Al twee weken denk ik na over het schrijven en publiceren van deze blogpost. Telkens beslis ik het toch maar niet te doen. Schrik om veroordeeld te worden. Ook al ben ik 100% overtuigd van mijn beweegredenen om vandaag te betogen. Ja, u leest het goed, vandaag ga ik betogen in Brussel. Ik stap mee met de ‘Witte Woede’. Maar op het laatste nippertje beslis ik toch maar neer te schrijven waarom. Word ik erdoor veroordeeld, verlies ik er misschien zelfs lezers door, dan is het maar zo. Er zijn te veel mensen die door regering veroordeeld worden en daar kan ik niet langer mee om. 

In het nieuws kwam gisteren, en allicht ook vandaag al, de beweegreden van de betogers: meer personeel en meer loon. Mijn haar gaat daar lichtjes van rechtstaan. Ikzelf, en vele anderen, gaan vandaag echt niet gaan betogen om meer te verdienen. Ga je in de zorg dan weet je dat je geen blitzcarrière zal maken en een riant loon niet op je ligt te wachten.

Waarom ik dan wel ga betogen?

Mijn sector, de geestelijke gezondheidszorg, wordt zwaar getroffen door alle besparingen die door doorgevoerd worden. Ook al kan ik het standpunt volgen dat mensen zoveel mogelijk ambulant moeten behandeld worden, mensen die een psychiatrische opname nodig hebben kan je niet in de koude laten staan. Helaas, t-bedden moeten meer en meer afgebouwd worden. Mensen met een chronische problematiek krijgen amper nog een plaats in psychiatrie. En daar waar er wel nog plaats is, daar is de wachtlijst minstens 10 x langer dan hun mogelijke bezetting. En ja, zelfs voor die ambulante begeleiding is er een wachtlijst…

Dat alléén al is een reden genoeg voor mij om te betogen. Helaas is het niet de enige reden. Zwakke figuren in onze maatschappij worden zwaar geviseerd. Drugsverslaafden worden behandeld alsof het hun eigen schuld is. Ik weet niet als u een drugsverslaafde kent maar geloof mij, de meerderheid zou echt wel liever een leven hebben zoals u en ik. Er simplistisch vanuit gaan dat hun probleem wel stopt als je snel hun uitkering afpakt en ze zo terug mee zullen draaien in de productieve maatschappij is een lachtertje. Meer mensen onder de brug, meer criminaliteit, meer misérie.

Ook het idee dat psychisch ziek zijn snel verholpen kan worden, standaardprocedures en korte behandeltermijnen. Ik weet niet waar ze het halen, allicht niet bij de psychiaters die in ons land werken. Zes maanden lijkt misschien lang maar is zo vaak te kort voor zovelen.  Helaas, u zult niet lang meer verblijven in psychiatrie want u kost teveel geld.

MEER MENSEN ONDER DE BRUG, MEER CRIMINALITEIT, MEER MISÉRIE.

En hebt u een forensische problematiek? M.a.w. u bent geïnterneerd? Tjah, daar geven we helemaal geen zier om. Met een schijnbeweging probeerden we Europa te overtuigen dat we er nu echt wel iets aan zullen doen. Maar blijkbaar is het goedkoper om verder boetes te betalen aan Europa en de mensen te laten wegrotten in de gevangenis. Excuses voor mijn woordgebruik.

Ik spreek dan alleen nog maar specifiek voor mijn eigen sector, van al de rest heb ik niet eens kaas gegeten. Maar als ze 20000 mensen verwachten daar in Brussel dan weet u allicht dat er nog een hele resem besparingen zijn waar mensen wakker van liggen.

Ik weet dat sommigen ook denken: “Wij krijgen ook geen VA-dagen. Dat ze dat dus maar rap afpakken” (Want ja ook dat staat nu op de klippen.) Dat zijn de bekende oude-peten/meten-dagen in de gezondheidszorg, toegekend vanaf 45 jaar. Dat ons loon vanaf 2000 al niet meer werd geïndexeerd i.f.v. deze dagen, vertelt niemand er u bij. Dat als Maggie het afschaft, we dat loon niet terugkrijgen, dat vertelt ze er ook niet bij. En dat elk mens, uit elke sector, het eigenlijk verdient om vanaf een bepaalde leeftijd iets meer thuis te zijn, daar denkt zij helemaal niet aan. Want ja, we moeten langer werken. Maar heeft niet iedereen recht op een menswaardig leven?