Geen nood,
wat de titel ook doet vermoeden,
het gaat goed hier.
Maar het is wel eventjes anders geweest.
In tegenstelling tot de komst van Axelle was ik de eerste drie maand niet opgetogen.
Bij de ontdekking van het nieuws wel.
Maar snel kwamen de eerste zorgen door de bloedingen.
Wat mogelijks nog erger was?
De hormonen.
Ze namen een loopje met me.
Lieten al mijn vrolijkheid teniet gaan.
Tot op het punt dat ik alleen nog maar kon janken.
Gelukkig was er een man,
die me zei: ‘Het is je zwangerschap.’
Ook al bleef ik me radeloos en verloren voelen, ik vertrouwde op hem.
Hij liet me toe me compleet in een cocon te hullen.
Ik verdween van de wereld.
Ging werken, kwam thuis en sliep.
Niks van alles wat ik leuk vond, vond ik nog leuk.
Verschrikkelijk.
Ik dacht dat het nooit voorbij zou gaan.
In mijn hoofd drastische beslissingen.
Kappen met alles.
Want als ik iets niet met passie kan doen, doe ik het liever niet.
Wederom de man die zei: het is je zwangerschap!
Hij nam alles over van me, en dat naast zijn fulltime job.
Dat cocongedoe deed me goed.
De liefde van mijn man nog veel meer!
Want het donkere werd langzaam terug roze.
De rust in mijn hoofd keerde terug.
Ik ben terug, de goesting ook.
Goesting om te naaien, creatief te zijn, nieuwe stoffen te zoeken en marktjes te doen.
Maar vooral goesting om terug mama, partner en vriend te zijn.
