Gisteren bereikte ik een absoluut dieptepunt. De verpleegster van Kind & Gezin moet het gemerkt hebben. Bezorgd zei ze: ‘Ik bel je volgende week nog eens op om te horen hoe het gaat.’ 1000 tranen zaten klaar maar werden weggeslikt. 

Ik ben moe, voel me schuldig omdat ik het even niet zo goed red. Baptiste heeft spruw. Het terroriseert hem. Maakt van elk voedingsmoment een strijd. En mama, die raakt uitgeput. Het kind mag dan ’s nachts bijzonder goed slapen, overdag bestaat mijn leven uit voeden en troosten. Ik huil steeds vaker mee, al weet ik dat spruw een tijdelijk probleem is. 1 voordeel: straks kan ik een boek schrijven over hoe omgaan met spruw, wat een andere moeder dan misschien weer kan helpen. 

Maar, dit wordt geen verhaal over spruw, wel over mijn dieptepunt. Ik voel me uitgeput, een slons. Mijn rug volledig verkrampt, mijn wangen rood van de vele tranen die een aanslag plegen op mijn huid. De slapeloosheid is terug want bij elke kik denk ik dat die zal evolueren naar een nieuwe huilbui. 

Op Instagram kreeg ik ongelooflijk lieve reacties, en ook hier kreeg ik al hartverwarmende woorden. Deze morgen stond ik uitgeput op maar strijdvaardig. Ik wil geen slons zijn, wil niet verder varen op de donkere wolk waar ik nu soms op zit. Mij zomaar bij iets neerleggen, dat zit er gewoon niet in. 

Dat ik nog even op mijn tanden moet bijten op vlak van dat voeden en troosten zal ik niet ontkennen. De spruw is hardnekkig maar op een dag raakt dat probleem opgelost. Dan kan ik eindelijk genieten van mijn mannetje die bijzonder rustig van aard is en al een perfect dag-nachtritme ontwikkelde. In tussentijd besliste ik eindelijk te doen wat iedereen al lang tegen me zegt: me-time, zonder schuldgevoel (of dat ga ik toch proberen.) 

Deze avond gieten we dat in de vorm van een workshop, maar verder maakte ik een afspraak met Bodystyling. Als er iets is waar ik nood aan heb, dan is het terug passen in mijn skinny jeans. Dat zal dan ook betekenen dat ik eindelijk nog eens voor mezelf kan shoppen en mijn kast ten gronde kan opruimen en vernieuwen. 

Sinds een goeie twee weken ben ik ook bezig met Weight Watchers en verloor ik al 3,6 kg. Het is niet altijd makkelijk, zeker niet op van die dieptepunt-momenten. Ik ben een emo-eter, chocolade brengt mij troost. 

Het is niet makkelijk een evenwicht te vinden tussen zorgen voor een ander en jezelf. Maar deze morgen besefte ik dat zorgen voor jezelf bijzonder belangrijk is. Voel je jezelf een slons dan gaat dat zorgen voor de ander moeizaam. 

Dus ik neem me-time, werk aan mezelf 

en geloof oprecht dat ik zo binnenkort het evenwicht vind.