Ik kan het amper geloven maar 8 weken geleden moest ik nu nog wennen aan het idee dat we ten huize Liesellove verantwoordelijk zijn voor vier kindjes. Vier exemplaren van ons eigen bloed. Vier exemplaren met onze genen. Vier exemplaren die zonder enige twijfel op elkaar lijken en tegelijkertijd ook zo erg verschillen. 

Estelle maakte ons gezin compleet. Zo voelde dat al aan vanaf de eerste dag. Dadelijk werden we echter ook uitgedaagd om zorg op te nemen voor vier nog erg kleine kindjes. Axelle is tenslotte nog maar vijf jaar. Dat vergeten we soms omdat ze zelf zo graag zorgt en groot is. Maar uiteindelijk is ze nog steeds een kleutertje. 

Toen ik 8 weken geleden aan de vooravond stond om de materniteit te verlaten, kon ik me echter nog niet voorstellen hoe dat nu echt ging lopen. Thuis zijn met vier kindjes. Vier kleine kindjes. Gezegend met een pittige karakter alla mama. De ene al meer dan de andere. De uitdaging begon sowieso toen Estelle uit haar foetus-slaap ontwaakte en besliste zichzelf nog amper overdag rust te geven. 

De angst om opnieuw geconfronteerd te worden met een huilbaby was groot. En op dagen dat Estelle veel huilt voel ik nog steeds hoe bang ik daar voor ben. Nog steeds. Ik weet niet als ik dat nog eens aankan. Want sowieso ben ik nog steeds erg zoekende naar hoe ik hier alle ballen in de lucht moet houden. 

Mijn omgeving waarschuwt me wel eens. Dat ik niet mag vergeten rust nemen. Tijd voor mezelf en mijn pasgeboren baby. Tijd voor mijn lichaam om te herstellen. Tijd om dat evenwicht te vinden. Dat evenwicht die iedereen een beetje kwijt raakt wanneer een vers baby’tje zijn intrede doet. Ik lach het altijd een beetje weg maar weet ergens dat ze enigszins gelijk hebben. 

Want ja het is moeilijk om verantwoordelijk te zijn voor dit grote gezin en tegelijkertijd voor jezelf te zorgen. De oplossing ligt ook niet in gewoon thuis blijven en niks doen. Moest ik dat doen, dan zou ik alles behalve voor mezelf zorgen. Ik heb enige vorm van actie in mijn leven nog. Actie en sociale contacten. Actie en uitdaging. Dat is geen evidente combinatie. 

Sommigen zeggen me dat al de rest later wel komt. Het lijkt wel alsof je met een groot gezin verbannen wordt tot de rol huismoeder. Alle respect voor huismoeders en ook voor alle moeders die graag in hun cocon kruipen. Ik breek echter uit. De nood aan een volwassen gesprek, eens iets zonder de kindjes is er. Met graagte neem ik de kleinste telg overal mee naartoe. Maar ik heb het nodig. 

Met een man die op dit moment gigantisch veel aan het werk is, neemt die drang alleen maar toe. Evenwicht vinden is moeilijk. Me neerleggen bij het feit dat ik dat evenwicht nog niet vond, nog moeilijker. Ik weet dat het komt. Ik weet dat ik mezelf daarin tijd moet geven. Maar ik en tijd, dat is geen match. Ik ben te gulzig. Ik wil te graag het leven proeven. Samen met mijn kindjes.

Verklaar me gek. Verklaar me idioot. Denk over me zoals je wil. Maar probeer te begrijpen dat ik graag mijn zaakjes op orde heb. Een huishouden dat loopt. Gelukkige kinderen. Energie om de wereld te verslaan. En ik weet dat het komt, maar nu gewoon nog even niet. 

Foto Maxine Stevens 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

5 reacties

  1. 4 gezonde, energieke en mooie kids! Realiseer dat evenwicht ook tijdelijk is! Zo snel weer uit balans. Het is niet pluk de dag, maar geniet van het moment 😘

  2. Oh… Ik begrijp je zo hard! Ik ben huismoeder en erg blij met die rol. Maar ik heb me met momenten de afgelopen 10 jaar ook al ontzettend eenzaam gevoeld. Die drang naar eens een volwassen gesprek, idd.
    En ook die angst voor weer een huilbaby is zo herkenbaar. Bij ons was het ook onze derde die huilbaby was. Wij hadden daarom bewust meer tijd tussen 3 en 4 gelaten. En ik was er diep in mijn binnenste van overtuigd dat ik het wel weer zou aankunnen. Maar toen nummertje 4 er dan was, was er toch ook een zekere angst om het toch weer opnieuw mee te maken. Gelukkig ging die laatste een pak vlotter.

  3. Je neemt me de woorden uit de mond…
    Oudste zoon is net op school begonnen, jongste is ook 8 Weken. Ik wil zo graag mijn zaakjes op orde hebben en heb het er heel lastig mee om het los te laten, het is nog te vroeg en daar moet ik me bij neerleggen… We geraken er wel weer 😅

  4. Ik kan je alleen maar bewonderen dat je tijd durft te nemen om zo van je kinderen te genieten. Je moet alleen niet zo kritisch zijn voor jezelf. 8 weken is echt nog niet veel. Het zou raar zijn mocht je nu al je draai gevonden hebben… mag ik eerlijk zijn?? we moeten elk jaar bij het begin van het schooljaar weer opnieuw onze draai vinden; en dat duur ook een paar maanden.
    het verhaal van de ballen-in-de-lucht houden is mij zeer goed bekend. enkel voor kinderen zorgen en niet eventjes snel je mails checken of dat ene telefoontje plegen, is mij (als zelfstandige) ook niet vreemd….mss daar eens een boek over schrijven, hoe de ballen in de lucht houden als werkende mama… dat zou nogal eens een kleffer van een boek zijn geeft toe, mama-zijn is sowieso een fulltime job die erbij komt.
    kortweg – je doet dat goed maar ik begrijp de kriebels die je voelt over je werk .

  5. Toch geloof ik sterk in dat motto “dat de rest later komt”. Dat wil niet zeggen dat je jaren huismoeder moet zijn. Zo een mini ukkie wijzigt zo snel. Binnen paar weken / maanden is alles al compleet anders. Maar nu…even rusten met zo een minimensje slapend op je buik terwijl de rest van het huishouden iets meer aanmoddert dan je zou willen, dat kan geen kwaad hoor. Binnen een paar weken kijkt dat minimensje rond en wil het al lang niet meer op je buik rusten.
    Dat was mijn ervaring toch.