Tegenwoordig wordt het hier meer een blog over mijn standpunten, het moederschap etc. dan een naaiblog. De waarheid ligt ergens tussenin. Het weer (en het jaargetij)  zorgt ervoor dat mijn naaisels amper gefotografeerd raken. Op een dag mag u dus terug een overvloed aan naaisel-berichten verwachten, zo erg zelfs dat je zal denken dat het spam is!
Tot die tijd neem ik wat meer ruimte om over persoonlijke gedachten te spreken.
Ik kan het niet laten.
Ik denk zelfs dat ik gewoon niet anders kan…
De afgelopen weken zie ik steeds vaker pro’s en contra’s opduiken rond het stakingsgebeuren. De ene opmerking errond al constructiever dan de andere. Op Facebook probeer ik op dit thema niet snel te reageren maar afgelopen dagen werd ik toch verleid tot reactie. Ik raak gechoqueerd van hoe we met zen allen omgaan met deze situatie.
 
I explain myself… 
Eénieder heeft recht op een eigen mening, toch zeker in dit democratisch land.
Eénieder heeft dus recht om te staken of te werken.
Dat de ene akkoord is met de regering en de andere niet is een realiteit die perfect normaal is.
We denken nu éénmaal niet hetzelfde, zijn niet hetzelfde en uiteindelijk maar goed ook.
Los van alle politieke toestanden voel ik zelf een prangende behoefte aan verandering: meer tijd en  ruimte voor de dingen die er toe doen. Na onze reis naar Thailand ontstond in mijn binnenste een wrang gevoel, dat gevoel zit er nog steeds en elke dag wordt het bevestigd.
Politiek en politieke discussies zullen het niet snel oplossen. Politiek zit er voor een keer voor niets tussen. Maar het wrange gevoel dat onze maatschappij bij mij soms oproept beïnvloedt het dagdagelijkse gebeuren, en dus ook de politiek.
Hoe ik het echter draai of keer, ik leef in deze maatschappij, in dit land en dien dus zelf uit dat wrange gevoel te raken. Dat doen ik deels door een forum te vinden op deze blog en de daarbijbehorende hartverwarmende reacties, me te omringen met mensen die warmte bij me op roepen en zelf op een respectvolle manier in het leven te staan.
Dat ik fouten maak? Zeker.
Dat ik eruit leer? Ik hoop het. 
Maar het zal u niet verbazen als ik u zeg dat ik verbolgen ben over hoe we omgaan met stakingen, politiek, werklozen, migranten, psychiatrische patiënten, ouderen, zieken etc. De huidige stakingen zijn een perfect voorbeeld om mijn gevoel toe te lichten.In alle kampen, voor- en tegenstanders, worden er dingen gedaan die niet koosjer zijn. En waar ik dus gechoqueerd van ben.
Met verschrikking stond ik letterlijk zelf te kijken naar de relzoekers op de nationale betoging te Brussel. Even verschrikt was ik echter ook toen ik merkte dat alle aandacht naar deze hooligans ging en niet naar de 119900 andere, vredige betogers.
Tot op de dag van vandaag blijft men trouwens terugkijken naar die 100 man, die ongelooflijk slechts deed. Nog erger zelfs, wanneer men campagnes maakt tegen het staken gebruikt men foto’s van die relschoppers. Wat zegt dat dan over ons?
De discussies die ontstaan rond dit thema gebeuren evenmin vredevol. Regelmatig lees ik scheldberichten, wederom bij beide partijen.
Zo gaan wij dus met elkaar om in een ‘beschaafd’ land. De hele regeringstoestand legt bloot wat ons echte probleem is. En helaas, zij kan het zelf niet oplossen: niet met de duizendste besparingsmaatregel, een nieuwe belasting en/of gasboete. En wanneer er straks weer een andere regering komt zal die dat evenmin doen. Zo wordt mijn vraag in het onderwerp onmiddellijk beantwoord. Het is niet het probleem, maar ook niet de oplossing…
Het is aan het volk, 
het is aan ons! 
En, wat denkt u over dit alles? 
Een eerlijke mening wordt geapprecieerd, welke dat dan ook mag zijn!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

12 reacties

  1. En dat we allemaal best wel eens wat liever mogen zijn voor elkaar. Wat meer naasten-gevoel van het volk voor het volk. Daar zou ik heel blij mee zijn!
    Als jong kind leren we allemaal om lief te zijn voor elkaar, begrip te hebben voor mensen, het milieu(!), samen naar oplossingen te zoeken,… Maar op een dag zijn we volwassen en lijkt het dat we dit allemaal overboord moeten gooien (ieder voor zich).
    Ik blijf dan toch liever dat naive meisje met geloof in het goede van mensen…

  2. Ik deel je mening. Ik was van plan mijn eigen blog nooit te gebruiken voor "propaganda", maar ik moet zeggen dat ik er al dagen op loop te broeden dit toch maar eens te doen. Vanuit hetzelfde anti-ieder-voor-zich-gevoel mag je van mij de komende dagen ook een post verwachten…

    1. ik ga dat zeker lezen, ben dat ook een beetje beu, ieder voor zich. En een keer naar een land als Thailand gaan opent verzekers heel wat inzichten (in ons geval was dat India). Keigoeie slogan liesellove!

    2. Ik zou het geen Propaganda noemen Ann. Toch niet op politiek vlak. Mijn bescheiden mening zou daarin toch de politieke wereld niet veranderen. Maar wel een warme oproep om na te denken over hoe wij ons opstellen in de maatschappij. Soms denk ik: hier ga ik weer, mensen zullen denken: 'zaag' maar het is wat ik moet doen ;-)

    3. Sew bidoo, misschien een straffe uitspraak maar ik denk dat het uiteindelijk de waarheid is… politiek kan niet oplossen dat we zo makkelijk naar elkaar schelden op Facebook, niet meer lachen naar elkaar in de supermarkt en niet meer gaan recht staan voor een oudere op de bus/tram/metro. Zij proberen het maatschappelijk gebeuren op hun manier recht te trekken maar hoe mensen zich opstellen naar elkaar, daar kunnen zij helaas weinig aan veranderen. Een maatschappij is meer dan politiek, belastingen, wetten en alles wat er daar bij hoort in het parlement ;-)

  3. Ik apprecieer je mening over dit alles, vooral het begrip naar eenieders mening. Mijn probleem met de hele toestand is: of je nu links of rechts bent of er tussenin, ieder heeft recht op een mening, maar moet die in een democratie geuit worden dmv stakingen waarmee heel het land op zijn kop staat, die miljarden kosten en ertoe bijdragen dat sommige buitenlandse bedrijven het bijna helemaal gehad hebben met een land als België, terwijl wij vorig jaar allemaal gaan stemmen zijn? De stakers doen alleen braaf verder met hun werk als alles in hun kraam past, is dat niet het geval, dan zetten we de boel op zijn kop. Een schande gewoon, democratie impliceert ook: je neerleggen bij de keuze van het volk, wel het volk heeft gestemd, aan de "verliezers" ( wel geen ideaal woord) om zich neer te leggen bij deze keuze en zien hoe ze het er in de komende jaren vanaf gaan brengen. als dat slecht is, dan zullen we bij de volgende verkiezingen gegarandeerd een ander resultaat krijgen!

    1. Dat laatste, dat dit zich moet vertalen bij de volgende verkiezingen is een waarheid, niets is voor altijd, toch niet in een democratie… maar los van politiek, want daar wil ik mij op de blog eigenlijk niet over uitlaten, sta ik versteld van hoe mensen met elkaar omgaan. Er is geen waarheid in deze situatie vrees ik. Ik hoop alleen dat mensen wat meer naar elkaar kunnen toegroeien, ipv steeds verder van elkaar te gaan staan. Het hele gebeuren doet er helaas weinig goeds aan…

  4. Hier een meisje die zich heel hard zorgen maakt. Een stuk over de rechtse wendingen die mensen kozen maar ook heel hard over de negativiteit die Er is. We zijn zo hard geworden en voor veel is het moeilijk om even rekening te houden met anderen. Ik wil dit niet, niet voor mij maar zeker niet voor mijn kinderen

    1. Ik probeer me wel op te trekken aan de mensen die ook rekening houden met anderen en die een beetje soortgelijk denken… en misschien dat vriendelijkheid wel besmettelijk werkt?

  5. Een mooiere wereld zit in kleine dingen en begint bij jezelf….
    Vandaar: 'Lies ik vind jou een topvrouw!'
    Voilà, als iedereen wat liever zou zijn voor de ander, zou schoon zijn hé
    (en lekker utopisch ook :-))