zwanger

Zwanger zijn, het doet wat met een mens zijn lichaam. Zeker als er al meerdere buikbewonertjes waren. Daar waar ik bij zwangerschap één op 20 weken amper buik had, kreeg ik bij zwangerschap nummer drie op vijf weken al de vraag als er nieuw leven op komst was. Dat die vraag mij in een vervelende positie bracht, daar stond de winkelmadam niet bij stil.  Ik loog, want een wildvreemde hoefde dan nog niks te weten, waardoor zij bijna onder haar toonbank kon kruipen. Eigen schuld, dikke bult! 

Het klopt, dat mijn buik bij deze zwangerschap veel sneller zichtbaar werd. En daar zat(zit) ik eigenlijk niks mee in. Wat ik echter niet verwachtte was dat na die eerste opmerking in de winkel, de vragen en bemerkingen over mijn buik gingen blijven komen. Op 16 weken kreeg ik te horen: “Amaai, ben jij nog maar 16 weken ver? Met zo een buik zou je dat ook niet zeggen.” Ik lachte het weg, want wat zegt een mens daar in godsnaam op? Maar als de opmerkingen blijven komen, dan lach je nog wel maar neemt het eerder een groene kleur aan.

 “Wat maakt dat als je zwanger bent, je plots publiekelijk bezit wordt?”

Want ja, ondertussen gaat er geen week voorbij of ik word aangesproken over mijn buik. Zelf heb ik niet het gevoel dat die extreem groot is en dat ik eruit zie als een walrus. Maar blijkbaar moet er toch iets van aan zijn. Gisteren nog kreeg ik de vraag, of neen eerder de opmerking: “Het is voor elk moment zeker?!?” Wederom door een winkelbediende die zich daarna in 1000 bochten wrong omdat ik toch nog 12 weken moet.

Het gekke is, enkel vrouwen komen met die opmerkingen. Soms goedbedoeld, maar soms zijn ze ook ronduit grof. En dan vraag ik me af: “Wat maakt dat als je zwanger bent, je plots publiekelijk bezit wordt?” Het gaat werkelijk geen hond iets aan. Excuses voor mijn fel woordgebruik.

En bij de gynaecoloog volg ik bijna panisch mijn gewicht op. Die moet natuurlijk lachen want met 4,5 kg bij behoor ik niet echt tot de groep die haar zorgen baart.

De komende twaalf weken heb ik echter geen zin om mijn buikwonder continu te moeten verdedigen. Want hoe graag een mens zich daar ook wil boven stellen, hier lukt dat toch niet zo goed. Aan dierbaren vraag ik ondertussen regelmatig of het nu echt zo erg is? En bij de gynaecoloog volg ik bijna panisch mijn gewicht op. Die moet natuurlijk lachen want met 4,5 kg bij behoor ik niet echt tot de groep die haar zorgen baart.

Dus, laten we iets afspreken, beste vrouwen onder elkaar. Laten we stoppen met elkaar een walrusgevoel aan te praten. Als er één iemand is die aan de alarmbel mag trekken is het de dokter, en voor de rest zouden we gewoon blij voor elkaar moeten zijn. Blij dat er nieuw leven op komst is en dat de moeder in spé daarvoor met plezier dat buikwondertje op haar lichaam laat teren. Is dat dan afgesproken?!?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

37 reacties

  1. Oooooooh, niets mee inzitten! Mensen weten dat gewoon ook niet goed hoor (hoe dik je wanneer bent), je ziet er trouwens echt niet enorm uit, je had mij eens moeten zien bij mijn tweede zwangerschap :) ik was gigantisch :) vraag me af hoe het deze keer wordt, momenteel nog onzichtbaar ;)

  2. Prachtige foto! Geniet er maar een beetje van! Het perfecte gewicht is big business, en ik ben de laatste om zo’n uitspraken te relativeren als het over mijn eigen gewicht gaat. Gelukkig heb ik een hubbie die al eens voor de grap de batterijen uit de weegschaal haalt. Ik probeer nu als onsportieve trees 4 u per week te sporten, ook al kan ik het niet laten om telkens te bedenken wat ik in die tijd wel allemaal zou kunnen naaien.

  3. Helemaal mee eens. Bij mij was het omgekeerde het geval. 6 maanden ver en amper iets te zien. Volgens velen moest er wel iets mis zijn met dat kindje. Schuldgevoel dat ik had! Nu heb ik een fijne dochter van 4 die perfect gezond is :-)

  4. Groot gelijk! En ik vind je er op je foto’s ab-so-luut niet als een walrus uitzien, hoor :) Denk dat je het in perspectief moet proberen te zien: je zegt zelf dat je buik bij je eerste kindje veel trager groeide dan nu, wel, die mensen met hun opmerkingen staan er waarschijnlijk niet bij stil dat dat bij een derde zwangerschap veel sneller gaat. Maar er zijn natuurlijk verschillende manieren om iets te zeggen ;) Vooral niks van proberen aan te trekken, mensen zullen altijd wel wát te zeveren hebben …

  5. Als het een troost kan zijn: ik zag je gisterennamiddag in de Stoffenkamer. Ik maakte bij mezelf de opmerking: “Oh, haar buikje ziet er in het echt nog niet zo groot uit als op de foto’s van haar blog.” But hey, who cares? Zolang je je goed voelt en jullie beiden gezond zijn! Geniet ervan!

    1. Die zijn natuurlijk altijd in profiel getrokken of in zitpositie, dat scheelt zeker? Maar allé ik ben al blij dat er mensen zijn die me ook nog als gewoon bekijken… maar zoals bij alles zijn het natuurlijk altijd de vervelende opmerkingen die blijven hangen.

      En oh, ik had gisteren in de stoffenkamer helemaal niet door dat er nog een blogger was! De volgende keer spreek je mij maar aan ;-)

  6. Oh, die reacties van ‘de mensen’… daardoor kon ik zelfs niet écht genieten van mijn 2 zwangerschappen :-( ik kreeg ook veel opmerkingen over mijn dikke borsten en daar heb ik veel (lees: véél) tranen voor gelaten. Zelfs een keer in de hunkemoller, voor de derde keer op zoek naar een grotere maat :-)
    En toen was onze dochter daar. Mijn kilo’s waren er op 5 dagen ziekenhuis allemaal af, ik had mijn middelbare-school-gewicht terug, ik was echt apetrots. Kreeg ik opeens de opmerking: amai, je ziet je kilootjes nog wel!
    Ik was stomverbaasd, wat een domme opmerking… en toen wist ik het: mensen zeggen maar wat, gewoon wat met standaard zinnetjes gooien omdat je buik plots iedereen aanbelangd…
    Moraal van het verhaal: jij ziet er prachtig uit met je zwangere buikje en laat je maar niks anders aanpraten!

    1. gelukkig zijn er ook mensen die heel lief reageren en je normaal blijven behandelen :-)
      maar inderdaad die vervelende opmerkingen… bizar hoe wij vrouwen toch niet zo goed lief voor elkaar kunnen zijn

  7. Woeps. Ik zag het. En ik wist het. —ik hoop toch dat ik mijn mond gehouden heb toen ;) want ik kan alleen maar blij zijn met de komst van dit nieuwe wondertje. En ja, bij een derde groeien buikjes wat sneller, maar hé, buiten jij, uwe vent en de gyn heeft niemand anders daar affaires mee. Dus doe iets fijns, flock het desnoods op een tshirt –“afblijven, ik bijt” euh of “nee ik heb geen behoefte aan uw mening” of weet ik veel – maar blijf genieten van je prachtige buik en ditto bewonertje x

    1. haha, maar jij kent mij en dat is iets anders ;-) en jij hebt ook gewacht tot ik het zelf zei! maar dat in het begin vond ik zo erg nog niet… ‘t is vooral de laatste weken dat ik de vreemdste opmerkingen krijg en mij echt begon af te vragen: ben ik nu echt zooooo gigantisch! Maar mss is dat nog wel een idee van die trui ;-)

  8. Inderdaad, en het stopt niet met je zwangerschap. Eens het kind geboren is, regent het aan commentaar: over jezelf, over je kind en over hoe je met je kind omgaat! Dat heb ik toch wel wat onderschat.

    1. klopt… wss post ik binnen een maand of vijf een verhaal over dat iedereen zijn goed bedoelde commentaar voor zich mag houden ;-)
      het is natuurlijk niet zo zwart/wit… sommige mensen brengen iets op een manier die perfect te accepteren is en waar je iets aan hebt en dat is helemaal ok en moet helemaal kunnen! Maar anderen… na Baptiste kreeg ik een artikel onder mijn neus geschoven omdat hij al doorsliep en ik daardoor allicht hersenschade zou veroorzaken bij hem… echt fijn als je net mama bent geworden ;-)

  9. Oh how I feel your pain. Ik schreef er ook een blogpost over: http://miezemuizejongskes.blogspot.be/2015/01/mijn-lijf.html
    Hier werd ik ook bestookt met “complimenten” tijdens mijn tweede zwangerschap. En sommige dagen kan je daar vriendelijk op reageren… en sommige dagen… niet ;-).
    Geen idee waarom, maar het zijn inderdaad zo goed als àltijd vrouwen die zo’n giftige reacties gaven. Zo mocht ik, op een grumpy maandagochtend, eens het volgende in ontvangst nemen: “ik peis dat het een meiske gaat zijn, want ze zeggen dat een meiske de schoonheid van de moeder wegneemt”. Hopla. Merci, goeiemorgen!

    1. Jij kan er duidelijk ook over meepraten. Ik las net je blogbericht. Ik moest lachen maar het is ook zo herkenbaar. Ik gebruik mijn beperkte toename in kilo’s nu als excuus van ela, het is echt zo erg niet als jij denkt dat het is… maar het is ronduit belachelijk dat ik überhaupt mij probeer te verdedigen… want alles voor dat ukje in de buik… ook dat u lichaam compleet naar de z*k wordt gemaakt, haha. En idd dat van die borstvoeding… *roloog* haha

  10. Ik had het omgekeerde. Met nog 5 weken op de teller vroeg de (weliswaar uiterst lieve) verkoopster weifelend ‘are you pregnant?’ Toen ik ‘very’ zei en liet weten dat ik nog maar 5 weken te gaan had, floepte ze er uit ‘well that’s a tiny belly’. Daar stond ik dan, apetrots op mijn buik en voelde me ineens toch wel wat gekrenkt. Nu ze had zich wel uitgebreid geëxcuseerd, maar toch. Ik ging toch met een mottig gevoel naar buiten. Dus ik begrijp wat je zeggen wilt.

    Jij ziet er trouwens prachtig zwanger uit! Laat niemand je wat aanpraten. Ook niet als de baby er is, want dat goedbedoelde advies, dáár gaan mijn tenen pas van krullen!

  11. Allé jong, ge ziet er supergoed uit! En maar 4,5 kg bij. Een droom. Bij mijn eerste zwangerschap was ik er iets meer dan 20 bij. Gelukkig heel veel vocht dat ik heel snel weer kwijt was, maar toch. Ik was écht een walrus ;-)
    Geniet nog maar verder van dat wonder in je buik. En laat de mensen maar zeggen. Het trui-idee van mevrouw Khadetjes vind ik wel een grappig idee :-)

  12. Amen to that! Besides, klein buikje, groot buikje, no matter welk soort buikje… het blijft prachtig. Je bent een nieuw leventje aan het maken, hoe schoon is dat niet?! ;)
    Ik kreeg ook zo van die irritante opmerkingen. Net geen 6 maanden zwanger en ”t Is voor elk moment, zeker?!’, ‘Amai! Da’s een ferm tonneke, zenne!’ en de beste: ‘ON-MO-GE-LIJK dat er daar maar 1 inzit! Gij zijt zwanger van ne tweeling maar ge wilt het gewoon geheim houden!’
    Seriously, people?
    Nu moet ik wel zeggen dat de 25 kg die ik was bijgekomen er natuurlijk niet aan geholpen hebben :D Maar dan nog…
    Geniet jij maar zoveel mogelijk van je zwangerschap en de rest van de maatschappij moet maar zijn mond houden. Nèh. ;)

  13. Ik vond het ergste dat plots bijna ie-de-reen je buik wil betasten, alsof die -als je zwanger bent- plotsklaps gemeenschappelijk goed geworden is. Ik moest mij inhouden om dan ook eens over de “voeler” haar buik te wrijven. Tja, mensen, het zijn toch rare wezens. Succes met je verdere zwangerschap en daarna met volle teugen genieten van je klein patatje en de grotere patatjes.

  14. Oh Liese, ik geniet zo wat mee van jouw zwangerschap en ik vind jou supermooi zwanger. Ik haf 2 keer te veel vruchtwater en ik was echt de orca’s onder de walvissen, kwam tot 2 maal 19kg mij en vecht nu nog tegen de kilo’s, maar ik sport zo een 4 uur per week en dat helpt toch een beetje ☺☺. Geniet ervan meid en leuk dat wij zo mogen mee genieten.

  15. Ken het gevoel. Bij mijn 2de zwangerschap kreeg ik op 12 weken de vraag of het een tweeling is. Eeuh nee… Ik kon het gelukkig achter me laten maar soms was het wel nog moeilijk als bleven zeggen dat ik wel grote buik had. Toch heeft het me niet weerhouden om volop te genieten van het kleine wonder. Geniet volop van je zwangerschap! Je straalt en perfect zwanger :)

  16. Zo herkenbaar! En we maken het allemaal mee, ergeren ons er allemaal aan en toch blijven ze het allemaal doen.
    Erger dan de opmerkingen vond ik de mensen die zomaar aan mijn buik kwamen voelen…
    Beste antwoord is altijd zeggen dat je niet zwanger bent, want dan heb jij plezier en zitten zij met een vervelend gevoel in plaats van omgekeerd. :-D
    Veel liefs, Kris

  17. Ik kreeg ook vaak de vraag of ik wel zeker was dat er geen 2 in zaten ipv 1 omdat ik zo’n dikke buik had. Na een paar keer begon ik me toch beledigd te voelen. En ja, ik had een dikke buik met daarin ons mooiste wonder maar ik heb me nooit mooier gevoeld dan toen ik zwanger was. Mensen, zeker moeders, zouden beter moeten weten. En maar 4,5 kilo bijgekomen?! Hoe doe je dat? Ik zat uiteindelijk aan 16 kilo maar ik was dan ook heel de dag aan het eten tegen de misselijkheid…

  18. Ik vond dat ook maar raar, die commentaar altijd. Ik kreeg het omgekeerde, dat mijn buik zo klein was, ook vervelend hoor. En als ik er dan naar vroeg, waarom zeg je dat, bleek dat ze één andere zwangere vrouw kenden en die dan maar als referentie namen. Slaagt echt nergens op.
    En ja, je moet je er niks van aantrekken, maar als zwangere vrouw doe je dat toch (hallo, hormonen!).
    Maar zoals Sofie hierboven: toen ik overtijd ging, kon ik daar ook echt enorm bon van hebben als ze dan vroegen: voor wanneer is ‘t, en ik “vorige week” antwoordde :-). Hihi.
    Alsof je niet meer mag buitenkomen als je overtijd gaat?
    Probeer toch nog maar te genieten van je laatste weken!
    Je bent zeker geen walrus!