Al 1 maand Estelle

Al 1 maand Estelle. Dat zijn 730,484398 uren samen met haar. Best al veel en tegelijkertijd is het ook nog maar net. Zoals dat met kinderen gaat voelt het echter aan alsof ze altijd al bij ons was en kunnen we ze al vanaf moment één niet meer missen. 

De afgelopen maand was bijzonder intens. Ik zat toch wel een beetje op een roze wolk en probeerde ondanks de extreme drukte en het grote slaaptekort heel erg te genieten. En dat is me behoorlijk gelukt. De verwondering over hoe rustig Estelle is, blijft groot. Zou dat nu echt liggen aan de trage bevalling? (Wat bij de anderen dus een geheel ander verhaal was.) 

Op haar 1 maand (want vandaag is ze eigenlijk al 1 maand + 1 dag), werden we echter een beetje uit onze roze bubbel getrokken. Al een tijdje merkte ik op dat er soms iets niet helmaal liep zoals het zou moeten lopen. Baby-ongemakken maar vaak zijn die onschuldig. Gisteren kregen we echter een eerste signaal dat die ongemakken misschien toch net iets erger zijn dan we hoopten. 

Na elke voeding veel gekrijs van de pijn, moeilijk te troosten, overstrekkingen, onrustig en niet willen slapen. Enkel de wipper bood een oplossing en dan nog… Ook vandaag kon ik dezelfde zaken observeren al is ze véél makkelijker troostbaar dan Céleste. Dat is al iets, want de schrik voor een huilbaby is nog steeds héél erg groot. 

Céleste wou bijvoorbeeld niet in de draagdoek. Estelle vindt dat tot nu toe wel heerlijk. Ik geniet, zij vindt troost en ik kan ook nog iets anders doen dan gewoon door het huis rond lopen. Want dat rond lopen in huis vertaalde zich bij Céleste in op een arm al wiegend. En durfde maar eens te stoppen… 

Morgen staat er dus een afspraak bij de osteopaat gepland. Want ze heeft een duidelijk voorkeurshouding. Afhankelijk van wat hij zegt en het resultaat van zijn behandeling, ga ik mogelijks ook nog langs bij de kinderarts. Verborgen reflux (al heeft ze soms ook wel terug), het zit er weer dik in dat het van datten is. 

Maar weet je wat? Ik maak me geen extreme zorgen. Mijn moederhart breekt, dat wel. Want ik had heel erg gehoopt dat kleine Estelle gespaard kon blijven van al die pijntjes. Ik weet echter dat ik het aankan, samen met mijn gezin, familie en vrienden. Al geef ik toe dat de schrik voor wat ze noemen een huilbaby er nog steeds zit. Maar ergens weet ik, ook dat kan ik aan. Dat heb ik bewezen met Céleste. Al hoop ik deze keer dat ik vooral nog heel erg veel van ons rustige kindje kan genieten. 

Maar serieus, 1 maand Estelle, dat is te zot voor woorden. Waar is dat verse baby’tje naartoe? Waar is die tijd naartoe? Echt waar, heel serieus en héél cliché, het gaat echt veel te snel!