aanpassing groot gezin

Ondertussen vormen we bijna drie weken een gezin van zes en sinds Estelle geboren is, is de meest gestelde vraag of het niet te druk is? (En natuurlijk ook hoe de andere kindjes reageren op hun nieuwe zus.) Hoogtijd dus om hier even bij stil te staan want van drie naar vier, dat vraagt nog steeds enige aanpassing… 

Vooraf kregen we alvast vaak te horen dat de overgang van drie naar vier minder zwaar is dan die van twee naar drie. Het is inderdaad zo dat we na de geboorte van Céleste wel even moesten wennen aan het feit dat je altijd een hand tekort hebt en we beiden sowieso altijd wel met één kindje bezig zijn. Maar uiteindelijk verliep die aanpassingsperiode best vlot. Ik was dan ook heel benieuwd hoe dat zou zijn bij vier kinderen en lag er vooraf soms nachten van wakker. 

Na (bijna) drie weken is het natuurlijk nog te vroeg om echt te vertellen hoe die aanpassingsperiode verloopt. Al vind ik tot nu toe niet dat de overgang naar vier kinderen veel makkelijker is dan naar drie. Ok, we zijn het al gewoon handen tekort te hebben, loslaten kunnen we als de besten en aan de drukte van een groot gezin zijn we ook al gewoon. Maar om nu te zeggen dat je daardoor die overgang naar een vierde kind niet meer gewaar wordt?

Typisch aan mezelf is echter dat ik graag dadelijk in alles goed ben en bijgevolg ook in het moederen.

Je hoort me dus al afkomen, ik vind deze overgang tot nu toe eigenlijk de pittigste van allemaal. Ok, toen Axelle geboren werd, was ik in alles nog erg onzeker. Maar mijn moedergevoel zat dadelijk wel goed en ik hoop nooit echt mijn kinderloze leven gemist. Ook de overgang naar twee en drie kinderen, ging uiteindelijk best vlot. 

Ik wil hier natuurlijk niet verkondigen dat de overgang nu niet vlotjes verloopt. Typisch aan mezelf is echter dat ik graag dadelijk in alles goed ben en bijgevolg ook in het moederen. De meesten zullen me dus vertellen dat ik mezelf wat meer tijd moet geven en dat het compleet normaal is dat ik na drie weken nog zoekende ben. 

Want zoekende ben ik dus nog steeds… Natuurlijk niet op vlak van zorgen voor. Dat neem ik er inderdaad gewoon bij, alsof ik nooit anders deed. (Ok, de laatste jaren deed ik ook eigenlijk niks anders, haha.) Ik twijfel niet aan de keuzes die je kan maken: borstvoeding, flesvoeding, slapen op de kamer of niet, … En dat maakt het op zich een stuk makkelijker. Geen schuldgevoelens, geen angsten of ik het wel goed doe… 

Ok, ik twijfel soms wel eens doordat Estelle een heel andere baby is dan de anderen en opvallend rustig is. Soms zo rustig dat ik denk dat het niet normaal is. Maar volgens de vroedvrouw kan dat dus perfect: een rustige baby. Op dat vlak worden we tot nu toe dus ook niet echt uitgedaagd. Gelukkig maar… 

Typisch aan mezelf is echter dat ik graag dadelijk in alles goed ben en bijgevolg ook in het moederen.

Want uiteindelijk lopen hier nog drie kleine kindjes rond. Axelle is uiteindelijk nog maar vijf, Baptiste drie en Céleste 17 maanden. Céleste vraagt dus sowieso nog veel zorg, zit volop in een ontdekkingsfase en moet je continu in het oog houden. Ze begint stilaan te spreken maar is nog te jong om sommige zaken echt te begrijpen. Dat vormt dus soms een uitdaging als je ook nog met een baby rond loopt en bijvoorbeeld de twee oudsten naar school moet brengen. 

Daar waar het al druk was, is het nu gewoon nog drukker geworden. En vooral dat maakt dat de aanpassing misschien iets minder snel en vlot verloopt dan bij de anderen. Daar waar ik voorheen nogal go with the flow was, moet ik nu duidelijk leren plannen. Anders komen mijn kinderen bijvoorbeeld voor altijd te laat op school en zal ik ondanks het feit dat ik thuis ben elke morgen de kindjes toch moeten opjagen. Idem met op tijd eten op tafel toveren of ze op tijd in bed krijgen. 

De combinatie van al dat zorgen voor, overrompelt me soms wel wat. Zeker op momenten dat ik ‘s nachts amper sliep. (Zelfs al kan ik best overweg met weinig slaap, te weinig is te weinig.) Soms panikeer ik dan ook dat ik me voor altijd zo zal voelen: opgejaagd door de tijd. 

Gelukkig heb ik een gezond paar hersenen en besef ik dat dit slechts een kwestie van tijd (ironisch he) is. Nog even en dan zal Céleste haar zelfstandigheid toenemen waardoor ik misschien niet meer als een gek naar school moet rennen met twee kinderen op mij: eentje vooraan in de draagzak en eentje achteraan en twee anderen die snel wegrennen om de hoek van de straat waardoor mijn hart stilstaat.

Aanpassen aan de nieuwe chaos verloopt dus iets langzamer dan de vorige keer. 

Ik zal ooit wel leren plannen en organiseren, mijn was onder controle krijgen (ok, de stapels blijven voor altijd torenhoog maar je snapt me wel), dagelijks een menu op tafel krijgen en mijn huis op orde hebben. Ik leer te aanvaarden dat wanneer papa niet thuis is ik niet alle kindjes altijd tegelijkertijd kan plezieren. Dat betekent hier dus ook dat Estelle soms al eens langer moet huilen voor ze eten krijgt of de anderen me de oren van de kop zagen omdat zij willen eten of iets willen doen (terwijl ik Estelle melk geef.) 

Men zegt wel eens dat hoe groter je gezin wordt, je steeds meer leert loslaten. Dat merkte ik sowieso al bij drie kinderen dus waarschijnlijk is het nu ook nog een proces tot ik weer wat meer kan loslaten. Als je bijvoorbeeld in de Ikea zit te eten en je twee oudsten wegrennen naar de wc, ook al zijn ze nog maar 5 en 3, en je niet in één, twee, drie je tafel kan verlaten. Dan flitsen er allerlei gedachten voorbij van ziet dat er iemand ze meeneemt, of ziet dat ze weglopen of ziet dat ze te wild zijn en van die trap daar donderen. Maar tegelijkertijd laat je het ook een stuk los want tegen dat jij heel je boeltje bij elkaar hebt, staan zij alweer terug bij jou. 

Aanpassen aan de nieuwe chaos verloopt dus iets langzamer dan de vorige keer. Maar dat vergeven jullie mij wel en begrijpen jullie vast en zeker ook wel met al die kleine uks die hier rond lopen. Maar het komt wel goed, daar geloof ik in. 

P.s.: de nieuwe chaos in huis zorgt er misschien voor dat deze blogpost ook een beetje chaotisch is, maar zo ben je helemaal mee in hoe het er hier aan toe gaat, haha. 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Eén reactie

  1. Whaw, alleen al van dit te lezen krijg ik stress… Ik kan enkel vol ver- en bewondering bedenken dat er toch mensen zijn die voor een groot gezin kiezen. Die dat kunnen en willen, en ondanks dat het niet perfect loopt, die toch gelukkig zijn met hun gezin. Chapeau, al hoop ik voor jou dat het inderdaad met de tijd wat makkelijker gaat.