Elke dag dat je komst dichterbij komt, neemt mijn angst toe. ‘s Nachts word ik wakker en breekt het angstzweet me vaak uit. “Ga ik dit wel kunnen?” Mensen zijn allicht mijn gezaag beu wanneer ik het erover heb, maar het is sterker dan mezelf. Gek hoe je na al drie bevallingen te hebben meegemaakt, plots zoveel schrik kunt hebben. Want natuurlijk heb ik geen schrik voor je aanwezigheid bij ons. We zien je nu al zo graag en zagen je tot op heden enkel via echo’s.

Er is natuurlijk soms wel eens wat gepieker over hoe ik dat grote gezin van mij moet aanpakken. Je broer en zussen zorgen er soms voor dat het best pittig is. Weten dat er nog eentje bijkomt die misschien net even fel is of mogelijks nog feller dan zij… Maar dat kunnen we aan, met vallen en opstaan allicht, maar dat kunnen we.

Ik wil gewoon dat jij er bent.

Natuurlijk weet ik dat ik dat bevallen ook aankan. Ik deed het al drie keer. Drie keer zonder enige verdoving. Telkens met complimenten van de vroedvrouw en dokter: een natuurtalent. En toch voel ik me niet echt een natuurtalent dezer dagen. Ondertussen heb ik er enigszins vertrouwen in dat ik het ziekenhuis wel tijdig bereik. Gewoon vanaf ik denk dat het begint, alles regelen zodat ik kan vertrekken. Ik sprak genoeg mensen aan die me kunnen helpen in geval dat papa niet bij mij is… Komt goed! Broer en zussen zullen niet meegesleurd worden naar het verloskwartier want daar heb ik de laatste maanden vaak over gedroomd.

Angstzweet breekt me echter uit als ik nadenk over dat bevallen op zich. Er kan zoveel mislopen en ik weet het. Je mag daar niet bij stilstaan, maar ik doe het toch. Het liefst van al zou ik willen dat je al gezond en wel op mij lag. Verder weet ik ook niet hoe ik dat bevallen deze keer weer moet gaan aanpakken. Al mijn ervaring lijk ik te vergeten. Ik kan enkel nog denken aan de pijnen en de hyperventilatie van de vorige keer bij je zus. Het jaagt me schrik aan te weten dat het weer zo snel kan gaan.

Je geur kunnen opsnuiven, je poezelige wangetjes kunnen strelen.

Geen tijd krijgen om te beseffen dat je moet bevallen, dat heeft me meer getraumatiseerd dan ik zelf dacht. Het is overweldigend. Dat is het eigenlijk sowieso. En nu weet ik niet als ik tegen die gevoelens bestand ben. Ok, in mijn hoofd misschien wel, maar gevoelsmatig moet ik elke keer ik eraan denk iets meer slikken.

Je bent ook het kindje dat tot nu toe het grootst en zwaarst geschat wordt. Ik had misschien niet moeten terugkijken naar hoe dat bij je broer en zussen was, want sindsdien denk ik helemaal dat ik het niet zal aankunnen. Belachelijke eigenlijk he, want miljoenen vrouwen gingen me voor en ik deed het zelf al drie keer.

Kom je snel? Dan doe ik mijn best om niet meer bang te zijn…

Ik wil gewoon dat jij er bent. Je geur kunnen opsnuiven, je poezelige wangetjes kunnen strelen. Genieten van die eerste momenten en samen met je een onvergetelijke weg aangaan. Maar daarvoor moet ik dus nog even door dat bevallen… Kom je snel? Dan doe ik mijn best om niet meer bang te zijn…