Lang twijfel ik, of ik deze blogpost wel zou schrijven. Een nog grotere twijfel over het effectief publiceren. Maar wat me over de streep haalt is dat ik keer voor keer bij dergelijke posts antwoorden en reacties krijg waar ik iets aan heb. Al besef ik dat deze keer reacties vooral als ondersteuning zullen dienen want ik zal het zelf moeten doen. Zelf mijn eigen angsten overwinnen. En zoals u wel weet hoe dat gaat met angsten, is dat een bijzonder moeilijke opdracht.
Menig persoon zal mij tips kunnen geven over hoe om te gaan met angst. We kennen dat gevoel nu éénmaal allemaal. ‘t Is niet dat ik nu zo een extreem angstig type ben. Door de jaren heen ontdekte ik dat mijn grootste angsten het alleen vallen zijn en de dood. Maar op mijn manier heb ik die angsten leren onder controle houden, dus ik kan het wel. Alleen, deze angst is anders…
Angst dat een ander iets zal doen waar wij niet kunnen aan ontsnappen, angst voor leed en verdriet, of misschien erger de dood, veroorzaakt door een ander.
De laatste maanden worden we bestookt op tv met beelden van terroristische aanslagen en andere gruweldaden. Dat dat rechtstreeks een gevolg heeft op ons leven, dat valt niet te ontkennen. Ik zei het al: op de Gentse feesten ging ik steeds mijn vluchtmogelijkheden na. Iets wat ik tot dit jaar nooit eerder deed. Maar angst, dat voelde ik niet. Hoogstens bezorgdheid.
En dan toch, sloop plots de angst mijn leven binnen. Bijzonder hardnekkig. Al bij het eerste bericht over zottigheden uit Duitsland begon ik schuiven over mijn stoel. Dat in de dagen erna er bijna dagelijks wel iets gebeurde daar, heeft bij mij snel geleid tot een piek. Straks trekken we voor twee weken richting Berlijn. Een reis waar ik al zo lang naar uitkijk en nu eigenlijk liefst wil annuleren.
Schrik voor een terreuraanslag heb ik niet. Zo een grootste daad zoals bijvoorbeeld in Brussel, dat gaat zeker nog gebeuren, maar de kans dat je daarin terecht komt lijkt mij nog steeds klein. Maar ‘t is de angst voor die individuen die zich laten inspireren door dit alles. Alle zottigheden van de laatste maanden lijken de sluizen open te zetten voor een individuele agressie, die niet eens altijd ingegeven zijn door IS. Wat de motieven ook zijn, het is voor die individuele daden dat ik schrik heb.
Bewust kijk ik daarom al dagen (en eigenlijk weken) nog amper naar het nieuws. Ik heb er meer dan genoeg van. Niet dat ik wil ontkennen dat er zottigheden gebeuren in de wereld. Maar die verslaggeving die elk detail vrijgeeft, dat lijkt mij voor niemand nog langer echt gezond.
Angst voor de ander, dat is wat er scheelt.
Angst…
Pure, stomme angst…
Angst, terwijl ik zo hard heb geprobeerd het niet te zijn.
Ik heb mij de laatste tijd vaak afgevraagd in wat voor wereld wij leven, in wat voor wereld onze kinderen moeten opgroeien. Het 7 uur journaal wordt hier niet meer opgezet. De jongste is te veel onder de indruk van de beelden. Ook ik heb angst om erop uit te trekken. Wij gaan binnen een tweetal weken naar Normandië, vlak bij Rouan waar gisteren een aanslag is gebeurd. Soms denk ik dat het beter is gewoon thuis te blijven, dan besef ik dat dit geen oplossing is. We kunnen ons niet opsluiten uit angst voor wat er eventueel zou kunnen gebeuren. We moeten doorgaan met ons leven hoe moeilijk dat ook is. Toch blijft het een feit dat ik nooit meer onbezorgd vertrek. Nooit meer met een gerust hart mijn tieners richting stad laat vertrekken.
Opsluiten, dat helpt inderdaad niet maar soms, heel soms is het idee aanlokkelijk
Gisteren bij mijn huisarts zei ik het voor het eerst luidop: ik ben bang… Ik die in Brussel geboren en getogen ben kijk nu steeds rondom mij om te checkenof alles veilig is. Ik beloofde mijn zoontje om eens naar de MC Do te gaan en durfde plots niet meer … Ik vind dar gevoel echt niet leuk…
Dat is ook niet leuk… En het is echt niet evident om mee om te gaan maar, ik geloof dat we een weg zullen vinden… X
Ik kijk geen tv, lees geen (online) kranten, heb mijn feed op facebook met dergelijke nieuwsberichten stopgezet en luister enkel radio in de auto. Dat van Duitsland hoorde ik pas “laat”, het is te zeggen niet binnen het halfuur dat het gebeurd was. Idem wat de priester in Frankrijk betreft, ik weet er nauwelijks iets van, heb het gewoon ergens zien passeren. Ik wil niet blind zijn voor wat er gaande is in onze wereld, zeker niet. Maar die overload aan slecht nieuws, ik wil het gewoon niet (meer). Ja, het loopt fout in onze maatschappij, maar eigenlijk is dat niets nieuws. Alleen komt het geweld vaker dichtbij dan vroeger, worden ook wij getroffen in plaats van enkel die “verre landen”. Ik ben bezorgd, maar niet angstig. Om het cru te stellen: de kans dat je om de hoek onder een auto loopt is waarschijnlijk groter dan dat je zo’n individu tegenkomt. Maar dat houdt ons ook niet tegen ons leven te leiden…
Ik zou proberen zoveel mogelijk in het hier en nu te leven en je te focussen op dagelijkse kleine gelukjes en beslommeringen. Je gedachten afleiden, als het ware. Angst is heel irrationeel, dus moeilijk weg te krijgen door gewoon iets kapot te redeneren.
Iets wat ook kan helpen bij angst of onrust, als je daarvoor openstaat, is ASMR (https://en.wikipedia.org/wiki/Autonomous_sensory_meridian_response). Op youtube is een grote community van asmrtists, die fimpjes maken met als doel mensen te laten ontspannen. Het wordt vaak gebruikt tegen slapeloosheid (werkt bij mij als geen ander!) en tegen angsten. Het proberen waard?
Courage!
We kunnen er jammer genoeg niet rond. Dat de media gretig inspelen op elke ruzie, opstand, … doet er zeker geen goed aan. We worden overladen met slecht nieuws dat angst zaait. Je zou haast gaan denken dat er nog amper goed en leuk nieuws te melden valt. Jezelf in bescherming nemen en de toevloed aan “nieuws” filteren lijkt me een must om het mooie te kunnen blijven zien. (Ik kijk amper tv, lees kranten snel diagonaal) Daarbij jezelf afvragen of het nieuwsfeit waarover je las 10 jaar geleden evenveel aandacht zou hebben gekregen of slechts een klein plekje bij het streeknieuws. Want ook daarin moeten we realistisch zijn, ook in het verleden werd er angst gezaaid (bende van Nijvel, overvallen, kidnapping, …). Heftige gevoelens die wegebden bij het verstrijken van de tijd. Mij lijkt het enige wat we kunnen doen toch proberen om zoveel mogelijk leuke dingen te doen en daar ten volle van kunnen genieten zodat we achteraf geen spijt hebben en we ons die kostbare momenten niet laten afpakken. Op die manier verdringen we het wrede gevoel en kan het vredegevoel overheersen. Pak je valies en geniet van het mooie Berlijn en je familie!
Als ik er bij stil sta, dan zie ik het ook en zie ik ook de oude gruwel. En toch… Plots is het daar die angst.
Misschien helpt het, misschien niet maar puur statistisch gezien is de kans dat jouw angst werkelijkheid wordt stukken en stukken kleiner dan dat je bij een verkeersongeval betrokken raakt. Elke dag zijn in ons land tientallen mensen betrokken bij een verkeersongeval, er overlijden er dagelijks. Toch blijf je daar ook niet voor thuis. En dat is maar goed ook. Het mooie van het leven ligt in het onvoorspelbare. Je moet natuurlijk je risico’s wat afwegen, maar je mag je niet bang laten maken. Maar het is begrijpelijk hoor, zeker sinds ik mama ben moet ik geregeld tegen mezelf zeggen dat mijn gevoel niet rationeel is. Ga maar naar Berlijn en geniet!
Dat is het nu net met angst he, dat rationaliseren niet helpt. Tussen kennis en gevoel zit soms een wereld van verschil. Natuurlijk zullen we wel gaan en laten we vooral hopen dat ik tegen dan de angst wat onder controle heb ;-)
Ik ben al meerdere keren aan een blogpost begonnen over dit thema en durfde hem nooit publiceren.
Bang ? dat anderen het erover zouden vinden.
Dus alle begrip voor jou gevoel hier.
Ik zat gisteren op het strand en dacht wat zou ik doen om mijn kleine Sien te beschermen als hier nu zo ne zot in het wild begint te schieten. Wel je wordt er niet geruster op. Misschien moet ik mijn blogpost gewoon maar eens publiceren. Misschien brengt dat me rust. http://www.bijoogappelsien.com
Zien we elkaar binnenkort daar? Veel liefs en warmte!
Dikke knuffel. Ik begrijp je ergens wel, ik zag de beelden van Brussel in mijn hotel in Glasgow, de dag voor ik moest vertrekken en ik had vlakbij een vergadering toen een man heel de city2 op stelten zette. We gaan het op geen enkele manier kunnen vermijden als we op de verkeerde plek op de verkeerde moment zijn. Ik heb er geen schrik voor, ik ben alleen en ja, ik vermoed dat mijn familie en vrienden het wel erg zullen vinden, maar er is geen partner of kinderen die zonder mij verder moeten. Het maakt me niet roekeloos maar misschien wel meer vastberaden om me niet te laten opsluiten door de angst die ze zaaien. En ik bedacht het me ook nog, zal er nu elke dag een dergelijk nieuwsbericht zijn?
Ik ben blij dat je erover blogt. Ik denk dat ik met hetzelfde gevoel zit. Dezelfde evolutie ook. Vroeger bezorgd, nu eerder angstig. Het gevoel hebben dat het gevaar overal schuilt. Ik praat er met niemand over. Wat ben ik blij dat jij het post, dat geeft een beetje steun. Het is ook de angst, omdat het steeds erger lijkt te worden. Ik wil gewoon dat het stopt. Ik stond er nooit bij stil dat er zo veel onschuldige slachtoffers vallen. En je weet niet waar ze allemaal wonen en hoeveel er zijn. Ik wou dat ik je helpen kon. Hopelijk brengt de tijd ons raad. Wij vertrokken ook gewoon op vakantie en 1 maal naar de Gentse Feesten. Achteraf ben ik altijd vree content dat we erbij waren!
Wij zouden naar Brussel kort na Parijs. Toen hebben we idd onze trip verplaatst. De angst is daarna toch weer gezakt. We wonen in Amsterdam, zijn onlangs naar Ierland gevlogen. Nu de laatste berichten.
Mijn tactiek is een combinatie van een beetje het nieuws mijden èn kansberekening. Ik accepteer blijkbaar dat we in een wereld met terrorisme leven, maar dat het gestoorde individuen zijn en dat uiteindelijk het gros van de mensen okee is.
Klimaatverandering op wereldschaal en de massale onverdraagzame autochtone Nederlanders op landsniveau zijn in mijn ogen grotere en reëlere bedreigingen voor “mijn” leven. Erg zat ook, natuurlijk.
Dat zag ik inderdaad altijd evenzeer als een bedreiging en het baarde mij vaak zorgen… nooit eerder leefde ik echter met een dergelijke angst… bijzonder vreemd… sowieso heb ik het wel altijd moeilijk gehad met alles wat fout liep in de wereld maar hoe je het nu draait of keert, uiteindelijk was het een ver van mijn bed show… kon ik mij zorgen maken om de wereld zonder zelf angst te moeten voelen… het is veranderd en daar leg ik mij wel bij neer, maar het neemt niet weg dat ondanks al het gerationaliseer en het pogen gewoon verder te leven de angst er is ingeslopen… niet voor grote terroristische aanslagen, zelfs niet voor oorlog… maar wel voor de individuele gek die nu ook maar iets doet omdat het precies toch allemaal maar kan…
Je beschrijft perfect mijn gevoel. Ik hoor me tegen collega’s zeggen: We moeten geen bang hebben, we mogen ons niet opsluiten, we moeten op vakantie gaan met het vliegtuig,..
Maar dat zijn verstandelijke reacties. Mijn gevoel is echt angst: Gaan we nog op zondagochtend eens naar Brussel? Zouden we wel met het vliegtuig op vakantie gaan?
weet 1 ding je bent nooit alleen, wat jij schreef durven menigte niet te zeggen of te posten, ik kom daar ook eerlijk voor uit dat wij dit jaar niet op reis vertrokken zijn, dat de kids niet naar het pretpark mogen, dat wij ons jaarlijks bezoek aan de gentse feesten ruilden voor een goede wandeling aan zee, dat ipv naar een festivalletje te gaan we een goeie fim bekeken thuis… en noem maar op! zolang wij niet in grote menigte hoeven te zijn dan doen wij dat niet… klinkt stom maar ja, je begrijpt het wel!
Mooi en eerlijk geschreven… Ik weet niet goed wat ik erop moet zeggen… Ik moet ook eerlijk zeggen dat, door zo ver van ‘ons’ land te wonen (in Amerika) alles wat er daar gebeurt precies zoveel verder van m’n bed is. Alsof de werkelijke afstand ook emotionele afstand creëert. Ik lees alles meestal een pak later, en krijg er zeer weinig tot geen beelden van te zien. Nieuws hier kijk ik niet, ik hou helemaal niet van de Amerikaanse aanpak. Af en toe eens via internet het journaal. Zo zag ik ook meteen als van Nice, en daar was ik echt helemaal van aangedaan. Het komt allemaal zo dichtbij ons ‘gewone’ leven, is allemaal zo willekeurig. Dat maakt het zo beangstigend. Ik heb alleen echt geen tips… Ik zou het zelf niet weten hoe je dat het best ‘aanpakt’… Ik probeer gewoon zelf om dat allemaal zoveel mogelijk te negeren. Hier in Amerika beangstigt het le bv dat iedereen gewoon een geweer kan hebben of kopen, zelfs de grootste zot. Ik wil er niet aan denken wat dat tot gevolgen kan hebben, ook al is dat hier bv. Dagelijkse kost als ik naar het nieuws zou kijken… Ik denk daar gewoon echt zo weinig mogelijk over na… Maar of dat nu de beste strategie is?? In elk geval denk ik dat je niet alleen bent in je gevoel… Hoe erg ik het tegelijk ook vind om dat te zeggen, want dat is eigenlijk precies hetgeen dat die ‘ander en’ willen bereiken… Hopelijk komen er betere tijden aan, want nu is het toch ect wel erg… We hebben echt tegen mekaar gezegd dat we nu precies effe blij zijn dat we niet in Europa zitten, met wat er allemaal gebeurt… Hoe gek is dat, om zoiets te zeggen…
Ik denk dat je angstgevoel heel normaal is. I luisterde gisteren naar een programma op de radio (ik zit veel in de wagen) over dit onderwerp : het geweld en de angst ervoor. Daar stelde men dat er vroeger ook veel geweld in de wereld was. Denk maar aan de Bende van Nijvel die in de jaren 80 actief was. Het verschil met nu is dat je er telkens met je neus boven op geduwd wordt. Foto´s, video´s, films in het nieuws… Je staat bij wijze van spreken met je voeten in het bloed, daar waar je vroeger enkel een vluchtig beeld op TV had of een grofkorrelige foto in de krant. Het geweld was er vroeger ook, misschien iets minder dan nu, maar het is nu veel zichtbaarder dan vroeger. Dat vergroot ons angstgevoel enorm.
Ik vermijd ook grote manifestaties met veel volk, maar dat heb ik altijd wel wat gedaan, maar toch probeer ik de feiten nuchter te benaderen. De kans is idd veel groter dat je betrokken geraakt bij een verkeersongeval, dan dat je een terrorist tegenkomt. Maar ik betrap mezelf er toch ook op dat ik minder onbevangen in de wereld sta, meer oog heb voor dingen en gedrag dat niet ´helemaal OK´ lijkt.
Maar wanneer je toegeeft aan je angst speel je in de kaart van hen die teren op die angst en die de samenleving willen destabiliseren om er zelf beter van te worden … Dus probeer je sterk te houden, en weet dat je niet alleen bent. En weet dat er uiteindelijk nog steeds veel meer goede dingen gebeuren in de wereld dan de slechte die op het nieuws komen !
Moest men daar nu eens meer over berichten hé, over de goeie dingen… dat zou toch al iets zijn… zelden halen de goeie dingen echt het nieuws en laten we eerlijk zijn, slecht nieuws levert betere cijfers op dan goeie…
Ik werk met mensen die het psychisch moeilijk hebben en zij kunnen heel vaak de gewone verslaggeving niet aan: de prikkels zijn te veel, ze zijn bang dat zij het volgende slachtoffer zullen zijn, ze trekken het zich te veel aan.. Enfin, je snapt het wel. Daarom geven wij hen vaak de tip om naar Karrewiet te kijken. Dat klinkt misschien een beetje kinderachtig, maar zo krijgen ze toch nog veel van de actualiteit mee en tegelijkertijd wordt het op zo’n manier gebracht dat ze de gruwel niet te zien krijgen. Dat werkt vaak erg goed en het is zelfs zo dat ik ook steeds meer naar Karrewiet kijk, want ook voor mij zorgen die individuele daden voor onrust…
Hoi, ik ben opgelucht dat je hierover schrijft. Ik deel je angst jammer genoeg. Niet alleen deze, maar ook je angst voor de dood. Ik ben hiervoor al een half jaar naar de psycholoog geweest, maar ik heb toch nog geen 100% sluitende oplossing gevonden om ermee om te leren gaan. Mag ik misschien vragen hoe jij dat dan doet? Dat mag uiteraard ook via mail als je dat ziet zitten. Heel erg bedankt!