Ik schreef net een volledig blogbericht en wiste het daarna. De woorden om exact te beschrijven wat ik denk, vond ik niet. Ik ben overweldigd door wat 2019 me gebracht heeft. Er zijn veel mooie herinneringen maar de chronische myeloïde leukemie maakt dat het leven zwaarder is geworden. Hier postte ik niks nieuws meer sinds 13 november, een zeldzaamheid. Het is absoluut niet erg dat ik hier minder actief ben. Ik ben zeker dat jij het mij niet kwadelijk neemt. Maar mij stemt het op de één of andere manier triest.
Mijn lichaam is op en het is elke dag vechten tegen een monster waar je moeilijk van kan winnen. Begrijp me niet verkeerd; ik ga er op dit moment van uit dat ik voor genezing ga en dat er geen andere weg is. Maar wat het tot dat moment met me doet, daar heb ik weinig controle over. Dat er opnieuw bloedarmoede is maakt me kwaad. Want hoe positief ik ook ben en hoe hard ik ook vecht; daar heb ik geen controle over. En natuurlijk kan ik daarvoor extra pilletjes innemen en ijzerrijke voeding nuttigen. Maar veel meer kan ik niet doen. Ik kan elke nacht 8 uur slapen maar desondanks na een halve dag toch compleet uitgeput zijn.
Er is geen energie meer over en dat resulteert in gevolgen waar ik zelf niet blij mee ben. De blog is daar eentje van. Zoveel ideeën en zoveel verhalen die ergens klaar staan, maar er niet komen. Zuid-Afrika is bij wijze van spreken een jaar geleden en nog steeds staat niet alles online. Ik baal ervan en niemand die me dit kwadelijk neemt, maar ik wel.
Maar vandaag, wanneer ik naar mijn blog kijk, word ik een beetje triest
Moe, zo moe… en zo ongelooflijk veel nood aan evenwicht, aan iets anders dan de ziekte. Ik moet me geven, aanvaarden dat het anders is, dat niks moet en dat het moeten uit mijn hoofd moet. Maar zelfs dat moeten kan ik niet meer. Ik ben moe, zo ongelooflijk moe.
Inzien dat het echt anders moet is allicht de eerste stap. Maar je leven herinrichten is moeilijk. Ik weet dat het mogelijk is en besef ook dat ik op een dag daar zal zijn waar ik wil, wat de chronische leukemie ook met me doet. Maar even mis ik vroeger; toen er tonnen energie voor handen waren; hoe iedereen zich afvroeg hoe ik het allemaal deed; hoe ik al mijn plannen kon realiseren omdat ik geen rust moest inplannen. Ik mis mezelf. Een eeuwige strijd; want soms mis ik haar ook niet.
Maar vandaag, wanneer ik naar mijn blog kijk, word ik een beetje triest. Want ik mis bloggende Lies. Ze komt terug, dat hoop ik. Liever gisteren, dan morgen…
P.s.: ik besloot om vanaf nu telkens waneer het over chronische myeloïde leukemie gaat, dezelfde titel aan te houden. Schrijven is voor mij belangrijk en helpt me. Ik hoop heel erg dat de titel steeds minder vaak nodig zal zijn maar tot zolang het nodig is blijf ik hier met de nodige regelmaat over schrijven.