15 jaar ben ik, wanneer ik beslis toegepaste informatica te gaan studeren. Twee jaar lang zijn bijna al mijn vakken in het middelbaar afgestemd op de technologie die computer heet. Ik vind het geweldig, ben een beetje een computer-seut en het enige meisje in mijn klas. Een meisje dat droomt van een carrière in de informatica. Maar het draait anders uit…

17 jaar, nog volop in de overtuiging dat informatica mijn toekomst is, en dan gaat het mis. Mis als in een pestkop. Eentje die nota bene niet eens thuis hoorde in mijn klas. Eentje die afgestudeerd moest zijn maar teveel zijn voeten veegde aan zijn studies. Had hij dat maar niet gedaan. Het vergalt mijn toekomst en misschien nog erger, mijn wereldbeeld.

Holder de bolder beslis ik iets anders verder te studeren. Informatica, dat nooit meer. Zo beland ik in de opleiding Ergotherapie. Ik vind het daar niet, tot ik stage loop in een psychiatrisch ziekenhuis. Verademing. Dan toch nog iets die mij aanspreekt. Stilaan herstel ik ook van het trauma. Durf ik terug te geloven in de mensheid en in oprechte vriendschap. Toch ben ik getekend door het pesten, al besef ik dat op die moment niet.

Ik focus mij compleet op de geestelijke gezondheidszorg. Studeer Creatieve Beeldende Therapie bij en ga aan de slag in een psychiatrisch ziekenhuis. Gedreven, gemotiveerd en genietend van de uitdagingen die op mijn pad komen. Toch bots ik op onvolmaaktheden, imperfecties, problemen waar ik steeds maar opnieuw mee blijf worstelen. Uiteindelijk stap ik naar een psychologe. Iets waarvan ik vind dat elke mens dat zou moeten doen. Het werkt verademend om even bij jezelf stil te staan. Daar ontdek ik dat het pestgedrag van de zittenblijver meer schade heeft aangebracht, dan ik oorspronkelijk dacht.

Gevoelens van toen herbeleef ik. Ik huil mijn ogen uit. Maar uiteindelijk kan ik het afsluiten. Slaag ik erin mijn vertrouwen in de mensheid min of meer te herstellen. En vooral, heeft het geen invloed meer op mijn dagelijks leven. Echter, vanaf dat moment voel ik een spijt in mijn hart. Mijn interesse in informatica, in technische snufjes… is namelijk nooit verdwenen. Op moeilijke werkdagen baal ik dan ook. Maar ah, dat heeft iedereen wel eens.

Dat ik uiteindelijk in de blog-wereld rol, maakt mijn geschiedenis met de pestkop op de één of andere manier goed. Naast mijn creatief ei dat ik erin kwijt kan, soms persoonlijke gevoelens van mij kan afschrijven en er fantastische mensen door ontmoet, vind ik een aanvulling op mijn job. Eentje waar ik weliswaar voldoening uit haal, maar tegelijkertijd niet aan al mijn noden voldoet.

Ondertussen bruis ik van de ideeën en passeren er ongelooflijk schone en toffe dingen op mijn pad. Als 18-jarig meisje had ik dat niet gedacht, laat staan verwacht. Dat ik af en toe nog eens spijt heb van mijn studiekeuze, zal ik niet ontkennen. Maar, had ik dat alles niet meegemaakt, was ik geen creatief therapeut geworden en had ik misschien nooit mijn creatieve kant ontdekt. Bijgevolg zou ik allicht nooit mijn doopsuiker zelf willen hebben maken en was ik daardoor nooit in de blog-wereld terecht gekomen.

Het leven loopt dus niet altijd zoals we verwachten of willen. Soms krijg je het als mens bijzonder hard te verduren. Maar ik leerde eruit dat we veel aankunnen. Ook wanneer het donker is, kan je, weliswaar soms met hulp, terug licht brengen in je leven. Ik zou niet zijn wie ik nu ben als ik die dingen niet had meegemaakt. En uit dat idee put ik kracht en energie om ook in de toekomst te gaan voor datgene waar ik van droom.

Al veranderen dromen soms eens en dan komt het er gewoon op neer van koers te wijzigen… 

BewarenBewaren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

35 reacties

  1. Het leven is zeker geen uitgestippeld pad. In droom was om moleculair bioloog te worden. Dat is gelukt en ik had dan ook een droombaan. Tot ik in 2004 ziek werd en in 2011 na ontelbare operaties definitief moest stoppen met werken. Ik ben toen beginnen stikken en kan daar nu al 2,5 jaar mijn eigen kwijt. Het was een harde noot om te kraken om niet meer te kunnen werken, maar ach er zijn nog zoveel andere mooie dingen in het leven ?.

  2. Oei.. dat klinkt heftig. Hier ook mijn portie pesterijen te verduren gehad. Ik studeerde boekhouden-informatica in het middelbaar. En was er van overtuigd dat ik ook verder ging studeren in die richting. Maar van de ene op de andere dag besloot ik dat dat toch een te harde wereld zou zijn en ben ik uiteindelijk in de lerarenopleiding begonnen. Daar ben ik mezelf een paar keer tegengekomen. Uiteindelijk heel kort als juf gewerkt en iets langer als administratief bediende. En nu al 9 jaar thuis voor de kinderen. Hier liep het dus allemaal iets anders dan verwacht…

  3. Mooi bericht! Zolang je maar genoeg veerkracht hebt! Het belangrijkste dat je mee kunt krijgen en kan doorgeven aan je eigen kinderen. En zonder uw blog hadden wij elkaar wrsch nooit leren kennen en had ik er nu niet zo’n goeie vriendin bij! Ge zijt goed bezig gij! x

  4. Mooi Lies. Straf. Heel eerlijk. Mooi. Herkenbaar ook. Ik ken je nog niet heel lang, ook niet mega goed. Maar goed genoeg om je een Topmadam te vinden en heel erg veel bewondering voor je te hebben

  5. Chapeau! Je bent veel sterker dan je denkt, als je dit kan neerschrijven! En ondanks we allemaal zo afhankelijk zijn van iemands anders mening, zouden we meer in onzelfstandige moeten geloven!
    Het is misschien moeilijk nu met drie kindjes, maar nooit gedacht aan avondschool in informatica?

  6. Mooie, oprechte blog Lies! Fijn dat je dit deelt. Iedereen zou inderdaad eens bij een psycholoog moeten gaan en zichzelf losmaken van het stigma dat rond die titel hangt. Bedankt dat je dit topic mee bespreekbaar maakt!

    1. Ja, het is absurd dat daar zo een stigma rond hangt! Het is nergens voor nodig en we kunnen het echt wel allemaal gebruiken! Ge wordt er gewoon een beter mens van :-)

  7. Sterke madam gij! Zo eentje waar ik naar op kijk. Mooi dat je dit neerschrijft, moedig ook. Zulke dingen kan je langer mee dragen dan je lief is. De zoektocht die je nu aangaat is herkenbaar, ik deed ‘m vorig jaar. Een nieuwe weg inslaan gaat gepaard met vele vragen, maar wat zal je je opgelucht en energiek voelen als je een knoop hebt doorgehakt. U staat nog een grote toekomst te wachten, zeg dat ik het gezegd heb :-)

  8. Heel open en mooi verwoord. Ik vind de juiste woorden niet maar het is fijn om te horen dat je er toch een positieve kant van kan zien. Ik hoop dat ik ooit zo ver kom om dat ook te kunnen doen. Ondertussen blijf ik je blog lezen en inspiratie opdoen van wat je maakt en schrijft.

  9. Pestkoppen, ze beseffen niet wat ze soms kapot maken in een mens. Of eigenlijk altijd.. Ik ben er zeker van dat je trots mag zijn op de persoon die je nu bent , het gezin dat je hebt en de dingen die je al verwezenlijkt hebt! Stilletjes aan probeer ik mijn pestkoppen te verdringen en het is ook dankzij hen dat ik mijn creatieve kant ontdekt hebt.

  10. Dat wist ik nog niet, dat je ergo had gedaan. Jammer dat je keuze op zo’n manier werd bepaald. Ik prijs me gelukkig dat ik nooit ben gepest, maar het is wel een van mijn grootste angsten voor mijn dochter.

  11. Ik wil jou altijd een paar programmeertalen leren of servertje op zetten ofzo moest je het ooit teveel missen ;).
    Bijmij is het pesten eigenlijk pas opgehouden toen ik informaticabeheer ben gaan volgen. Ik had volledig mijn ding gevonden en gelukkig de andere die in mijn klas zaten kwamen zelfs hulp vragen aan mij.

  12. Gelijkaardige gevoelens hier wat de studies betreft.. ‘had ik maar’.

    Ik kreeg zelf nooit echt te maken met pesten, maar ik word kwaad als ik zulke verhalen lees of hoor & hoop uit de grond van mijn hart dat het mijne mini nooit overkomt.

    Sterke mevrouw gij, respect x

    1. Ik hoop dat ook, voor mijn kinderen ben ik bang! Want ik heb het gevecht gewonnen maar f*ck ik heb afgezien, gehuild en ergens in mij blijft er voor altijd een deeltje paranoïde. Dus ik hoop echt dat mijn kinderen dit niet moeten meemaken!

  13. Goh, hier ook pestverhalen, meer dan me lief zijn, maar niet om die reden iets anders gaan studeren.
    Ik ben ironisch genoeg net wel informaticus geworden terwijl ik iets helemaal anders wou doen, veel meer richting kunst, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ben nu met IT en kunst bezig op de kunstacademie ;)
    Alles maakt ons tot wie we zijn, en soms is gewoon even kijken naar waar je mee bezig bent om te beseffen dat je toch goed terecht bent gekomen, dat je het toch maar mooi hebt gedaan! Knap dat je het neerschrijft

  14. Zo gek hoe dat de dingen die je meemaakt toch zoveel gaan bepalen. Je bent een prachtmens Lies, een topwijfje. Maar dat wist je al! Blij dat ik je zo goed ken maar dit maakt je toch weer net wat mooier, mooi mens!

  15. Zo mooi verwoord. Ik weet niet hoe te reageren maar het klopt zeker wel dat het leven niet uitdraait zoals je het verwacht en dat je er het beste van moet maken ondanks de moeilijkheden.

  16. Die laatste alinea is zo mooi, zo waar, zo keihard wat ik leerde tijdens 2 jaar ziekzijn. Een periode die ik nooit had willen meemaken maar om wiens inzichten ik tegelijk zo dankbaar ben.

  17. Hier hetzelfde verhaal (maar zonder de informatica): zwaar gepest geweest door één ettertje en zijn bende en dat trauma vele jaren meegedragen. Ik troost me met de gedachten dat er van veel pesters niet veel goeds komt (boontje, loontje). De slachtoffers daarentegen … Wij werden ooit gepest omdat we uit de massa sprongen, maar dat anders zijn is wat ons nu zo sterk en creatief maakt!

  18. Prachtig dat je dit kan en wilt neerpennen! Je mag fier zijn op wat je nu bent en wat je hebt bereikt! Chapeau!

  19. Pesten is een werkwoord: het slachtoffer ondergaat het & de pester gaat zijn gang. Vaak gaat de pester gewoon door met zijn leven & kan het slachtoffer niet anders dan zijn / haar leven volledig omgooien. Gelukkig bestaat er dan hulpverlening & kan je daar gepaste hulp & omkadering krijgen. Maar ó zo jammer dat het litteken blijft bestaan & vaak opengaat bij moeilijke momenten… Vaak ook veel onbegrip voor de slachtoffers, men durft soms zelfs te zeggen dat zij het uitlokten??!! Jammergenoeg hier meegemaakt bij 1 van mijn lieverds, maar er (momenteel) sterker uitgekomen. Knap dat je hier neerpent wat jou overkwam. Sterkte & hopelijk kan je met je blog & al je andere creaties je ‘ei’ kwijt. X