Moeder zijnToen ik moeder werd heb ik vele dingen verondersteld, dingen die zouden gebeuren of net weer niet.Bijna 3 jaar later moet ik toegeven dat veel van die veronderstellingen niet kloppen. Ik zal mijn kind nooit voor tv zetten als het lastig is… Euhm… Grandioos gefaald. Ik kan er allicht een héél blogbericht mee vullen maar dat gaan we nu niet doen. 

Nope, vandaag schrijf ik over iets wat ik kreeg als moeder, iets wat ik in de verste verte nooit had kunnen bedenken. Kinderen, dat is als een spiegel voor jezelf. In hun gedragingen en doeningen zie je veel van jezelf terugkomen. Behoorlijk verbazingwekkend is dat niet. Echter, sinds de geboorte van Baptiste hoor ik ontzettend vaak opmerkingen over zijn ogen. Hoe donker die wel zijn, en hoe die je erin kan verdrinken. Dat samen met de gelijkenis met zijn zus, want inderdaad leg een babyfoto van Axelle naast die van Baptiste, en je ziet amper een verschil. Ook die donkere kijkers hebben ze gelijk en dat was mij nooit eerder opgevallen. Schermafbeelding 2016-06-17 om 09.32.04U vraagt zich nu allicht af wat dat met mij te maken heeft? Wel, hoe meer mensen spraken over die ogen hoe vaker ik ook hoorde dat dat duidelijk een trek is die hij van mij mee geeft. Zelf ben ik niet erg enthousiast over wat moeder natuur mij meegaf. Eerder ben ik nogal vol van complexen en vind ik het behoorlijk moeilijk om iets positief te zeggen over mijn eigen lijf, behalve dan mijn lengte.

De opmerkingen over zijn ogen die lieten mij plots op een andere manier naar mezelf kijken. Toen ik gisteren toevallig een foto van ons drie op Instagram poste en erop aangesproken werd, werd het mij helemaal duidelijk. Die ogen, yup, dat is iets van mij. En die zijn eigenlijk best schoon. *schaterlach* Nooit kon ik voorzien dat moeder worden mij ook een andere kijk op mezelf zou geven. De periode van zware complexen ligt op de één of andere manier achter mij, ook al is mijn lijf door de zwangerschappen best geschonden en mag er eigenlijk van alles aan veranderen. ‘t Is rustiger in mijn hoofd, op zoveel vlakken. Maar dat mijn zelfbeeld erop vooruit ging, dat is duidelijk.

Het moederschap, het maakte mij kwetsbaarder en soms onzekerder, maar vooral ook sterker en positiever. En dat, dat had ik nooit kunnen voorzien…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

9 reacties

  1. het enige dat telt is dat jullie allemaal gelukkig zijn met elkaar…en die complexen, die neem je er welbij (ook al zijn die er niet) Gezond zijn, samen plezier kunnen maken, zorgen dat de kids niets te kort komen….dat is belangrijk!

  2. Die verandering van perspectief, de kinderen centraal ipv ikzelf vind ik zalig, met kids erbij kijk je recht vooruit en alle liefde die je hen geeft, krijg je ook driedubbel terug, en het onderscheid tussen hoofd- en bijzaken en tussen ‘dringend’ en ‘belangrijk’ is ook veel sneller gemaakt.

  3. Die complexen zijn nergens voor nodig,Lies!
    Ge zijt een mooie supermama met een sterk en positief karakter!
    Er zullen op je weg nog obstakels en tegenslagen komen, maar je zult deze ook overwinnen!
    Je hebt een prachtgezin! Weet dat er veel vrienden zijn die je steunen in alles wat je doet! :-)

  4. zo mooi wat je schrijft!! dat je een mooi mens bent, vanbinnen en vanbuiten, vond ik al veel langer, zoiets voel je soms gewoon, je persoonlijkheid straalt doorheen je blog. Maar het is veel moeilijker om jezelf daarvan te overtuigen natuurlijk…
    Ik herken zelf veel van wat je schrijft, zat (en soms nog wel eens zit) ook vol complexen en al dat, maar net als jij heb ik door m’n kinderen plots veel beter dat uiterlijke leren relativeren en sta ik anders in m’n leven. Ik kan nog steeds wel onzekere periodes hebben natuurlijk, en ik zou liever een andere buik hebben dan hoe die er nu uitziet, of mijn borsten terug zoals vroeger of … Maar in feite, zelfs nu ik het schrijf, voel het alsof dat eigenlijk niet belangrijk is… Je wordt idd kwetsbaarder en stelt jezelf veel vaker in vraag, je verwoordt dat zo treffend ook. Maar tegelijk idd positiever en krachtiger. Heel leuk was het om dit te lezen!
    En jullie lijken alledrie inderdaad sprekend op elkaar, niet in het minst omwille ban die prachtige diepe kijkers!

  5. Héél erg mooie foto!
    Ik weet maar al te goed hoe weinig het helpt als duizend anderen tegen jou zeggen dat je mooi bent en die complexen nergens voor nodig zijn en daarom ben ik zo blij om te lezen dat je zelfbeeld gegroeid is :)