30 weken zwangerDat elke zwangerschap anders is, dat kan ik u ondertussen bevestigen. Niet alleen fysiek, maar vooral ook in het hoofd. Bij baby 1 was ik vooral bezig met de bevalling. En deed ik een poging om mezelf voor te stellen hoe het leven met een baby zou zijn. Baby 2 baarde mij veel zorgen omtrent: ‘Ga ik dat wel kunnen, moeder zijn van twee?’  Bij baby 3 heb ik vooral het gevoel extreem veel tijd te kort te hebben. Tijd te kort om de ellenlange lijsten in mijn hoofd af te werken.

Die lijsten zijn niks nieuws, had ik bij de andere baby’s ook. Maar het opgejaagde gevoel, de tijd die langzaam (of toch niet zo langzaam) wegtikt, daar word ik dezer dagen een beetje gek van. Telkens wanneer ik me voorneem om een deel van mijn lijstje af te werken, loopt er wel iets fout waardoor mijn tijdschema helemaal in de war komt. Afgelopen dagen was ik geveld door buikgriep, vergeet het dat je dan net even het speelgoed van je kinderen kan opruimen en aan je doopsuiker kan beginnen. Slapen moest ik doen.

Zonder al puffend boven te komen als ik de kids uit bed ga halen.

Bovendien wil ik met mijn 30 weken plus niks liever dan dat baby geboren wordt. Ik ben het zwanger zijn beu, meer dan beu. ‘t Lichaam was hier duidelijk nog niet helemaal hersteld van baby 2. De vermoeidheid is zwaarder dan ooit, de weerstand trekt op niks meer. Mijn ribben, rug en bekken laten dezer dagen extra merken dat ze bestaan. Dat klinkt misschien een beetje erg maar fysiek lijk ik op te zijn. ‘t Zal wel iets zijn van gewoon mijn eigen lijf terug te willen. Zonder al puffend boven te komen als ik de kids uit bed ga halen.

En toch, toch wil ik de pauzeknop even induwen. Rust en tijd om de lijstjes in mijn hoofd af te werken. Om mijn huis op orde te krijgen want driedubbel check nestdrang. En om af en toe een beetje fysiek tijd te nemen.

Respect dus voor die moeders die tot het aller-einde moeten doorwerken. Ik heb geen flauw idee hoe zij het doen en dus moet ik misschien bij hen in de leer gaan. U hoort het al, alle tips zijn meer dan welkom. Voor ik naast een vermoeide zwangere vrouw ook nog helemaal hysterisch wordt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

10 reacties

  1. Oh Lies, zo herkenbaar. Tussen kind 1&2 zit net anderhalf jaar. Ik was tijdens die 2e zwangerschap ook vaak ziek (normaal haast nooit) en de laatste maand sliep ik nauwelijks door de stress van een stuitlig baby en ik die geen keizersnede wou… Nu nog voel ik me veel vaker moe dan vroeger. Echte tips heb ik niet… Voel je niet schuldig om de kindjes bij de grootouders te laten, voor de tv, of de boel gewoon de boel te laten…

  2. Als het je kan gerust stellen: ik vond van 1 naar 2 zwaarder dan van 2 naar 3…
    Iets meer hulp inschakelen en het schuldgevoel op een lager pritje proberen zetten. Komt goed!

  3. Ik had dat al bij zwangerschap 2 (dus er komt geen 3) en ik ben wel blijven doorwerken tot 2 weken voor de geboortedatum (moest wel als zelfstandige). De laatste week lukte dat écht echt niet meer, en ben ik halftijds gaan werken. Gelukkig, want de eerste dag van mijn “verlof” ben ik bevallen. Dat is geen aanrader: bevallen als je lijf uitgeput is. Onze dochter was (en is) trouwens erg klein en licht en daar voel ik me nog steeds schuldig over (wel pittig en vinnig, hoor, daar niet van). Dat ik niet de mogelijkheid had om naar mijn lijf te luisteren, dat wringt (twee jaar later nog steeds). De doopsuiker deed ik pas als de baby er was. En weet je wat, dat gaat ook! Dus laat die lijstjes maar zijn wat ze zijn en rust maar. Al begrijp ik dat ik dat wel kan zeggen, maar dat dat zo niet werkt hé, voor je hoofd.

  4. Herkenbaar! Ik had dit bij mijn tweede zwangerschap en besloot dan om zwangerschapsyoga te doen. Even tijd om stil te staan bij de zwangerschap en je lichaam. Ontspannend én helpend voor je houding. Jammer genoeg net niet voor je lijstjes ;)

  5. mijn 3e zwangerschap viel me ook zwaar. Fulltime blijven doorwerken tot 3 dagen voor de bevalling. Ik heb mijn hulplijnen aangesproken. Mijn moeder toverde tot 3 – 4x tijdens de week voor een warme maaltijd. Ook kwam zij samen poetsen. De schoonmoeder kwam de strijk halen. En mijn lieve man nam ook heel wat op zijn schouders.
    Leg jezelf geen tijdsdruk op. Probeer ook te genieten van deze zwangerschap…

  6. Geen idee of je er iets mee bent maar bij mij heeft, op voorschrift van de gynaecoloog geloof ik, de osteopaat heel erg geholpen tegen zere ribben. In Gent, vlakbij het justitiepaleis, zit er een goeie, of dat vond ik toch. Als je wil zoek ik haar naam wel eens op. Die is o.a. Gespecialiseerd in zwangerschappen.

  7. Hier ondertussen 38 weken zwanger en ik heb moeten werken tot vorige week woensdag, ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zo blij ben geweest dat ik mijn werk kon loslaten! Mijn grootste raad? Nu het nog kan op tijd en stond een middagdutje doen en hulp in huis nemen: een poetsvrouw die wekelijks komt, je strijk laten doen en af en toe hulp van vrienden en familie inschakelen om voor de kindjes te zorgen.