2018 in 10 bekentenissen

De laatste dagen van 2018, traditioneel betekent het einden van het jaar dan ook terugblikken op… Ook dit jaar kan ik het niet laten stil te staan bij wat geweest. Want voor ik me kan focussen op wat moet komen, moet ik dus eerst even terugkijken. Vorig jaar deed ik dat in de vorm van 10 bekentenissen en dat vond ik wel tof. Bijgevolg doen we dat opnieuw en hoop ik zo mijn bedenkingen en beslommeringen over 2018 van me af te schrijven. 

Ik denk dat ik allicht dit jaar ging proberen meer te slapen. Dat is me niet gelukt en soms vraag ik me af als ik dat ooit echt ga kunnen. Mijn lijf protesteert wel al eens vaker maar toch kan ik het niet laten om ver na middernacht in mijn bed te kruipen. In 2019 moet ik hoogtijd werk maken van beter zorgen voor mezelf. Echt waar, het moet!

Afgelopen jaar werd ik overspoeld door allerlei emoties. Heel veel positieve maar ook heel moeilijke zaken. En ook al ben ik een vrij open boek, lang niet alles deel ik hier online. Soms voelde ik me erg overspoeld. Lees: eerder vaak. Dat maakt dat ik naar mijn gevoel niet altijd de beste mama was die ik kon zijn, niet de beste partner en ook niet de beste vriendin. Schuldgevoel is dan ook niet veraf. Al begon ik door een intens, online gesprek plots enkele dingen in te zien dus misschien kan 2019 minder extreem overweldigend worden. We zullen zien…

Ik struggelde heel erg met de balans van het leven. 2018 was intens, in mijn hoofd was het echter nog 100 keer intenser. Spanningsvelden tussen moeder zijn en willen werken. Tussen willen werken maar niet meer als datgene wat op mijn diploma staat. Weten wat je dan wel wil maar angst hebben dat je niet voldoende gediplomeerd bent. Weten dat een diploma niet alles zegt maar toch extreem twijfelen aan je capaciteiten. Niet durven beslissen. Shit!

Ik gaf belachelijk veel centen uit aan mijn interieur. Ok, niet als extreem overmatig teveel. Maar op korte tijd besliste ik toch dat het gedaan moet zijn met dat huis dat nooit eens af raakt en nooit echt ingericht raakt. Mijn roze zetel zit daar voor iets tussen. Sorry bankrekening!

Ergernis! Mannekes lief, ik heb afgelopen jaar vaak ergernis gevoeld. Over ouderlijke debatten maar evenzeer over de politiek. Alles lijkt over besproken te worden, terwijl er soms nog weinig zinnigs gedaan wordt. Spontaniteit verdwijnt. Empathie verdwijnt. Hoe meer mensen, mens willen zijn, hoe minder ze het precies zijn. Ik voel een blogpost aankomen…

Mijn blog was voor het eerst in al die jaren iets waar ik vaak niet mee bezig was dit jaar. Ik voelde me vaak schuldig daarover en tegelijkertijd heb ik erdoor geleerd dat dit mijn plaats moet blijven. Schrijven omdat het moet, dat werkt echt niet. Schrijven vanuit mijn hart werkt des te beter. En dat heb ik gemerkt aan de leescijfers trouwens. Wanneer ik trouw aan mezelf blijf, marcheert dat hier nog steeds erg goed. Merci dus om hier te blijven lezen, ook al is het soms op een laag pitje en ben ik al lang niet meer de enige bloggende moeder. Ok, nooit geweest ,maar je snapt me wel.

Mijn hart kon dit jaar al de miserie in de wereld niet aan. Het maakt me bang. Waar gaat de wereld naar toe? Hoe moet het verder? Wil ik met mijn gezin wel hier blijven? Waarom steken we onze kop in het zand? Inclusief ik, want ok, ik kan niet tegen die miserie maar wat doe ik eraan? Eens hard discussiëren, mij eens kwaad maken en verder…. Verder doe ik niks. Voelt Niet Goed.

Ik werd dit jaar voor het eerst geconfronteerd met gewetensproblemen wat betreft onze wereld. Mijn verlangens om te reizen in strijd met wat goed is voor het milieu. Supermarktgebeurtenissen die niet meer hetzelfde zijn omdat ik me dooderger aan al het plastic. Proberen oplossingen zoeken maar toch vaak botsen op zoveel zaken die ik verkeerd doe. Niet weten of ik wel volledig duurzaam kan/wil leven. Dat ik dat durf toegeven vind ik beangstigend. Vliegtuigreizen zal ik nooit kunnen opgeven denk ik en ik ben een vleeseter. Conflicten in mijn hoofd, waar ik wel iets probeer aan te doen. Ook dat wordt in 2019 zeker en vast vervolgd.

Begin dit jaar besloot ik schoon schip te maken social-media-gewijs. Was dat makkelijk? Niet bepaald. Ben ik daarin geslaagd? Voor 90% wel. Helemaal zeggen dat het me niks meer doet zou liegen zijn, al zou ik dat graag kunnen. Maar om dat te bereiken moet ik allicht mijn account verwijderen en dat gaan we dus niet doen. Wat me het meeste blijft raken? De fakeheid die in het wereldje blijft toenemen en de manier waarop we in dat wereld dit jaar omgingen met reclame. “Woohooow, wat is dat?”, denk je nu allicht? Want ja ook ik deed aan reclame. Samenwerkingen vind ik ook nog steeds ok maar er is een maar. Daar meer over in 2019. We moeten niet alles in één blogpost verklappen he, haha.

Ik stress ******** mega hard over mijn boek die ergens eind maart gelanceerd zal worden. Als in elke dag, elke moment, continu zit er een stemmetje in mij die zegt: “Lies, je gaat je belachelijk maken.”

Mijn bekentenissen van 2018. Op naar 2019, al kijk ik één dezer ook nog eens terug naar al het moois van dit jaar. Want dat was er vooral ook veel moois.