Het is niet de gewoonte,
De twijfel om op de publish-knop te drukken groot,
Maar nu geen weg meer terug.
Wilt u geen bedenking over het leven, over ons leven? Stop dan nu met lezen.
Indien je verder leest, hoop ik op een gelijkgestemde ziel! 😉
Want er moet me iets van het hart…
Zorgen over wat er met “ons” gebeuren moet.
Vooral: over over wat de toekomst onze kinderen, en later misschien wel kleinkinderen, zal brengen.
Al een tijdje begrijp ik niks meer van onze maatschappij. Maar dezer dagen bereikte mijn gevoel hieromtrent een dieptepunt. Mijn ervaringen in Thailand hebben er alles mee te maken.
U denkt misschien:
“Is ze daar met haar Thaise b*llshit?”
“Alsof het daar zoveel beter is!”
Ik predik niet dat het daar zoveel beter is. Ik werkte er ooit en weet best dat niet alles daar rozengeur en maneschijn is. Denk alleen al aan de corruptie in het land en de armoede en je weet genoeg. Maar, ja er is een maar…
Daar liep ik nog nooit een confrontatie op met de zuurheid en geslotenheid die we hier in onze maatschappij kennen. Een kleine depressie is dan ook opgedoken na terugkomst…
’t Contrast gigantisch: van een warme, hartelijke omgeving naar een kille, norse…
De overschakeling, moeilijk te maken.
Binnen de 12 uur na terugkomst was er al een eerste ‘unk’: boodschappen doen op een druk moment. Niet echt een goed idee als je niet geconfronteerd wil worden met norsheid en een muur waar je zelfs met drilboor niet door kan…
Want zo voelde ik mij. Rondlopend in de winkel met mijn glimlach roept alleen maar norse blikken op bij de anderen. Werknemers, klanten, ’t maakt geen verschil. Als even later er ook nog zo iets komt als de “September-verklaring” kan enkel nog de gedachte zijn: “In wat voor apenland leven wij eigenlijk?”
Ik word intens triest bij alle maatregelen die getroffen worden in ons land. En nee, ik ga het hier niet over politiek hebben en over besparingen en god weet ik veel wat. Ik heb geen boodschap aan
‘we moeten allemaal mee zorg dragen voor onze toekomst’ want ik denk zo al. Alleen niet overtuigd dat “iedereen” mee zorg zal dragen…
Los van politiek, besparingen en gelijk wat vraag ik me af: ben ik dan de enige die denkt dat we het eigenlijk best goed hebben in ons land? Als we ziek worden krijgen we een uitkering, als we zonder werk vallen idem, is ons kind ziek kunnen we een dag familiale krijgen, we hebben dingen zoals ouderschapsverlof en tijdskrediet (al is de vraag bij deze wel hoe lang nog?), dokterskosten etc. worden terugbetaald, we hebben recht op weekend en moeten niet 7 dagen per week werken, er is een vakbond die opkomt voor de rechten van werknemers, we kunnen een hospitalisatieverzekering nemen, ons land schenkt hulp aan landen in nood, we kunnen leuke tripjes maken in eigen land zonder in oorlogsgebied te komen, er zijn initiatieven voor de zwaksten onder ons (hopelijk nog voor heel erg lang…), …
En toch klagen we. In sommige gevallen volledig terecht maar als ik kijk naar mijn situatie, zoals die er eentje is van duizend in een dozijn, dan mogen wij echt niet klagen. Maar we willen alleen maar verandering. Vinden dat iedereen maar zijne plan moet trekken want als je het echt wil en er hard voor werkt, dan bereik je u doelen en dromen wel…
O wéé als we er niet aan meedoen, o wéé als we niet zo denken en o wéé als we iets van ons zuurverdiende centen moeten geven aan deze die niet mee kunnen in het systeem.
Maar waar is de hartelijkheid gebleven? De bereidheid om op straat tegen een wildvreemde een goedendag te zeggen. Om al glimlachend door het leven te gaan. De hoffelijkheid in het verkeer. Rechtstaan op de bus voor zwangeren, ouderen of minder valide mensen.
Waarom altijd een argwanende blik als we ander niet kennen?
Waarom mag glimlachen niet meer op de trein, de tram, de bus, in de winkel, in het stad, ….?
Waarom vreemd opkijken als iemand goedendag zegt die we niet kennen? Waarom naar de rechtbank stappen omdat spelende kinderen teveel lawaai maken? Waarom onverdraagzaamheid als we in een restaurant zitten en er ouders zitten met een wenend kind?
Wat moet er dan met ons als we alleen nog naar onszelf kijken?
Als we alleen nog maar verzuurd kunnen zijn en een muur om onszelf bouwen?
Ik reisde naar een land waar de problemen groter zijn dan hier: veel armoede in groot contrast met de rijkdom die er heerst. Weinig tot geen begrip voor mensen met een handicap. Om de zoveel tijd wel een staatsgreep door de een of de andere. Corruptie. Overstromingen. En toch werden wij er ontvangen met hartelijkheid en warmte.
De liefde en interesse die uitging naar Axelle, dat kan ik niet beschrijven in een blogbericht. Maar als je weet dat elke Thai die we tegen kwamen interesse had in haar, bereid was om kiekeboespelletjes te spelen, haar op de arm nam, haar troostte zodat wij rustig konden eten, haar op sleeptouw nam om de wereld te ontdekken, haar eten bracht zonder dat we er om moesten vragen of voor moesten betalen, haar een vriendelijke glimlach schonken… dan wordt het misschien tastbaarder wat ik bedoel.
Het is daar niet beter maar mensen trekken er geen muur rond zich op. Familie is gigantisch belangrijk. Kinderen nog veel meer. Geen enkele Thai die volgens mij naar de rechtbank stapt omdat de spelende kinderen te veel lawaai maken…
Het is niet allemaal zo zwart/wit. Interpreteer dit bericht dan ook niet als kritiek op uw leven.
Het bloggen zelf bracht me in een wereld waar ik gelijkgestemde zielen vind. En ook in mijn leven ga ik er actief naar op zoek.
Maar het neemt niet weg dat ik als een aap wordt bekeken als ik glimlachend in de winkel rond loop en daarom maak ik me zorgen…
