Dagen, weken en maanden gaan voorbij sinds de diagnose die mijn leven compleet veranderde. Ik flap de diagnose Chronische Myeloïde Leukemie er ondertussen uit alsof het niks is. Mensen schrikken dan ook wel eens, wanneer ik het vertel alsof het over een griepje gaat. Maar de realiteit is dat de diagnose een plaats in mijn leven kreeg en ik me kon neerleggen bij het monster dat in me leeft.
Want dat is het nog steeds, een monster. Het ligt op de loer maar krijgt voorlopig de kans niet meer om toe te slaan. De medicatie doet het wonderwel goed. Ik heb zo goed als geen bijwerkingen en sinds kort voel ik me fysiek echt wel goed. Al blijven er permanente veranderingen aan Lies. Zo blijf ik vermoeider dan vroeger en heb ik meer slaap en rust nodig dan. In tijden van Corona is dat niet altijd even makkelijk. Laat me dus stellen dat het vooral dat laatste is die mij nu op de proef stelt.
Ik blijf natuurlijk bang, want je weet nooit waar dit naartoe gaat. En het verlangen om te genezen en af te zijn van de chemo-pillen is immens groot. Ook al is het slechts één pilletje per dag nemen… elke dag om 12 uur gaat mijn wekker af en moet ik in combinatie met eten de medicatie innemen. Soms schrik ik ‘s nachts wakker en denk ik dat ik het vergat. Eén keer was het ook zo en nam ik slechts uren later dat pilletje.
Klinkt misschien niks speciaals maar het succes van de behandeling hangt af van mijn therapie-trouwheid. Het enige wat ik kan doen in de strijd tegen het monster is zo correct als mogelijk mijn medicatie nemen. Elke dag opnieuw, met zo weinig mogelijk fouten in het parcours. Het enige doel; tijdens elke genetische controle groene vlaggen halen. En voorlopig lukt dat…
Straks is het al een jaar. Het eerste behandelingsjaar afgerond. Nog niet aan de helft maar toen in augustus leek een definitieve bevestiging van genezing (of niet) zo onbereikbaar. Ik ben er natuurlijk nog niet… daar heb ik minstens nog een jaar voor nodig. Mogelijks zelfs nog een extra jaar. Maar in mijn hoofd lijkt het alsof ik reeds een enorme hindernis heb genomen. Misschien omdat we net nu in tijden van corona leven en lijden een andere, grotere en gemeenschappelijke, invulling heeft gekregen?
Wat het ook is… het gaat goed. Gewoon goed. Wie had ooit gedacht dat ik dat op een dag nog ging durven zeggen? Ik alvast niet.
P.s.: ik besloot om vanaf nu telkens waneer het over chronische myeloïde leukemie gaat, dezelfde titel aan te houden. Schrijven is voor mij belangrijk en helpt me. Ik hoop heel erg dat de titel steeds minder vaak nodig zal zijn maar tot zolang het nodig is blijf ik hier met de nodige regelmaat over schrijven.
Heel blij voor jou dat het goed gaat!