moeder zijnWie me op Instagram volgt, zag het vorige week al passeren. Ik en mijn dochter, het is me wat. Mijn oudste dochter welteverstaan. Dit kleine dametje is een geweldige madam maar bestaat uit een combinatie van een extreem rechtvaardigheidsgevoel, temperament en bovendien leidt ze graag de boel. Bedenk dat ze dan ook nog eens ons eerste kind is, dan weet u al genoeg zeker?

Niet dat dat nu zoveel uitmaakt eerste kind zijn of niet. Maar toch. Zij heeft de tijd gekend dat ze exclusieve aandacht kreeg. Toen broer geboren werd, werden we meermaals op de proef gesteld. Nu haar kleine zus er is, is het beter. Maar ook nu weer vecht ze voor haar brokken: de portie aandacht.

De portie aandacht die ze zeker verdiend, ware het niet dat we hier met een kleine baby zitten die overdag héél véél huilt. En dat is nu niet altijd een goeie combinatie. Dat mijn eerstgeborene moet leren omgaan met delen is een feit. Dat dit niet altijd makkelijk is, daar moet men zich niet over verbazen. Maar dat het moeilijker wordt wanneer er een baby in het spel is die huilt, dat kan ik u garanderen.

Moeders aandacht is namelijk op dit moment niet eerlijk verdeeld. Geen schande. Zo is het leven nu éénmaal. Maar het bemoeilijkt de situatie, om het nog subtiel te omschrijven. Eerst was er het opnieuw in de broek plassen maar dat pakten we correct aan en verdween al snel als sneeuw voor de zon. Met andere woorden, het leverde haar geen extra aandacht op. Mevrouwtje Axelle besloot daarna de harde middelen in te zetten…

Overal een voorbeeldige kleuter, behalve thuis. Correctie: thuis als ze samen is met haar broer en zus. Alleen is ze ook hier een engeltje. Maar meestal zijn we met velen thuis, bijgevolg haalt ze tegenwoordig met regelmaat van de klok haar strafste toeren uit. Dat leidt dan telkens opnieuw tot discussie en ruzie. Het is niet iets om trots op te zijn. Maar wanneer de baby eindelijk stil is, heb je net iets minder geduld over om op een rebellerende kleuter te reageren. En dat is zwaar, heel zwaar.

Op het moment dat het fout loopt besef je het wel. Ok, hier gaan we weer. En i.p.v. erop te reageren zou ik beter zwijgen en verder doen. Ik probeer het wel en vaak lukt het ook. Maar op het einde van de dag, of na de tig-ste huilbui kan ik soms niet meer. Het hoort er allicht bij. Ik zou niets anders willen dan mijn drie kinderen, begrijp me niet verkeerd, maar op dit moment voelt het aan als loodzwaar.

Loodzwaar omdat het telkens opnieuw mijn hart breekt als ik het verdriet van mijn kleuter zie. Omdat ik haar helemaal niet wil teleurstellen en eigenlijk niet boos wil reageren op haar manier van aandacht vragen. Een verkeerde manier weliswaar, maar een begrijpelijke. Want wanneer je kleuter zegt dat ze vroeg om bij je te zitten, maar jij zei neen. Dan besef je wel dat ook voor haar een huilende zus geen cadeau is.

Om het evenwicht hier wat terug te vinden, beslisten we af en toe wat extra exclusieve aandacht te geven aan onze kinderen. En ondertussen proberen we ook allerlei nieuwe dingen uit om kleine Céleste tot rust te brengen. Met steeds meer succes maar helaas zijn we er nog niet… Moeder zijn, het blijft een zoektocht.

Dat het goed komt, daar ben ik zeker van. Alleen hebben we nog wat tijd nodig, en misschien ook gewoon 1 september.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

25 reacties

  1. Het is me wat, die kinders…
    Als het kan, kan je misschien Céleste af en toe ‘wegdoen’, zodat zowel jij als Axelle samen wat kunnen genieten van de rust. En zonder gestoord te worden samen spelen. Misschien heb je dan zelfs de energie om haar te bekrachtigen als ze wel eens 5 minuten flink alleen speelt?
    Ik keek met Maxim een jaar lang elk weekend een tekenfilm tijdens de middagdut van de kleine zus. Ik viel dan meestal in slaap, maar dat vond Maxim ook leuk, omdat hij dan bij mij mocht liggen… Ik had mijn rust en voor hem was deze traditie wel een speciaal momentje.

  2. Zo herkenbaar. Tot onze jongste van drie kinderen een jaar was, hebben we vooral overleefd. Het genieten begon een beetje toen ze een klein stukje ouder waren…. hou bol en perfect is ook niet alles….: heel saai… ?

  3. Moeilijke momenten. Herkenbaar. Al was dit bij ons bij nr 2 en kan ik me inbeelden dat 3 weer een ander plaatje is. Ze eisen hun plaatsje op maar inderdaad helaas vaak op de verkeerde manier. Veel moed en weet het is maar een fase, die gaat ook weer voorbij!

  4. Ik kijk ook uit naar 1 september zo een beetje stiekem zo. Maar je bent een supermama zunne. Fijn dat je er überhaupt aan denkt om haar die extra aandacht te geven. Super

  5. Ik heb bij ons soms het gevoel dat het overgaat van kind op kind, er is altijd wel iemand die het lastig heeft, alsof het communicerende vaten zijn ;) maar het ene lastig is het andere niet natuurlijk en je bent ook maar een mens! Goh wat is het soms lastig om een ouder te zijn, ik wens je in elk geval veel geduld en moed toe!

  6. Herkenbaar, al heeft onze oudste, noch bij de geboorte van haar zus, noch bij die van haar broer, moeilijk gedaan door op een negatieve manier aandacht te vragen. De middelste, kleine zus dus, is moeilijker en heeft meer kuren gehad toen kleine broer baby was. Misschien hebben jullie dit al geprobeerd, maar wat kan helpen, is om Axelle als grote zus taken te geven die met baby te maken hebben Bvb. Kleine dingen die,zij mag doen bij zusje, zoals haar handjes wassen of zalfje op doen, flesje geven, etc.. Haar wat verantwoordelijkheid geven en zo het gevoel geven dat ze belangrijk is en een grote rol speelt in het gezin. ?

      1. Dat deed ik… Ik denk dat ik ongeveer elke ‘truc in het boekje’ heb aangewend. Hopeloos. Ze groeide er ten dele uit. Maar niet helemaal. Nog steeds is ze soms een vat vol frustraties. En waarom, dat weet zelfs zij niet denk ik. Zo lijkt het toch…. Succes!

  7. Hier toch wel wat schrik voor dat scenario. Ellie is niet alleen enige kind tot hiertoe. Ook enig kleinkind, nichtje, …. Ik weet bij wie ik dan tips moet komen vragen, want ik ben er zeker van dat jullie dit binnenkort onder de knie hebben ??

  8. Kinderen en leren delen is een hele kunst, dat zie ik ook altijd bij andere mama’s met kindertjes. Ons meisje blijft alleen en daarom vind ik het extra belangrijk dat ze paar dagen naar een gastouder gaat, even met een tante straks op pad kan enz. Zodat ze wel leert delen enz.

  9. geloof me, zelfs op 10 en 6 halen de onze die toeren uit wanneer de 2 jarige wat te veel met de aandacht gaat lopen (of wanneer ze vinden dat we niet genoeg aandacht aan hen schenken)
    Ik heb de eerste week van september vakantie genomen. Voor de kids, zodat ze in alle (betrekkelijke) rust kunnen starten op school (ook de jongste, yay!) maar ook voor mezelf. Waarschijnlijk ga gewoon ergens op de grond liggen en genieten van de rust :) :) :)

  10. Mijn moederhart breekt samen met het jouwe als je mamapotje vol geduld op is en Axelle eigenlijk “recht” heeft op een rustige, luisterende en aanwezige mama, maar die helaas ‘even onbeschikbaar’ is :(
    Je zult ongetwijfeld ongelooflijk hard je best doen om ook one-on-one tijd te voorzien met Axelle hé? Zoals die andere supermama’s hierboven ook al schrijven denk ik aan het volgende om jullie te helpen: tijdens die (zeldzame) dutten van Baptiste en Céleste samen lekkere meisjesdingen doen “die Céleste nog niet kan want die is nog véél te klein en jij wel al” zoals nagels lakken ofzo. Haar echt het “grote meisjes gevoel” geven. Ik denk ook aan het volgende: Axelle de spulletjes voor Céleste in de kar laten leggen in de winkel (pampers, doekjes, pottekes eten,…) zodat ze dan, als Céleste en verse pamper of eten moet, die zelf kan halen uit de kast want zij heeft die gekocht in de winkel. Dan kan zij in het “echt” mama spelen en poep afvegen / potje opwarmen en helpen uitlepelen. Dan heeft ze ook een werkelijke rol in het leven van Céleste en moet aanwezige Axelle niet even “op pauze” als Céleste aandacht nodig heeft. Zo kijkt ze hopelijk op een heel andere manier naar die kleine (hulpeloze) zus van haar. Heel veel succes en een dikke knuffel voor jou. ‘t Is toch allemaal niet simpel hé!!

  11. Ik zou gewoon veel op uitstap gaan dan, zodat zij overal voorbeeldig kan zijn en jullie ondertussen het land zien ;) Neenee, ik begrijp je twijfels helemaal, en heb ook totaal geen advies in de richting, maar wel nog steeds een bezoekjesaanbod!

  12. Dikke knuffel lieve Lies! Hier helaas geen magische tips. Laat het net een van de redenen zijn waarom ik dat 2e in twijfel trek hier. Het idee dat ik Mona minder aandacht kan geven breekt mijn hart. Terwijl dat fout is, want in de crèche, op school, werk, … gaat ze die aandacht ook moeten delen. Af en toe een activiteit inplannen met eentje lijkt me dan wel een goed idee. 1 september zal wel waar wat orde en afleiding brengen, hopelijk keert de rust snel wat terug.

  13. Daarom kom ik hier zo graag lezen, wij maken momenteel exact hetzelfde mee. Ik heb de afgelopen 2 weken wel de huilbaby af en toe eens weggebracht naar de grootouders zodat er wat one on one tijd vrijkwam voor Juliette en dan was ze meteen een ander kind. Ik sla de voorstellen momenteel niet meer af wanneer er iemand voorstelt om op de baby te passen!

    1. Hier twijfel ik soms omdat ze vaak op een ander voorbeeldig is. Nieuwe prikkels, veel dingen te zien en je hoort dat kind niet… thuis is het echter andere koek… maar soms denk ik dus dat mensen gaan denken dat ik overdrijf…

  14. o yes. ik beval in oktober van nr 3. en mijn oudste heeft al meermaals laten verstaan dat hij dan misschien maar moet weggaan, omdat we toch een nieuw kind nemen. dat we toch alleen maar boos zijn op hem, en dat we hem niet graag meer gaan zien. DUhus… ik weet waaraan ik me kan verwachten.