sensoa zwanger wordenSensoa, het Vlaams expertisecentrum voor seksuele gezondheid, lanceerde recent een nieuwe campagne waarbij 6 ‘seksmythes’ ontkracht worden. Één ervan luidt: ‘zwanger worden is gewoon een kwestie van goed plannen’. Omdat ik als geen ander weet dat zwanger worden allesbehalve gewoon plannen is, help ik Sensoa graag mee met het ontkrachten van deze mythe. Want als er één ding is dat ik ondertussen geleerd heb, is dat zwanger worden in de meeste gevallen niet te plannen is. 

Voor je verder leest, vertel ik je er nu al bij dat dit geen medisch verhaal wordt. Uiteindelijk werden we hier op natuurlijke manier zwanger en raakten we net niet verzeild in de malle molen van de medische wereld. 5 dagen voor mijn eigen vruchtbaarheidsonderzoek ontdekte ik namelijk dat ik zwanger was. Ik kan me nog steeds de opluchting van toen voor de geest halen. De moeilijke periode ervoor helaas ook.

Manlief en ik volgden hier de relatief traditionele weg. We studeerden af, gingen werken, kochten een huis, namen een hond en stapten in het huwelijksbootje. Vrij snel na dat huwelijk kregen we de eerste vragen: “En? Wanneer komt dat eerste kindje eraan?” Nooit de vraag of we überhaupt aan kinderen dachten. Zwanger worden en een kindje krijgen leek toen al voor iedereen vanzelfsprekend. Achteraf begrijp ik die vragen wel. Mensen zijn vaak héél enthousiast als het gaat over nieuw leven. Maar op zo’n moment is het gewoon een lastige vraag.

“En? Wanneer komt dat eerste kindje eraan?”

Want ja, we wouden inderdaad graag kinderen. En ja, liefst zo snel mogelijk. Maar die continue vraag hielp niet. Integendeel. Het droeg er alleen aan bij te denken dat zwanger worden wel een kwestie van plannen is. En dat wij gewoon de pech hadden dat het bij ons zo niet werkte. In het aller begin ben je daar nog relax over. Bij die eerste en tweede cyclus denk je: “Ah, mijn lichaam zal zich nog niet goed aangepast hebben.” Maar bij een volgende cyclus begon ik toch al aan mezelf te twijfelen.

Menig vrienden en kennissen zaten in die periode met soortgelijke plannen. Gezien de levensfase waar ieder van ons zich in bevond, niet meer dan normaal. Maar wanneer elke vriend/kennis die zwanger wordt je vertelt “bij ons lukte het van de eerste keer”, dan knaagt er iets bij je vanbinnen. Niet bij de eerste keer dat dit vertelt wordt. Maar als die lijn bij elk zwangerschapsverhaal wordt doorgetrokken, dan kan je uiteindelijk alleen nog maar stilletjes huilen als weer iemand dat nieuws brengt.

Dat klinkt misschien ongelooflijk egoïstisch. Misschien was het dat ook. Maar soms deed het blije nieuws van anderen zo een pijn, maakte het mij zo onzeker, dat mijn vreugde voor hen overschaduwd werd door mijn eigen angsten. De angst dat het bij ons niet vanzelf zou lukken, want hoeveel maanden waren wij al bezig? Er moest wel iets mis zijn met ons, als bijna iedereen ons vertelt dat het zomaar in een keertje ging.

In mijn hoofd was het een uitgemaakte zaak.

Het is toen ik allerlei vreemde fysieke klachten kreeg dat we langzaam stapjes zetten richting de medische wereld. In mijn hoofd was het een uitgemaakte zaak. Natuurlijk zwanger worden, dat was niet aan ons besteed. Uiteindelijk kenden wij enkel de verhalen van zij die direct zwanger werden en dan de andere kant. Mensen die een lange lijdensweg waren doorgegaan omdat het via natuurlijke weg niet lukte.

Toen bleek dat er geen probleem bij Stefaan ligt, nam de angst nog meer toe. Fijn nieuws voor hem natuurlijk maar wat als ik onvruchtbaar zou zijn? Er werd een afspraak gemaakt voor testen. Uiteindelijk bleken die niet nodig, want het streepje kleurde. 5 dagen voor dat onderzoek. Geheel onverwachts. Eind goed, al goed. Zeker als je weet dat ons gezin ondertussen uit drie kinderen bestaat.

Waarom ik dit vertel?

Toen ik zelf zwanger was van ons eerste kindje, was ik behoorlijk open over ons parcours. Ik heb er nooit over gelogen. Bracht altijd eerlijk mijn verhaal. Dat het bij ons niet van de eerste keer ging met alle onzekerheid van dien. En dat we bijna in een medisch verhaal terecht kwamen maar dat uiteindelijk gelukkig niet bleek nodig te zijn. De vriendinnen, die toen nog niet zwanger waren, vertelden me vaak stilletjes hoe dankbaar ze waren voor mijn eerlijkheid.

Want ook zij botsten op hetzelfde als ik. Alleen maar verhalen over hoe vlot iedereen zwanger wordt. Dat mijn verhaal hen hoop gaf is vandaag voor mij een reden om ons verhaal op de blog te zwieren. Want wie weet ben jij wel de lezer die op dit moment met dezelfde gevoelens zit. Beseffen dat direct zwanger worden absoluut niet de normaalste zaak van de wereld is, dat moet je gewoon weten.

…het eigenlijk heel normaal is dat je enige tijd nodig hebt om zwanger te worden.

Trouwens, veel van mijn vrienden en kennissen vertelden achteraf dat het eigenlijk ook niet van de eerste keer ging. Sommigen hadden zich ook zorgen gemaakt over als het wel zou lukken. Dat bewijst nog maar eens dat openlijk spreken over dit onderwerp echt geen evidentie is. Terwijl, als je het met je gezond verstand bekijkt, het eigenlijk heel normaal is dat je enige tijd nodig hebt om zwanger te worden.

Als we met z’n allen wat opener zijn over ons eigen verhaal, helpen we misschien wel die mythe uit de wereld. En vooral de vele tranen uit angst en verdriet als het niet van de eerste keer lukt. Ook Josie schreef over haar verhaal. Een heel ander dan het mijne. Ga ook daar eens lezen, want uit haar verhaal kan je vooral heel veel steun halen!

 

Photo by Ignacio Campo

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

15 reacties

  1. Super dat je jouw verhaal hier ook deelt! Merci om naar het mijne te verwijzen.
    Zo zie je maar dat we allemaal ons eigen ‘zwangerschapsverhaal’ hebben, en erover praten is zo belangrijk. Er bestaat nog zoveel taboe/onzekerheid over. Ergens wel begrijpelijk want het is een ‘delicaat’ thema, maar toch… Het is in feite de normaalste zaak van de wereld hé.
    Liefs xxx

  2. Hier 3 van de 4 keer wel quasi onmiddellijk zwanger. De tweede keer (Lara) heeft wel een jaar geduurd en ik moet zeggen dat ik toen ook (zeker na Noah die zo snel verwekt is) dacht dat er iets mis zou zijn. Ik herken de gedachten. Ik besef wel dat ik met alle andere keren mijn beide pollekes mag kussen (allezja, niet met de buitenbaarmoederlijke dan).

    1. Ja dat snap ik. Moest er meer eerlijkheid zijn in de verhalen dan zouden mensen bij wie het effectief snel gaat daar ook niet verveeld moeten mee zitten. Want dat merk je nu ook dat zij dan soms een schuldgevoel hebben en dat is natuurlijk ook niet nodig

  3. Ik word nog altijd een beetje ongemakkelijk als ik dingen lees van zwangerschappen plannen en zwanger van de eerste keer. Bij onze oudste heeft het 3 jaar geduurd eer hij er was. Waarvan anderhalf jaar medisch begeleid. Slopend is dat. Niet (alleen) de behandelingen, maar vooral het nooit weten of er ooit een baby van zal komen. En intussen half de wereld kinderen zien krijgen bij wie het inderdaad allemaal vanzelf lijkt te gaan. Nu 6 jaar en 2 kinderen later is het helemaal ok, maar toch, ik heb zo veel verhalen gehoord intussen van mensen bij wie het nooit ok werd… Ik mag er echt niet aan denken…

  4. Hier juist andersom. Ik werd omringd door verhalen van moeilijk zwanger worden. Bijna allemaal medisch geholpen. Dus wij begonnen goed op tijd en meteen zwanger. Denkend dat het mega toeval was, bij de tweede ook ‘op tijd’ begonnen en direct zwanger. Ik ben wel blij dat ik alle mogelijke scenario’s kende, zo maakte ik mij geen illusies en was ik voorbereid moest het langer duren.

  5. Ik heb het ‘willen zwanger worden’ nooit gevoeld eigenlijk. Door mijn baarmoederhalskanker was de kans minimaal dat het ook ging lukken, dus daar nooit echt mijn hoop op gezet. Daarom nooit teleurstellingen dat het niet gelukt is of vreugde dat het wel zo was. En ik vind dat best wel jammer…

  6. Zo waar, en mooi dat je dit schrijft! Ik ontdekte dat ik zwanger was van Elliot tijdens mijn eerste afspraak in de fertiliteitskliniek, na lange jaren zwanger proberen worden. Ik klaagde wat over vage buikpijn, de fertiliteitsarts liet me in een potje plassen, verdween 5 minuten en kwam terug met een positieve zwangerschapstest en de woorden “Ik denk dat dit een heel ander verhaal wordt”. Ik krijg nog steeds kiekenvel terwijl ik het schrijf :-)

  7. Ik word blijkbaar heel makkelijk en snel zwanger. Alleen mochten we nog geen baby verwelkomen. Tot nu toe een miskraam en heel veel schrik voor wat er een volgende keer zou kunnen gebeuren. Dus ja, zwanger worden kunnen wij wel plannen, maar zwanger blijven…
    Als je dan mensen hoort zeggen (minder dan een maand na je miskraam, terwijl zij heel erg zwanger naast je zitten) dat her voor hen niet makkelijk was, dan steekt dat extra hard. Want makkelijk zwanger raken is ook geen garantie op succes…
    Dankjewel voor het delen van je verhaal, want zoveel vrouwen, zoveel verhalen. We sluiten ons te dikwijls op in onze angst en eenzaamheid en we zouden elkaar meer moeten steunen, onder andere met verhalen zoals het jouwe!

  8. Of je denkt: hmmm, zwanger worden, dat gaat precies niet op 1 2 3, we zullen dan toch maar niet te lang meer wachten met beginnen proberen… Vervolgens ben je meteen zwanger… Ook al mag ik dus eigenlijk mijn beide pollekes kussen, het is ook best schrikken! Ik was er mentaal nog niet op voorbereid :P

  9. Busted…Ik ben ook zelf ooit een planner geweest. Op terugweg van onze zomervakantie blinkte er een verse verlovingsring aan mijn vinger en maakte ik onze “familieplanning” op. Trouwen in juni 2013, zwanger in het najaar, perfect op tijd voor onze aankondiging tussen de kalkoen en de vienneta met koffie. Een laat lentekindje, jongen of meisje maakte niet uit, maar dat 2de (max 2 jaar ertussen, dus geboortejaar 2016) moest dan wel van het andere geslacht zijn. Vandaag eind 2017 zijn wij na 8 maanden hormonen support, 6 inseminaties, 6 ivf terugplaatsingen en 36 maanden van veel bloed en tranen gezegend met één prachtige gezonde zoon…en die perfectionistische naïeve planner in mij ligt knock out in de hoek.

      1. Jawel heerlijk genieten, die paar seconden per dag…net voor hij zich uit mijn dikke platknijp knuffel kan wurmen “nee mama geen knuffels”?