Woorden razen door mijn hoofd. Woorden die zich samen vormen tot zinnen. Zinnen die ik niet wil uitspreken, die ik niet eens wil denken. Maar hoe harder ik probeer om ze te negeren, hoe beter ze worden in hun aanwezigheid tonen. En dus klap ik mijn computer open, na een fijne dag bij vrienden, en schrijf ik. Want uitspreken kan ik nog steeds niet. Hoe graag ik ook wil, hoe graag ik ook de tranen wil laten rollen, troost zoeken bij, ik kan het niet. Bang dat het dan nooit meer zal stoppen.
De laatste dagen waren zwaar. Samen met het weer werd mijn gemoed somberder. Vulde mijn hart zich met tranen. Verdriet omdat ik zo graag had gehoopt wakker te worden uit deze nachtmerrie. De realiteit dringt echter tot me door. Dit is echt, hoe oneerlijk ik dat ook moge vinden. De confrontatie met een lichaam dat faalt, dat me in de steek laat. Het is moeilijk te accepteren.
Bovendien is er die vreselijke onrust. Nog meer dan één week voor ik de resultaten ken van alle onderzoeken. Mijn stemming wisselt zich af tussen hopen op het beste en daar ook echt in geloven en doodsbang zijn voor het slechtste. Dat er meer aan de hand is en de dokter niet meer zal uitspreken dat we volop voor genezing gaan. Ik ben bang, bang voor wat het leven zal brengen. Bang voor 27 augustus en tegelijkertijd wou ik dat het reeds achter de rug was. Weten waar ik voor sta en waaraan ik begin. Want check 1000 vragen. Het gevecht beginnen.
Confrontatie maal 1000 want de ziekte treft me het zwaarst als het mee aantast in mijn moederrol.
Bovendien word ik nu al geconfronteerd met moeilijkheden die maken dat het negeren van het ziek zijn soms echt moeilijk wordt. Estelle stond deze morgen op met koorts en diarree. Een brokje ellende met ondertussen 40 graden koorts. En daar waar ik normaal altijd de rol opneem van de sussende ouder, moesten we hier plots nadenken over hoe we dit moeten aanpakken. 1000 keer handen ontsmetten, sommige taakjes aan Stefaan overlaten, nadenken over een mondmasker. Confrontatie maal 1000 want de ziekte treft me het zwaarst als het mee aantast in mijn moederrol. En dan is er ook nog het haaruitval. Dat is op zich niet erg maar het zorgt bij ontspannende momenten zoals douchen alweer voor extra confrontatie. Bijwerking van de medicatie.
Maar hé, carpe diem. Niks moet.
Dus ik huil, wanneer ik dit schrijf, wanneer de zinnen door mijn hoofd razen. Neerschrijven helpt net zoals de 100 andere kleine dingetjes die ik probeer te doen om me uit dat diepe dal te halen. Berichtjes lezen, een kaartjesmuur maken, wandelen, vakantiemuziek beluisteren, zonsondergangen kijken, fijne plannen maken (al plan ik op dit moment niet verder dan enkele dagen), planten kopen, … en natuurlijk focus op de kindjes. Maar de laatste dagen moest ik vooral veel (al dan niet onzichtbaar) huilen.
Ik beloof niet dat het morgen anders zal zijn. Ik weet niet als het anders kan zijn. Maar wat morgen brengt dat zien we dan wel weer. Als het meeloopt zoals het weer is, dan zie ik morgen terug wat meer zon. Maar hé, carpe diem. Niks moet.
Veel moed en veel zon de komende week❤❤❤
Veel moed en veel zon de komende week❤❤❤
Verschrikkelijk. En het voelt heel erg als falen, zeker in je rol als moeder. Maar ben er zeker van dat je zelfs als je op 60% van je kunnen draait, je een topmoeder bent.
❤
Ik leef heel erg met je mee en stuur je een dikke virtuele knuffel 😘🍀
Ik weet niet wat te zeggen want ik voel me zo onmachtig als ik meelevend jouw strijd lees. Dikke knuffel X
Ik volg je verhaal en leef heel erg met je mee. Hoe jij dit allemaal onder woorden brengt is subliem! Ik begrijp je volkomen… maar weet vooral: na elk diep dal, komt opnieuw een wonderbaarlijke piek, één die net nog mooier oogt dan alle pieken tevoren.
Je hoeft ons niet te beloven dat het morgen anders zal zijn, je moet alleen aan je zelf en je gezin denken. Je mag nu ook alles denken en schrijven, niemand weet hoe het voelt en ik besef gewoon elke keer hoe woorden te kort schieten.
Ik wilde ook gewoon even laten weten dat ik het las en eigenlijk vooral blij ben dat je ergens een uitlaatklep vindt. Ik kan zo goed begrijpen dat schrijven beter lukt, bij mij werkt dat ook vaak beter om emoties een plaats te geven. Blijf het dus zeker doen. En ik duim dat het snel volgende week is 🤞🏻. Veel liefs!
Het grijpt me hier ook zo bij de keel. Ook hier schieten woorden tekort. Oprecht veel moed, sterkte, liefde, warmte, knuffels… gewenst voor komende tijd. Je schrijft het hier telkens zo mooi en puur neer. Knap van je!
Lies, ook ik volg je verhaal al een hele tijd. Ook nu blijf ik volgen en lezen.. ik vind het ongelooflijk erg wat jou nu overkomt. Ik begrijp dat schrijven makkelijker is dan spreken op sommige momenten. Maar schrijven of uitspreken, dat maakt niet uit als het er maar uit is. De woorden, zinnen uit je hoofd op papier zetten om rust te vinden. Of toch een beetje… Het zal niet makkelijk zijn met 4 ‘kleine’ kindjes maar je staat er voor en je moet er door. Begrijpen de twee oudsten wat er aan de hand is? Ik denk vaak aan jou en je gezin. Ik hoop dat je volgende week ‘goed’ nieuws krijgt, of toch het beste nieuws dat er te krijgen valt. En ik duim voor je dat het rap zo ver is, dat je weet waar je staat. En tot die tijd: probeer positief te blijven 😘
Dat wachten is zo moeilijk… Heel veel sterkte!
Niets moet. Huilen mag, kwaad zijn mag, dapper zijn mag maar hoeft niet. Knuffel
Veel moed meid ik hoop op het beste met je mee 🍀🍀