Dat is gemiddeld veel vroeger dan de eerste woordjes! Wij hebben alvast het gevoel dat, doordat er iets van communicatie mogelijk is, hij geduldiger is. Ipv van gewoon uit het niets te beginnen krijsen in zijn stoel (want zo plots gaat dat bij hem, ja) begint hij nu te wijzen naar zijn slotje.