Vandaag tekende ik mijn aanvraag voor een jaar tijdskrediet. Een weloverwogen keuze in functie van mijn gezin. Eerlijk? Ik ben gigantisch blij dat ik nog niet terug aan de slag ben. Want werkelijk, ik heb geen flauw idee hoe ik alles zou kunnen runnen als ik ook nog eens werken moet. Niet dat ik nooit meer wil werken, integendeel. Maar gewoon nu nog even niet.

Van her en der krijg ik echter de vraag, nu al, hoe ik doe wat ik doe. Ik schreef er al eens eerder over. Vooral met de bedoeling duidelijk te maken aan jullie, dat ik echt geen wonder woman ben en het dus echt niet absurd is als je nog maar de helft doet van wat ik allemaal gedaan krijg op een dag. Ik verklaar me nader.

Ondertussen weten de meesten wel al dat mijn-altijd-druk-in-de-weer-zijn een zwaar kostenplaatje heeft op vlak van slaap. Ik blijf gewoon gaan, altijd, en dat ten koste van mijn eigen lichaam. Ik heb dan wel drie kinderen die ‘s nachts doorslapen. Dat betekent niet automatisch dat deze moeder fris en uitgeslapen is. Integendeel, sinds we terug zijn uit verlof voel ik hoe moe ik ben. En mijn kinderen zijn de oorzaak dus niet.

Het is mijn hoofd die spelbreker is. Ik slaag er gewoon niet om vroeg in mijn bed te kruipen. Zelfs niet met de beste wil van de wereld en ook de tientallen goeie voornemens die ik al maakte, helpen niet. ‘s Avonds als iedereen slaapt, dan begin ik aan mijn dag. ‘t Is te zeggen: overdag doe ik ook van alles. Maar ik wil veel, misschien wel teveel.

Moeder zijn, partner zijn, vriendin zijn, ontdekker zijn, … Hoe meer kinderen ik krijg, hoe gulziger ik word trouwens. Sinds Céleste geboren is, heb ik ideeën te over en goesting om van alles en nog wat te doen. Het jaar tijdskrediet nam ik bijgevolg niet alleen voor mijn kinderen, maar ook voor mezelf. Ik wil herbronnen en het is nu net dat die zorgt dat ik steeds minder slaap.

Want yup, ik herbron wel. En dat is helemaal geweldig. De creativiteit in mijn hoofd viert dezer dagen hoogtijden. Alleen, een dag van 24 uren is niet meer lang genoeg. Je kan dan denken: “Seg, kruipt gewoon vroeger in u bed, ge hebt nog een heel jaar.” Maar zo werkt dat hier niet. Als ik te weinig doe, naar mijn goesting, dan is er alleen maar onrust in mijn hoofd. En dan kan ik ook niet slapen.

Maar vandaag concludeerde ik, het is teveel. Je kan werken aan je dromen, aan je verlangens en er zijn voor je gezin, familie en vrienden. Maar iedere mens heeft een limiet. Want door mijn extreme gulzigheid, raak ik onbeslist en neemt die onrust nog meer toe. En bovenal, mijn lichaam laat stilaan voelen dat ik zo niet verder kan.

Ik moet meer slapen en mezelf beter soigneren. Zo moet ik ook overdag de tijd nemen om te eten en niet gewoon een koek in mijn mond proppen. Die extreme vermoeidheid helpt mij echt niet vooruit en bovenal, tijdens mijn laatste meetsessie bij bodystyling, bleek dat mijn spiermassa afneemt. Dus ja, ik moet echt gezonder gaan leven.

Een evenwicht vinden dus… al heb ik echt geen idee hoe. Starten met vroeger gaan slapen lijkt mij een goed idee. Maar hoe leg ik mezelf die discipline op? Kortom, creatieve en/of onrustige zielen, hoe pakken jullie de chaos in jezelf aan zodat je gezond blijft functioneren? Tips zijn echt meer dan welkom, want ja, ik wil gewoon teveel!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

36 reacties

  1. Ik herken zoveel van mezelf hierin. Mijn kindjes zijn al groter en toch. Mijn brein is niet rusteloos… en ik ben moe. Echt doodmoe, mijn mama sprak er mij op aan vandaag. Ik wou dat ik je tips kon geven maar dat kan ik niet ?. Behalve over gezond eten. Dat lijkt hier nu goed te lukken die balans.

  2. Ik volg je helemaal… Ik ging jaren aan 200/uur maar voelde me de laatste maanden de dieperik in gaan. Er kwamen enkele drastische beslissingen waaronder mijn ontslag geven zonder weten wat ik nu ga doen. Want mijn job is gewoon een enorme bron van stress die energie vreet! Sinds ik de beslissing nam, voel ik mezelf rustiger. Maar dat lijkt me geen ideale tip ?Ik probeer terug gezond te eten en plan af en toe een avondje sport in (als ik de fut vind?) vroeger slapen staat ook op mijn to-do-lijstje. Alles gaat met vallen en opstaan en ik weet helemaal niet of het mij ook echt gaat helpen. Maar het te veel willen is volgens mij gewoon een logisch gevolg van onze huidige maatschappij… Al dat willen bezorgt me zo’n onrust, ik doe 10 dingen tegelijk en toch denk ik aan het einde van de dag “wat heb ik nu gedaan vandaag?” Het is nooit genoeg, ik wil altijd maar meer. Ten koste van mezelf én mijn omgeving, jammer genoeg. Dus probeer ik nu heel bewust om 1 ding per keer te doen, en te genieten van wat ik doe… Maar makkelijk is dat niet… Dus ik volg hier graag eens mee voor wat tips!

  3. Oh, dit is zo herkenbaar… Mijn kinderen beginnen nu stilaan wel door te slapen (mag wel, ze zijn 4 en 2) maar nu pas voel ik hoe fokkin moe ik ben. Maar ook hier kan ik ‘s avonds moeilijk in mijn bed kruipen met het idee dat ik niéts heb gedaan. Hoe vaak ik mezelf al voornam om eens “mee te gaan slapen met de kinderen”… Geen idee hoe ik hier uit geraak, maar het schooljaar is nog maar gestart en Ik. Ben. Moe. Dus ik volg hier graag voor tips…

  4. Zullen we je allemaal bellen als een omgekeerde wekker? ipv “opstaan”, bellen we je op op onze strengste toon “hey, gaan slapen, niets van, allemaal excuses, nu gaan slapen…jamaar, zijt ge nu nog niet naar je slaapkamer, we lachen er wel niet mee eh.”

  5. Ik heb geen kinderen rondlopen in mijn huis en mijn hoofd is ook zo.
    10000 ideeën en te weinig tijd. Of juister: te weinig geduld om ze één per één uit te voeren….

  6. Ik wou ook teveel. Maar ik ben een aantal dingen anders gaan doen na het lezen van de boeken “Busy” van Tony Crabbe (in het Nederlands vertaald als “Nooit meer te druk”) en “The life-changing magic of not giving a fuck” van Sarah Knight (van beide auteurs staan ook TED-talks op YouTube). De quotes “you can do anything, but not everything” en “niet alles wat kan, moet”, helpen voor mij ook enorm. Prioriteiten stellen en daarin streng zijn heeft voor mij (en mijn gezin) gewerkt…

  7. Lies, echt, ik heb dezer dagen exact hetzelfde gevoel. Ik neem teveel hooi op mijn vork. Fulltime werken, mijn gezin, huishouden, mama bijna dagelijks bezoeken in het ziekenhuis, de blog, opstart van bijberoep. Ik lig elke avond veel te laat in bed en als in erin lig slaap ik slecht. Ik moet gas terugnemen want ik ben erover aan het gaan. En dat begin ik te voelen. Ik moet keuzes maken, maar weet niet welke…

  8. Mooi verwoord, ik voel me net hetzelfde. Ik werk sinds een aantal jaar 80%, gewoon om een beetje rust in te lassen, maar tot op heden heb ik die nog niet gevonden. Integendeel. Ik probeer haalbare doelen te stellen, meer neen te zeggen en dingen uit handen te geven (en tevreden te zijn met het resultaat hiervan, want dat is ook niet altijd even makkelijk). Mijn onregelmatig uurschema maakt de puzzel meestal nog iets moeilijker, maar plannen en blijven puzzelen is de boodschap. Mijn kinderen zijn al groter, dus ik durf op een schooldag wel eens een namiddagje zetelen met een filmpje, of een dutje doen, en zo genieten van de rust. Ik volg deze post zeker verder op, ben zeer benieuwd naar reacties van anderen.

  9. Sporten is voor mij een reddingslijn… Het lijkt absurd: je moet er tijd in steken en energie. Maar je krijgt er energie voor terug en een rustig, gelukkig gevoel in je hoofd. En m’n lichaam is er zo blij mee! Zoek een sportkameraadje en spreek af dat je nooit nooit nooit mag afbellen met als reden geen zin of geen fut. Veel succes!

  10. Misschien helpt het om niet alles ineens te willen aanpassen, en kies je gewoon 1 avond in de week dat je op tijd gaat slapen? Dat is meestal mijn probleem, ik wil dan metéén alles nú anders :) Maar dan heb ik gelukkig een gemoedelijke echtgenoot die oppert ‘doe eens gewoon rustig normaal’ hahah
    1 avond per week (en dan wel een VASTE avond, anders kan je weer gaan schuiven met allerlei excuses!!), zou dat lukken?

  11. Lieve Lies, ‘voor wie doe je dat allemaal’… dat is de vraag die je je moet stellen. En alle andere overdrive-mama’s (mezelf inclus)
    Stof tot nadenken ?

    1. Dat klopt maar als ik het niet doe voel ik zo een extreme onrust… het lijkt alsof alles wat ik wil gewoon nooit afgewerkt kan raken… dus ik wil duidelijk teveel en dan is vooral de vraag hoe kan ik dat wat ik wil beginnen verkleinen…

  12. Je hebt maar één lichaam, als dat aan de alarmbel trekt zou ik ernaar luisteren….het is tenslotte met dat dat je verder moet om al die vele projecten tot een goed einde te brengen.

  13. Heel veel van wat je wil is niet dringend, niet belangrijk genoeg om er je slaap voor te laten. Als je een blogje niet publiceert bijvoorbeeld, heeft dat geen effect op je gezondheid, nachten na elkaar te weinig slapen wel. Misschien helpt dat besef wel om keuzes te maken. Ik schrijf naar aanleiding van jouw post trouwens ook een blogje (waar ik gelukkig tijd voor had voorzien!), dat ik een dezer dagen publiceer. Maar, ik geef toe, het is heel moeilijk. De druk is ook immens hoog om op een bepaald moment in je leven alles te willen/moeten doen.Wel frappant dat heel veel mensen er tegelijk over vallen, lees ook maar eens op de blog van Zebrazonderstrepen.be.

  14. Geen tips hier, ik kamp met hetzelfde probleem
    Het lijkt soms wel dat hoe meer ik mij voorneem om vroeg in mijn bed te kruipen, hoe later ik erin kruip
    :-s
    Ik voel mij vandaag al gestresseerd wetende dat ik dit weekend weer heel mijn huis moet kuisen én de was doen én ondertussen mijn twee jongens entertainen terwijl manlief in ons huis werkt en dan moeten we nog naar een familiefeest en ohja ook eens langsgaan bij de kermis en misschien zijn er nog webshopbestellingen die geknipt moeten worden én vooral niet vergeten boodschappen te doen nadat ik eerst een winkellijst heb opgesteld en zou ik tijd vinden om dat ene naaiproject nog af te werken of nog eens te bloggen? Ohja ik moet ook nog gaan lopen (want binnen twee weken MOET ik 8 km kunnen lopen) en op zondag start de yogales weer en thank god dat de zwemlessen pas weer in oktober van start gaan …
    En dan is het maandag en mag ik weer gaan werken.
    Ik word zo moe van mijzelf :-s Maar eens foert zeggen dat kan ik echt niet … ik zou mij zo slecht voelen als ik dit weekend niets zou doen (nog meer stress krijg ik dan)

    Ik ben wel blij met die yogales, dat is eigenlijk het enige moment dat er echt volledige rust in mijn hoofd komt, zalig! Dat uurtje bewaak ik goed in mijn agenda en eis ik elke week voor mijzelf op. Het is mijn redding in de chaos, misschien iets dat je kan proberen? :)

  15. Hehe, ik ken dat! Ik moet minstens een uur voor ik ga slapen in de zetel gaan zitten en beetje tv kijken of boek lezen. Iets dat mijn gedachten afleid van dingen die ik wil DOEN. Want anders wordt dat lijstje terwijl ik in mijn bed lig alleen maar langer, dan blijf ik denken en blijven de ideeen komen. Ik blokkeer mijn creativiteit dus met een portie hersenloze tv… en het blijft een valkeul (getuige mijn mailtje aan jou, dat ik rond 2u s nachts schreef omdat ik niet kon slapen, en dan was dat van mijn to do lijstje…)
    Ik nam een jaar geleden ook een half jaar tijdskrediet. Ik moet zeggen, eens ‘veel’ tijd hebben, en dan nog niet genoeg, doet je realiseren dat eender hoeveel tijd je hebt, je altijd moet kiezen wat je liefst zou doen. En daar dan tevreden mee zijn. Het heeft me wel geholpen, om gewoon (vaak) tevreden te zijn met wat ik kan doen. En wat niet lukt, is dan minder belangrijk, dus tja…
    Al zullen we het wel nooit helemaal leren, zeker niet voor een avondmens die, gelijk hoe moe, om 22u geactiveerd raakt…

  16. Ik herken hetgeen je schrijft heel erg. Als ik daar over “klaag” tegen mijn vriend heeft hij een heel nuchter en rationeel antwoord klaar, waar ik op zich niet veel tegen in kan brengen en me eigenlijk ook wel met mijn voeten op de grond zet. Hij vindt dat als je over zoiets kan klagen, je je erg gelukkig mag prijzen ;-). Hij zegt dan: “dat moet je eens tegen een vluchteling zeggen…” en “Nauwelijks 35% en dat is misschien nog ruim geteld, heeft het geluk om een leven te hebben waarin ze vrije tijd hebben. En bij die 35% zitten ook Spanjaarden, Grieken en Portugezen… Die hebben ook stress inderdaad, maar niet over “oei, mijn blogbericht is niet perfect”.” ;-) Voor hem is het heel simpel: je stelt prioriteiten, gaat daarmee aan de slag, de rest van je tijd vul je in met datgene waar je nog tijd voor hebt. Je moet keuzes maken want er is geen andere oplossing. Ofwel word je ongelukkig door vooral niet te hebben of te kunnen wat je allemaal nastreeft, ofwel maak je keuzes… Als je geen keuzes kan maken, moet je daar iets aan doen (als lees: met je zelf aan de slag zodat je tevreden kan zijn met wat je hebt” want tijd krijg je toch niet bij… En dan denk ik: “ja, da’s waar… “, ik kan daar niets tegen in brengen… Ik las in het Femma magazine van deze maand iets over keuzes maken en neen zeggen tegen dingen: “the joy of missing out” en over in actie komen door inderaad heel kleine stapjes te zetten, vb. niet meteen 10 km per week lopen maar gewoon al je loopschoenen aantrekken en daar mee in de zetel gaan zitten. Awel, misschien werkt dat wel echt ;-)

  17. Heel vaak kruip ik om 21 uur in bed, met een boek. Belachelijk vroeg voor sommige mensen, maar ik heb ondervonden dat (te) weinig slapen me een slechter mens maakt, dus ik kies even voor mijn eigen lichaam en rust, ook al mis ik dan wel vaak veel dingen. Het is een fase, hoop ik :)

  18. Herkenbaar. Ik denk dat ik een tip heb: je blijkt te houden van de uren waarop iedereen slaapt. Misschien moet je de dag omkeren. Je begint met op tijd gaan slapen maar staat heel vroeg op voor de rest van je gezin. Doordat je je slaap hebt gehad, ga je de dingen die je wil doen efficiënter aanpakken. Je wint twee keer. Al vraagt het wel een positieve focus en doorzettingsvermogen in het begin. Ik doe dit geregeld om een uurtje of twee ongestoord te kunnen werken. Mijn dag start leuker en alles wat volgt gaat beter. Ik doe ook twee keer eoveel in die vroege uren dan wanneer ik later doorwerk s avonds. Ik wens je in ieder geval een goed jaar toe. Ik heb dezelfde keuze gemaakt nadat ons derde kind geboren is.

  19. Tips kan ik helaas niet echt geven. Ben nu al een paar maanden thuis door zwangerschap van de tweede bengel. Nu thuis met 1 kindje (verplicht stoppen opt werk) en ik krijg nu al geen rust in mijn hoofd. Zoveel projecten en zo weinig tijd! Mijn huishouden is een ramp…
    Dus tja, geen tips maar wel een “ik snap wat je bedoelt, je bent niet alleen!”

  20. Goed dat je beseft dat je te hard gaat. Mijn tip als fulltime werkende mama met drie tieners? Zorg dat je extra “tot-rust-kom-tijd” voor jezelf inbouwt. Ik deed het nooit en ben helaas stevig tegen een muur gebotst…
    Ik ontdekte twee jaar geleden yoga – te laat, toen het van “moeten” was – en sinds ik dit doe, kan ik iets beter rust in mijn lijf en hoofd creëren. En als gevolg beter focussen, een fijnere mama zijn, en me beter in mijn vel voelen. Succes!

  21. Voorzichtig hoor, dat je je eigen niet voorbij rent. Ik deed dat bijvoorbeeld wel, en zit nu in een schuitje dat ik wel moet luisteren naar mezelf en mijn eigen lichaam. (terwijl ik ook zou willen blijven gaan. Lopen zelfs.)

  22. Ik heb niet alle commentaren doorgelezen, maar heb één simpele en tegelijkertijd lastige tip voor je: ga mediteren. Mediteren is niets anders dan stil op een kussen zitten en je ademhaling tellen. Het ‘dwingt’ je om stil te zitten bij alle onrust in je lijf en je hoofd, en het zorgt ervoor dat je merkt hoe veel ideeën en al dan niet vage verlangens er op een minuut tijd door je hoofd kunnen gaan….. die ook allemaal weer weg gaan.
    Ik heb zelf heel veel last (gehad, maar nog steeds) van dingen moet/willen/oordelen over mezelf, enz. Door elke dag stil te zitten, wordt ik langzaam aan minder geleefd door mijn gedachten, en stabieler. Kan meer in perspectief zien, stel minder hoge (lees: onmogelijke) eisen aan mijzelf, en wordt minder meegesleurd met alle ‘ik wil…’ gedachten.
    Ik denk dat er wel meer mensen zijn die deze (of een vergelijkbare) tip hadden. Het is tegelijkertijd makkelijk (je hebt geen spullen of dure abonnementen nodig (al vind ik het wel fijn om bij een meditatiegroep te zitten)) en ook moeilijk (het vraagt discipline om iedere dag een of twee keer te gaan zitten ‘niks doen’).
    Succes, en ik hoop dat deze of een andere tip zorgt voor meer rust in je hoofd en leven.

  23. Wat lijken we op elkaar ;-) Eens een paar jaar ziekzijn, dat hielp mij gigantisch daarin. Even niets meer kunnen, dan gaat het hoofd vanzelf wel langzamer werken. Al wens ik je dat absoluut niet toe! Succes, in elk geval. En die date/Célestebezoek, die moet er snel maar eens komen! Mijn cadeautje ligt al klaar :)