Ik ben omringd door familie en vrienden. Een waslijst aan mensen die je bellen kan wanneer je iets leuks wil doen. Waar je kan op steunen. Mensen die je kan vertrouwen. Een partner die alles voor je doet. En eigenlijk nog veel meer voor zijn gezin. En toch…
Toch is er soms dat bikkelharde, ijskoude gevoel van eenzaamheid. Dat uitspreken is bijzonder moeilijk. Want het wordt geassocieerd met alleen zijn. Terwijl ik niet alleen ben, integendeel, maar me soms toch bijzonder eenzaam voel. Het neerschrijven is extra confronterend. Ga ik dit echt vertellen aan de buitenwereld?
Het is verwarrend en vaak niet uit te leggen want in een situatie zoals de mijne, daar hoor je niet eenzaam in te zijn. Het hoort niet om daarover te klagen. Het is ook extreem dubbel en bovenal moeilijk toe te geven. Want het heeft niks te maken met ongelukkig zijn.
Gelukkig zijn en je toch eenzaam voelen? Dat kan… want het leven is niet perfect en perfecte gevoelens bestaan niet. Bijgevolg bestaat het perfecte leven niet en al zeker het perfecte gevoel niet. Gelukkig zijn, content zijn met je leven en toch eenzaam zijn? Dat kan!
Het soms willen weglopen uit dit leven, niet moeten meedoen aan onze maatschappij-ziekte, het verlangen om het anders te doen… Het zit diepgeworteld, het maakt dat ik voor andere keuzes ga. Vaak anders denk dan mijn omgeving. Soms voel ik me zo een buitenbeentje dat ik beslis om te zwijgen. Want het lijkt wel normaal dat we allemaal meedoen aan het “gedraag-je-als-een-clown-mentaliteit”. Begrijp je niet wat ik bedoel? Kijk dan eens rond in onze wereld…
In mijn hoofd ben ik soms eenzaam, maar samen eenzaam zijn kan mooi zijn.
Omdat ik maar een mens ben, ga ik soms ook in de fout. In het verleden trapte ik al meermaals in de val van dit bestaan. Keuzes maken die je eigenlijk dingen laten doen die je niet wil. Vanuit het idee je minder eenzaam te voelen. Afgelopen jaar wou ik echter dat het anders werd. En op een manier maakte ik dit jaar betere, bewustere keuzes maar beloven dat ik geen fouten meer zal maken? Dat doe ik niet… Want ik ben maar een mens, net zoals jij een mens bent.
Nu ik thuis ben en soms enkel bezig ben met moederen treft de wereld me echter nog harder. Op moeilijke dagen, vooral door het gebrek aan slaap, overvalt me die eenzaamheid. Misschien nog meer net omdat ik thuis ben. Niet doordat ik vaker alleen ben, wel doordat ik gas terugneem en alles rondom mij, in de wereld, beter probeer te bekijken.
Omdat de wereld te hard is, omdat ik teveel tijd besteed aan nadenken, omdat ik onrecht moeilijk kan aanzien en de lelijkheid van de wereld vaak niet begrijpen kan. Maar ook omdat ik soms alles in mijn eigen hoofd niet weet te combineren. Dat maakt me eenzaam. Of misschien ben ik gewoon de vreemde eend? Dat kan natuurlijk ook…
Dus laten we er gewoon maar samen voor gaan. Samen eenzaam zijn. Dan worden we vast minder eenzaam…
Dit neerschrijven, publiceren valt me zwaar. Zwakte tonen. Misschien zelfs een deeltje van mezelf tonen dat niemand zal begrijpen. Of erger, mezelf blootstellen aan zij die hiermee lachen. Me uitlachen. Een hele rimram er van maken. Want dat bestaat. En daar moet ik mezelf tegen weren. Maar dat kan enkel door eerlijk te zijn. Door te doen wat volgens mij de wereld beter kan maken.
Zwakheid, kwetsbaarheid en angst durven tonen. Durven toegeven dat het onmogelijk is al je zaakjes op orde te hebben, hoe goed je leven er ook uitziet. Weten dat het niet alleen hier, maar elders ook wel iets is. Pleiten om in deze gekke wereld, in onze gekke maatschappij meer te durven tonen dat het zogezegde perfecte leven. Niet verwachten dat de andere perfect is en ook hem iets gunnen. Je hoeft nu éénmaal niet de beste zijn in gelukkig zijn, als je maar gelukkig kan zijn.
In mijn hoofd ben ik soms eenzaam, maar samen eenzaam zijn kan mooi zijn. En daarom, daarom schrijf ik dit hier neer en druk ik op de publiceer-knop. Want ik ben niet alleen in dit… Dat denk ik toch, dat hoop ik toch. Dus laten we er gewoon maar samen voor gaan. Samen eenzaam zijn. Dan worden we vast minder eenzaam…
Een heel mooie en eerlijke post. Herkenbaar ook, had dit ook na de geboorte van mijn jongste. Inderdaad nog altijd een groot taboe om open en bloot erover te praten. Ik denk dat veel mama’s dat zo ervaren maar dat niet durven zeggen wat jij hier zo puur en eerlijk uittypt. Ik wens je alleszins veel kracht en steun toe. Weet dat je er zeker niet alleen mee bent en je je dus niet de vreemde eend hoeft te voelen. Liefs, Evelien
❤️❤️❤️
Oh Lies! Terwijl ik het lees lijkt het alsof ik sommige stukken zelf schreef! Ik herken het zo hard. Voel me soms ook alleen terwijl ik ook genoeg mensen om me heen heb. Ik voel me soms ‘de rare’ tussen de vriendinnen, omdat ik andere interesses heb en meer nadenk over vanalles. Maar is dat slecht? Neen toch? Maar mss moeten wij een een latte gaan drinken 😀!
Hele mooie post Lies ❤️
Soms ga ik bewust op zoek naar eenzaamheid. Even niet mee gaan met het deel van de wereld die ik niet altijd goed begrijp, maar gewoon mijn eigen ding in mijn eigen cocon.
X
Heel herkenbaar voor sommige perioden in mijn leven. Soms bij “lege perioden” maar evenzeer bij heel hectische. Dan kan ik me zo gedeconnecteerd voelen maar tegelijk ook niet blij worden van (te) veel mensen rondom mij. Behoefte aan verbondenheid dat is er dan wel. Het is moeilijk uit te leggen als je er niet af en toe op botst denk ik. De ambivalentie des levens denk ik …
Dus ik ben regelmatig samen met jou eenzaam en daar vloeien best wel wat tranen bij. Dikke knuffel en ook dit gaat weer voorbij. Ps En slaap is alles. Hier slaap ik na 4 jaar weer door. Wat een verschil!
Hallo, ook hier is jouw verhaal heel herkenbaar! Geworstel met gevoelens blijft duren ook al heb ik een fantastische man en 3 super mooie kinderen … Ik kan en wil waarschijnlijk ook niet meer voldoen aan alle eisen van de huidige maatschappij en dat maakt me vaak onrustig en machteloos en dan voel ik me eenzaam in mijn zijn, mijn denken en vaak ook in mijn aanpak van bepaalde zaken … lastig en heftig als dat gevoel soms de bovenhand neemt. Vooral omdat ik rationeel weet dat ik super gelukkig ben/moet zijn maar dat op bepaalde momenten helemaal niet lijk te ‘voelen’. Confronterend is het zeker, ratio en gevoel zijn niet altijd perfect op elkaar afgestemd. Het blijft inderdaad een ‘taboe-onderwerp’ maar ik ben er zeker van dat heel veel mensen zich in ons verhaal herkennen en kracht putten uit het feit dat ze op deze manier ook zien dat ze niet alleen zijn. En eigenlijk is ons gevoel best wel OK, het is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn en sommige mensen zijn nu eenmaal een pak gevoeliger dan andere maar dit hoeft niet altijd negatief te zijn. Het maakt ons ook alerter, zachter in aanpak en vooral meer meevoelend. Alleen is de moeilijkheid om ook daarin onze grenzen te bewaken en van dit positieve niet opnieuw iets ‘lastig’ of ‘meer negatief’ voor onszelf te maken … ik probeer het gevoel van eenzaamheid toe te laten als het er is, mij niet te verzetten want dat heeft weinig zin en door mild te zijn voor mezelf, vind ik daar soms dan ook wel rust in (lees: zeker niet altijd!!).
Ik ben door ziekte en burn-out ook een hele tijd thuis geweest en dan zit je plots in een isolement, je ziet en hoort niet veel mensen want iedereen is aan het werk, je wil mensen ook niet constant ‘belasten’ met jouw verhaal en gevoel dus doet de mallemolen in ons hoofd overuren, denken we constant na, gaan we alles extra analyseren, er is weinig anders om te doen en dat maakt alles plots veel zwaarder. Plan voldoende ‘uitjes’, een ontbijt of lunch met een vriendin, een stevige wandeling (met buggy), een dansje in huis op jouw favoriete muziek (met koptelefoon op voor de kleine ;) – geloof me, kan zo’n deugd doen!). Het zijn kleine dingen waar ik bij mezelf ook heel vaak ‘weerstand’ voor voel maar eens ik het deed, voel ik me zo goed en opgelucht … Het zijn maar enkel dingen die ik toepaste …
Je bent goed bezig, wees mild voor jezelf en laat die gevoelens nu en dan maar eens overheersen en denk op die momenten dan maar, ‘Hé, het is ok’. Laat ons nu en dan maar eens samen gezellig eenzaam zijn. Ik zal aan jou denken als het hier weer even de bovenhand neemt. Denk jij aan mij? :)
Lieve en warme groeten,
Nele
Dank je voor je woorden en ik zal idd eens aan je denken… en het klopt dat het een gevoel is dat je soms ook gewoon moet toelaten… het is wat het is en soms is het moeilijk, maar het is
Al zit ik in een totaal andere situatie, aangezien ik enkel mijn echtgenoot heb en geen kinderen, toch herken ik me zo sterk in je verhaal. Als de eenzaamheid je overvalt, kan je omgeving dat niet ongedaan maken. Die zit zo diepgeworteld dat enkel jij dat gevoel kan verzachten. Soms moet je de eenzaamheid gewoon omarmen en laten zijn, soms vind je er iets op en wordt het gevoel ineens weer naar de achtergrond verbannen. Een zwakte is het in mijn ogen niet. Ik vind het net heel sterk dat jij zulke dingen via je blog bespreekbaar maakt. Jij zorgt ervoor dat ik me nét iets minder eenzaam voel.
❤️❤️❤️
heel mooi geschreven en o zo waar.
als thuiswerkense zelfstandige heb ik dit ook wel meer dan ik durf toe te geven. ik zit gelijk op een golf. De ene dag loopt alles zoals het hoort en ben ik trots hoe ik de ballen in de lucht gooi. Maar die andere dagen… pff…
ik herken zoveel uit je mail.
het niet akkoord gaan met onrecht , het vinden dat er te vel ruzie is; het vinden dat er te veel mensen zijn die elkaars rekening maken ; jaloezie zien en voelen; ….
maar ik denk dat we dat gewoon allemaal moeten negeren en ons leven leiden (niet lijden) zoals we zelf willen. Ik wil op mijn 80ste (als ik het geluk heb zo oud te worden) niet moeten zeggen: had ik maar . Ik wil kunnen zeggen: zie je wel dat ik gelijk had om dit of dat te doen.
Ik probeer in de kleine dingen de schoonheid van alles te zien. Lukt dat? met vallen en opstaan en op sommige dagen ben je nog aan het strompelen om recht te geraken en je valt terug. Zo gaat dat. Gelukkig kan ik goed vloeken (sorry) en wenen (sorry) en kan de frustratie zo en uitweg vinden.
Ben je zwak door dit te zeggen… nee absoluut niet. Ik weet zeker dat er veel mensen een masker opzetten en doen alsof ze gelukkig zijn. Maar ben je niet pas mooi en oprecht als je even het masker afdoet en zegt waarop het in werkelijkheid staat.
Je bent goed bezig ! ❤️❤️❤️
Zo herkenbaar. Ik zat gisterenavond ook in de zetel, niet voldaan, de hele dag wel bezig geweest, maar ik vond het precies allemaal zo onnuttig. En het was niet dat ik geen mensen gezien had, integendeel. Maar het leek zo’n lege dag, dat ik met een slecht gevoel gaan slapen ben.
Je bent zeker niet alleen. Dit stukje had ik zelf kunnen schrijven…
Gisteren zat ik bij mijn mama, met al mijn zussen, mijn broer, de aanhangsels en de kindjes. En ik hou van hen allemaal. Ik kijk uit naar die wekelijkse maaltijd die we samen delen. We zijn een hechte familie. En toch voel ik me nergens eenzamer dan aan die tafel. Elke week opnieuw wordt ik geconfronteerd met hoe anders ik me voel en hoe ik niet in dit gezin lijk te passen…
(En dat hier neerschrijven vind ik ook erg confronterend…)
❤️❤️❤️
Prachtig eerlijk en herkenbaar! Tranen rollen over mijn wangen: omdat ik het -een beetje- erg vind (voor jou en mezelf en anderen in die situatie) maar ook omdat ik me even niet zo eenzaam voel… merci
Mooi geschreven en helemaal pro kwetsbaarheid tonen. Schreef iets gelijkaardigs vandaag….
Mooi geschreven! Ik begrijp je wel. Schreef iets gelijkaardigs vandaag…
Dank je voor dit mooie stuk. Wat je beschrijft is zo herkenbaar, het delen en bespreekbaar maken, zorgt ervoor dat anderen zich minder alleen voelen met hun gevoelens, waardoor het ook aanvaard en gedragen wordt. Dat anderen zich begrepen voelen en durven zoeken naar wat ze echt willen in dit gejaagde leven. Zelfzorg, luisteren naar je lichaam en gevoel zijn de start van alles.
Ik kan hier heel kort over zijn. Ik voelde me zo in België. Ik verhuisde en het was weg… Wij hebben een hele rare maatschappij in dat kleine landje, waar velen zich niet goed voelen. Weinigen beseffen wat omgeving kan doen met een mens…
Ja ik weet dat als ik verhuis dat zeker anders zou kunnen zijn. De mentaliteit hier vind ik echt moeilijk, en het wordt steeds moeilijker ook om daarmee te kunnen leven
Ik ben zo blij dat je wel op publiceren drukte. Ik herken je hele verhaal van begin tot het einde, het had mijne kunnen zijn. Ik worstel er soms best mee. Ik heb inderdaad ook heel erg lieve mensen om me heen en voor meer van die lieve mensen zou eigenlijk niet eens tijd zijn. Ik heb veel hobby’s, drie lieve prachtige kindjes en nog eentje op komst en een fantastische man en toch… Soms, zo’n knagend gevoel… Ik denk dat ik dat altijd heb gehad en dat het mij ook maakt wie ik ben. Ik heb juist ook heel erg behoefte aan alleen zijn, dat is niet hetzelfde natuurlijk, maar in die allergie momenten overvalt het me wel eens.
Toegeven dat je soms eenzaam bent is geen teken van zwakte. Het is net een teken van sterkte om te kunnen benoemen wat er scheelt. En het is inderdaad niet omdat je omringt ben door veel mensen dat het je niet kan overvallen, dat gevoel van alleen te zijn. Ik herken het wel, dan voel ik me een buitenbeentje. Het is ook net wat het leven interessant maakt, eens een andere mening te hebben, eens tegen de stroom in te gaan
Ben erg graag op mezelf, maar het nergens even heen kunnen bij gebrek aan vrienden, maakt dat ik me toch wel regelmatig ook echt eenzaam voel. Hoef niet alle dagen onder de pannen te zijn, maar te weten dat je ergens terecht kunt bij goede en slechte momenten…dat je plezier kunt maken en huilen met…..Gelukkig heb je wel vrienden om je heen, al helpt dat dus blijkbaar ook niet…
Zo herkenbaar…
Pijnlijk herkenbaar terwijl ik het een kwartier vroeg aan iemand. Voel jij je soms ook zo zielig? En ze antwoordde ‘eenzaam’. Ik beaamde dat, dat is het juiste woord. En ik dacht meteen…wat zit ik hier de tranen uit mijn kop te snikken, depri te wezen terwijl er mensen zijn die ziek zijn en nooit meer genezen. Ik voel me zo wegglijden. De psychiater heeft gelijk…we zitten op een keerpunt. Er gaan er velen volgen. Weet je wat vrouwen meer moeten doen? Kijken naar onze mannen! Die komen samen om een pint te pakken. Wij moederen nog teveel. Een ontbijt met vriendinnen en om 10.30u doet iedereen zijn eigen ding…dat zou al zo mooi zijn. En ondertss hoor ik liedjes van X-mas en wil ik zo de tv neerknallen. 😘
En meteen voel ik me beter. Door de bevestiging dat ik niet alleen ben.