Het is een cliché! En toch weer niet: de babyblues. Zo rond de derde a vierde dag na de geboorte voelen veel moeders allerlei dingen die niet stroken met de roze wolk waarop je verwacht wordt te zitten. (Over die zogezegde roze wolk kan ik nota bene ook hele verhalen schrijven maar dat is voor een ander blogbericht.) Je bent emotioneel, sneller gepikeerd en/of je weet geen raad met jezelf. Allemaal dingen die moeilijk te stroken zijn met het geluk van een verse baby. En uitleggen aan je omgeving, dat is kei moeilijk…
Dat ik dit bericht schrijf, is niet zomaar. Gisteren, op dag drie van Céleste haar leven, overvielen ze mij: de emoties! Tranen die prikken, de hele dag door, zonder enige verklaring. Wat ik precies voel is moeilijk te omschrijven. Waarom ik kan blijven huilen weet ik niet. Ik ben zelfs een beetje kwaad op mezelf omdat het zo is. Ik wil dit namelijk niet. Nog een reden om de tranen weer te laten stromen. Vicieuze cirkel noemen ze dat dan.
U leest het al, het minste is op dit moment goed om mij te laten janken. Elke emotionele prikkel zet de waterlanders open. Niet dat ik mij slecht voel of ongelukkig ben. (Hoe zot is dat eigenlijk zeg?) Dat helemaal niet… maar ik ben overweldigd. Overweldigd door dat klein hoopje liefde dat ligt te ronken in haar bedje. Ondanks het feit dat het mijn derde is, blijft nieuw leven zo moeilijk te bevatten. De intense liefde die ik voel is gigantisch beangstigend.
Ondertussen zitten we al aan dag vier van haar leven en wil dan ook vooral de pauzeknop indrukken. Het gaat te snel. TE SNEL, zeg ik u. Gewoon even op adem komen, even meer tijd om met dat kleine wezentje kennis te maken. Even nog enkel zij, ik, papa, zus en broer. Even nog niet naar de realiteit. Nog even in de cocon. Mag dat alsjeblieft?
Helaas, tijd kunnen we niet pauzeren. Dat de wereld gewoon doordraait is dan ook een feit. In de ratrace van het leven moet ik gewoon zien op adem te komen. Mijn angsten onder controle krijgen. Het leven aandurven als mama van drie. Dat die babyblues mij zo hard treft deze keer, is zeker niet alleen hormonaal bepaalt. Mijn grote wens, een groot gezin, gaat in vervulling. Jarenlang hoop je erop, werk je eraan en dan plots heb je alles wat je wil. Overweldigend dus, dat zei ik al…
De tranen laat ik dus stromen, als het moet nog dagen lang. Ze tegenhouden helpt namelijk niet. Integendeel, vechten tegen die emoties maakt het alleen maar erger. Het is een kwestie van tijd nemen en ritme vinden. Van bevatten dat dit kleine perfecte wondertje van ons is en dat ons gezin nu compleet is.
Vermoedelijk rollen er de komende dagen dus nog wel eens tranen over mijn wangen. Maar ik weet, binnenkort, rollen ze gewoon weer over mijn wangen van het lachen. Daar heb ik vertrouwen in.
De babyblues, het is me wat…
Bij mij prikken de tranen nu ook achter m’n ogen. Niet zwanger, geen baby’s meer, niet die tijd van de maand, maar simpelweg herkenning. Vier keer mocht ik het meemaken, de laatste keer in tweevoud. Heerlijk, overweldigend, prachtig, maar o zo kwetsbaar en fragiel. En compleet afhankelijk. Van mij. Ons. Maar daar zijn we voor gemaakt. Komt goed. Punt.
Ik heb ze niet gehad, maar ik kan me voorstellen dat het allemaal wat veel is. Geniet van jullie gezinnetje! <3
Ze overvielen mij telkens weer al 2 keer. Ik zou je zo graag een dikke knuffel geven. Maar ik stuur hem je even zo … gebruik even je verbeelding. ?
Herkenbaar en niet abnormaal nu je lichaam moet afkicken van de hormonen die hoogtij vieren gedurende een zwangerschap. Laat de tranen maar de loop… Het komt goed!
Mooi verwoord! Al die emoties tesamen doet wat met een mens… Geniet volop van jouw prachtig gezin!
Ik moet al wenen als ik al maar terugdenk aan die babyblues! Bij mij heeft het twee weken geduurd :) Voor mijn bevalling huilde ik nooit maar nu…
Zo herkenbaar, ik had het ook het ergste de derde keer, komt goed, laat het maar even gebeuren xxx
Ook hier zijn die grote dikke tranen gepasseerd. Maar gelukkig gaan ze weer voorbij en mag je volop genieten van dat kleine hoopje mens, dat kleine meisje dat de jouwe is om te koesteren.
Laat je maar soigneren en verzorg je goed.
Dikke virtuele knuf!
Gewoon laten rollen!
Herkenbaar, vooral bij den eerste, daarna werd het minder… maar als ik het zo lees voel ik het weer helemaal terug, die kwetsbaarheid die ineens zo enorm is en de drang om zo lang mogelijk dat cocon-gevoel te behouden. Verzorg je goed en geniet van dat kleine mensje.
Laat je emoties nu maar toe … en kruip nog maar een beetje in je cocon als je nog kan.m, die ratrace vind je vanzelf terug. Liefs x
Heel mooi gezegd. Hier was het ook van dat ;) dikke knuffel
Ik heb het de hele eerste maand super moeilijk gehad. Ik ben 2.5 week te vroeg bevallen. Ik was er eigenlijk helemaal nog niet mee bezig. Ik was super graag zwanger en van de een op de andere moment lag er een baby in mijn armen. Hoe blij ik ook was met Emil, ik miste het gevoel van een kindje in mijn buik.
Ik wens jullie nog even dat coconnetje, de ratrace is er nog lang genoeg!
Knuffel! Hier zijn er wekenlang tranen geweest, omdat alles zo snel en zo onverwacht is gebeurd. Net als Miss Fabuleus ben ik te vroeg bevallen (4 weken), en mijn hoofd was wellicht nog niet klaar voor de baby. Zij was dat ook nog niet, en dat zorgde voor een moeilijke start.
Alles komt goed! X
Veel succes met je draai vinden met dit nieuwe leven… En de hormonen… En alle gevoelige momenten… Op tijd aan de alarmbel trekken, mocht dat nodig zijn!