Torenhoge verwachtingen, al mijn hele leven lang.
Niet door de ander maar vooral door mezelf.
Willen leven voor 200%, terwijl het hoofd weet dat je het beter voor 90% goed kan doen dat dat het hart crasht op 200%. Het weten en voelen en het toch niet kunnen laten. Dat is wie ik ben. Eeuwig in conflict met die verwachtingen, de moetjes van de wereld, de willetjes van de wereld en mezelf. Eindeloos gepieker over alles ik het wel allemaal goed doe en zo niet, hoe het dan beter kan. Over verantwoordelijkheidsgevoel en hoe ik in het leven wil staan.
Nooit is het genoeg,
Nooit is het goed.
De eeuwige perfectionist die uitdaging nodig heeft en tegelijkertijd bang in een hoekje kruipt. Contrast alom en toch… toch geen afscheid kunnen nemen van die perfectionist. Minder kan echt wel goed genoeg zijn. Het kan zelfs helemaal zijn wat het moet zijn. Maar deze ziel vergeet het soms en knalt dan voor 300% tegen de muur die naar het schijnt angst heet. Angst om zichzelf graag te zien, om graag gezien te worden en om graag te zien.
Voluit leven is fijn, en ik zou echt niet anders willen. Maar soms word ik er onzeker van en overwint de perfectionist in mezelf het nog maar eens. Steeds minder vaak maar tjah, af en toe moet hij toch nog eens tonen wie hij is.
En ondertussen leer ik gewoon mezelf graag te zien, met vallen en opstaan, simpelweg gewoon graag zien…
“De eeuwige perfectionist die uitdaging nodig heeft en tegelijkertijd bang in een hoekje kruipt.” Woorden die zo uit mijn mond kunnen komen. Het gevoel waar ik dit jaar meer dan ooit mee worstel… En waar ik gisteren besloten heb “Ik moet het alleen durven.” En nu probeer ik dus keihard te durven. Voor mijn ventje, voor ons gezin en bovenal voor mezelf. Ik vind dat gij al veel durft, maar die perfectionist gaat waarschijnlijk, net als hier, nooit weg (en maar goed ook…) ?
Ik word effe stil, omdat ik het zo mooi vind dat je dit schrijft, en vooral ook omdat ik dit zo hard herken… Nu zelfs meer dan ooi! Ik bonk voortdurend tegen de muur dezer dagen, wil zoveel maar voel harder dan ooit dat het niet lukt, twijfel dan extra hard aan mezelf, zit te piekeren over wat ik nu eigenlijk wil en hoe, en wat goed is, en ga zo maar door… Soms wou ik dat ik het allemaal wat simpeler kon zien of maken, dat ik wat minder zou ‘willen’ of dat wat meer zou kunnen loslaten… Ook een beetje een strijd let vallen en opstaan zeker… Je bent dus zeker niet alleen! Bedankt om het te delen!
Heel herkenbaar, ik loop vaak tegen mijn eigen limieten aan, ik wil zo veel en zo goed en nog beter en nog meer, waardoor ik mezelf vergeet. Mijn lichaam protesteert dan wel eens, maar ik heb vooral geleerd dat ik het zo ver niet mag laten komen. Voldoende rustpunten in bouwen in mijn agenda en echt onderhandelen met mezelf om me ademruimte te geven.
Niets mis met af en toe onzeker zijn. Niets mis met perfectionistisch te zijn. Zelfkennis, dat is belangrijk. Aanvaard jezelf en denk op de moeilijke momenten: morgen is een nieuwe dag.
Mooi geschreven en zo herkenbaar!
och sweetie, dat is hier ook zo. Ik geef veel en krijg dan soms niets in de plek en dat zuigt een mens leger dan leeg. Ik weet dat ik daar niet in mag lopen en toch kan ik het niet laten… Zoals je zegt, steeds minder wel, maar toch, ik kan het niet laten. Courage met dat hartje van jou!
Herkenbaar!