Zwanger

Met bijna 33 weken op de teller, beginnen we hier langzaam af te tellen. Eerlijk? Het kan er niet snel genoeg zijn want dat zwanger zijn, daar heb ik het nu stilaan wel mee gehad. Fysiek ervaar ik heel wat ongemakken: maagzuur, rugpijn, pijnlijke ribben, veel harde buiken, migraine (wat nieuw is voor me), vermoeidheid en slapeloosheid. Dat laatste leidt dan weer tot meer vermoeidheid. Straatje zonder einde dus. Toch wordt dit geen klaagpost. Al vind ik dat elke zwangere recht heeft op extra zaaguurtjes, haha. 

Weet u nog, toen ik enkele weken geleden schreef over dat walrus-gevoel? Dat gevoel dat mij werd aangepraat door wildvreemden en minder wildvreemden? Ik heb daar echt mee geworsteld. Op een gegeven moment voelde ik mij gewoon dik, i.p.v. zwanger. Zo erg zelfs dat het mijn zwangerschap overschaduwde. Manlief en co kregen continu de vraag of ik er nu werkelijk uitzag alsof ik kon bevallen van een tweeling. Of ik stond mezelf te bekijken in de spiegel, hopend dat het niet weer erger was geworden.Hoe absurd is dat zeg?

Mede dankzij erg lieve reacties hier, op Instagram als door vriendinnen besefte ik echter dat zo iets nu echt het minst van mijn zorgen moet zijn. Het gaat erom dat ik gezond zwanger ben en mij een weg probeer te worstelen door alle ongemakjes. Maar vooral: dat ik geniet van mijn laatste keer zwanger zijn. (Want dat is toch wel de bedoeling.) Dus voor mezelf bedacht ik een actieplan. Bij venijnige opmerkingen omtrent mijn buik, kreeg de boodschapper heel snel het korte maar krachtige antwoord: “Bwah, valt mee hoor, ik ben nog maar 4,5 kg bij.” Het perfecte antwoord blijkbaar om mensen hun mond te snoeren. Zeker als je het op héél serieuze toon zegt.

Dat van die 4,5 kg zal ondertussen wel iets meer zijn. Maandag is het hier weer controletijd en dan zien we wel weer wat het verdict op de weegschaal is. Maar voor het eerst in tijden maak ik mij daar geen zorgen meer over. En het is zo dat het moet zijn!

Verder bedacht ik een actieplan voor mezelf. Zwangerschap 1 werd niet uitgebreid gedocumenteerd met foto’s. Mijn enkelbreuk zat daar toen voor iets tussen. Alleen de dag voor ik beviel deed ik een fotoshoot met manlief en de zelfontspanner. (Al een geluk dat we dat nog deden of ik had geen herinneringen aan mijn eerste zwangere buik.) Bij zwangerschap nummer 2 werd die achterstand serieus ingehaald. Instagram was toen natuurlijk al een hit en dat zal er veel mee te maken hebben. Lang leve de selfies en al! Wie me volgt op Instagram, weet dat het documenteren van de zwangere buik ondertussen geen probleem meer vormt. Sorry dus voor de zwangerschaps-spam, haha. Maar ‘t is voor het goede doel en een zwangere vrouw die spreek je gewoon niet tegen.

Maar toch ben ik trots, trots op dat hoopje liefde dat ik in mij draag.

Nu ja dat actieplan dus, foto’s nemen: hier helpt het om naar mijn lichaam te kijken als een mooi, zwanger lijf i.p.v. een walrus die elk moment kan ontploffen. Win, win dus want het vastleggen van deze periode vind ik echt wel belangrijk. (Iets met sentimenteel zijn over zo’n unieke ervaring die nooit meer terugkomt, zelfs als je nog eens zwanger bent. Want ah ja, elke zwangerschap is anders en uniek op zijn eigen manier. Straks ga ik het echt nog missen.) Bovendien besliste ik wat uit mijn comfort-zone te treden en mijn lijf wat vaker te tonen zoals het is. Want met laagjes kleding aan is het allemaal geen probleem, bloot vel dat is echter nog iets ander. En wees maar zeker dat ik geen perfect lichaam heb…

Maar, ik doe het dus gewoon omdat ik trots mag zijn op mijn lichaam, op mijn zwangere buik. Een lichaam dat ondertussen een derde kind zal baren. Dat getekend is door de zwangerschappen en dat niet helemaal meer in vorm is zoals het zou moeten zijn. (Allé ja, zou moeten zijn, dat is natuurlijk maar weer wat je jezelf oplegt hé. Ik en mijn normen…) Maar toch ben ik trots, trots op dat hoopje liefde dat ik in mij draag. Dat straks als mini-mensje op de wereld komt en waar ik nu al ontzettend veel liefde voor voel.

Laten we gewoon lief zijn voor elkaar, en oh ja ook gewoon lief zijn voor onszelf!

Als ik dus verkondig dat ik niet graag zwanger ben, zie dat dan in zijn context. Want ik zet maar al te graag mijn lichaam in ten dienste van dat wondertje. ‘t Is daar dat het om draait, en om niks anders. En dus niet om de kilo’s die je bijkomt, de al dan niet reusachtigheid van een zwangere buik (want ook opmerkingen over hoe klein je buik is, kunnen kwetsend overkomend) en de hoeveelheid vruchtwater die je met je meedraagt. (Al hebben we daarvan liefst wel genoeg.) ‘t Wordt misschien ook hoogtijd dat mensen dat eens gaan snappen en hun gemene opmerkingen voor zich houden. Laten we gewoon lief zijn voor elkaar, en oh ja ook gewoon lief zijn voor onszelf!

Oh klein wonder van me, wat je de komende weken ook nog aanvangt met mijn lijf. Gebruik het goed en weet vooral dat je al vanaf de eerste seconde meer dan geliefd was! 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

14 reacties

  1. Niets walrus, ik zie een prachtlijf en dus terecht trots! Geniet er maar enorm van want die fotospam is meer dan terecht. Er is niets mis met te tonen hoe blij je bent. De ongemakken horen er jammer genoeg bij maar die zie je op foto niet.

  2. Oh, geniet ervan! Foto’s zijn goed… Anders kon ik me echt al niet meer inbeelden dat ik ooit zo’n dikke buik heb gehad?!

  3. Heel gek, ik dacht echt dat ik gereageerd had op die post over dat walrusgevoel, maar blijkbaar niet… in elk geval vind ik dat je supermooi zwanger bent, dus dat je absoluut trots mag zijn op je buik! Wat zeg ik, MOET zijn! Zo schoon! en wat een prachtige foto ook zeg!! geniet ervan!!