Vandaag ben ik 35 weken ver en het lijkt alsof ik gisteren ontdekte dat ik zwanger ben. Dat klinkt misschien wat vreemd want ik heb tijdens deze zwangerschap al vaker gezegd dat het niet snel genoeg babytijd kan zijn. Ik voel dat nog steeds zo aan maar tegelijkertijd vraag ik me soms af waar al die tijd alweer naar toe is? Het cliché is waar: tijd gaat gewoon te snel.
Door Australië begon ik mij pas echt zwanger te voelen eens we terug in België waren. En dan was ik eigenlijk al halfweg. Reken daar de zomervakantie nog eens bij en je snapt zeker waarom ik zeg dat de tijd vliegt. 35 weken, het is echt bijna niet te geloven. Niet te geloven dat binnen enkele weken dat kleintje bij ons zal zijn. Dat zij een gezin van zes van ons zal maken.
Axelle kijkt er ongelooflijk naar uit. Ze is zo graag grote zus en zorgt met overvol hart voor anderen. Baptiste die is nog in twijfel of hij dat nu eigenlijk wel tof vindt. Soms vraagt hij wanneer de baby geboren zal worden en is hij enthousiast. Andere keren vindt hij de baby echt maar niks of om het in zijn woorden te steggen: “stomme baby.” Dan vertelt hij er ook bij dat hij niet wil dat die baby komt… Ik vermoed dat zijn leeftijd daar voor iets tussen zit en zijn kleine zus die hem al te vaak stoort in zijn spel. Oh wé als je zijn file’s van auto’s komt verpesten…
En Céleste? Die heeft natuurlijk geen flauw idee… Op dit moment is ze echt nog ons pampernestje. Eentje die het niet kan verdragen dat een ander kindje op de schoot wordt genomen. Een beetje een plakvlieg maar wel een heel lieve plakvlieg, haha. Dus ik ben benieuwd hoe zij zal reageren op het feit dat die aandacht niet meer naar haar gaat maar naar een ander kindje. Al speelt ze sinds vorige week met poppen en daar is ze dan wel weer ontzettend lief voor. We zullen zien…
Papa die is vollen bak aan het werk en ondergaat de kuren van zijn zwangere vrouw. Ik wist dat ik nu moest gaan voor die nieuwe zetel die ik wil. Want tegen zwangere vrouwen zeg je gewoon geen neen, haha.
En hoe is het met mama nu zij 35 weken ver is?
Soms ben ik erg emotioneel. Dan heb ik schrik dat ik het niet ga aankunnen, schiet ik in paniek wakker en pieker ik me kapot. Andere keren kan de tijd niet snel genoeg gaan, ook al is mijn to-do-lijst nog lang niet afgewerkt. Maar ah, dat is bij mij eigenlijk gewoon niet mogelijk. Ik verzin nu éénmaal elke dag weer nieuwe dingen bij, haha. Fysiek ging het lang goed. Op 32 weken stond ik nog op Tomorrowland en ook al beleefde ik dat festival helemaal anders dan wanneer je niet zwanger bent, ik kon dat op dat moment nog perfect aan.
Drie weken later is plots alles anders. Sinds een goeie week ben ik terug extreem vermoeid. Ik sta op en denk een uur later alweer aan mijn bed. Ik sleep mezelf soms verder, alsof ik ter plekke in slaap kan vallen. Tijdens het auto rijden moet ik opletten want de vermoeidheid kan me dan echt overvallen. Ik kreeg ook last van maagzuur en lage rugpijn. Maar vooral de harde buiken nemen toe en die verplichten me soms letterlijk tot fysieke rust. Om nog maar te zwijgen van de baby die daar langs binnen allerlei wilde toeren uithaalt. Lees: soms doet die me echt pijn, haha.
Maar kijk, 35 weken ver, en nog maar sinds heel kort veel last. Ik mag dus niet klagen. En uiteindelijk nemen we al die ongemakken er wel graag bij. Maar een zwangere zou een zwangere niet zijn als ze af en toe ook eens moet neuten he?!? Maar we kijken vooral heel erg uit naar haar komst.