Ik weet het, ik blogde nog maar net een 35-weken-zwangerschaps-update. Daar vertelde ik al een beetje over hoe het met me gaat. Maar vandaag voelde ik de nood nog wat meer te schrijven over mijn gevoelens omtrent de zwangerschap. En dan misschien niet zozeer de zwangerschap, maar wel de bevalling die langzaam maar zeker heel dichtbij begint te komen. En bevallen, daar gaat deze blogpost over. Over dat en onzeker zijn.
Ik ben niet aan mijn proefstuk toe, dat kunnen we wel zeggen. Al drie keer deed ik dat, bevallen. Ik weet dus wat weeën zijn, hoe weeënstormen aanvoelen, hoe pijnlijk weeën kunnen zijn als je water gebroken is, hoe je ze enigszins kan opvangen en hoe anders het telkens gaat. De eerste bevalling duurde het langst (6 uren in mijn geval), de tweede was fysiek de zwaarste (5 uren) en de laatste was de snelste. (Ik denk ongeveer anderhalf uur maar met bijna geen pijnlijke weeën.)
Als ervaringsdeskundige wat betreft zonder epidurale bevallen, kan ik zeggen dat je lichaam duidelijk stoffen aanmaakt waardoor je in een soort van trance gaat. Ik weet niet hoe ik dat anders moet beschrijven, maar door de voorafgaande pijnlijke weeën ben je precies wel wat weg van de wereld. Dat helpt tijdens het effectief bevallen enorm, zo is mijn ervaring. Dat ik dus terug zonder epidurale wil bevallen, is een feit. Ik geloof dat wij als vrouwen echt over die kracht beschikken en ben verder nogal panisch voor naalden. Dus ja, liever pijn van de weeën dan iets dat in mijn rug prikt. En komaan, ik deed het al drie keer…
Maar waarom dan de vraag in mijn titel waarom ik zo onzeker ben?
Op de één of andere manier liet mijn laatste bevalling een diepe indruk op mij na. Eentje waar ik ongemakkelijk van word als ik er nu aan denk. Zo flitsten er vandaag weer allerlei beelden voorbij waardoor ik letterlijk de paniek in mezelf voelde stijgen. Ik sprak al vaker over mijn angsten daaromtrent en kreeg veel verhalen van hoe anders het toch weer kan lopen. Ook al gingen de anderen heel erg vlot. Maar eerlijk, die helpen niet echt…
Het lijkt dan wel alsof ik moet kiezen tussen mega snel bevallen, misschien zelfs niet in het ziekenhuis, of een doem-bevalling waarbij mijn kind niet juist ligt. Dat is nu niet echt een keuze he?
Maar kijk, het woord is eruit, op de één of andere manier voel ik mij gigantisch onzeker. Zelfs meer dan toen ik moest bevallen van Axelle. Angst dat het te snel gaat en zo een verschrikking wordt zoals de laatste keer. (Want het is niet omdat je snel bevalt, dat het daarom zo een pretje is en niet traumatiserend kan werken…) Misschien wel angst dat ik net zoals de vorige keer zal hyperventileren en zo de controle weer helemaal verlies. Wat als er dan geen goeie vroedvrouw is die me bijstaat?
Maar ook angst dat er iets zal fout lopen tijdens de bevalling. Daarbinnen zit ons vierde kindje nu veilig en wel. Ze doet het daar goed. Alles ziet er perfect uit op de echo. Zo volgt ze een bijna volledig gelijklopend schema als haar broers en zussen. Ze daalde zelfs al een stukje in. Maar die bevalling, dat blijft toch steeds een beetje een risico. En ik flip op elk klein deeltje van het idee bevallen.
Ik weet het, in mijn hoofd, ik kan het. Ik deed het al drie keer. En ja elke zwangere vrouw slaagt erin haar kind op de wereld te zetten… Maar op dit moment overheerst angst en onzekerheid. Ik hoop dus in de komende weken nog ergens wat meer rust te vinden, zodat niet elke dag dat gevoel mij onverbiddelijk kan overvallen…
P.s.: excuses voor deze opéénvolgende, angstige berichten. Maar dit is wat speelt in mijn leven en het enige waar ik op dit moment over kan bloggen.
Hallo, lijkt me perfect ok dat je je onzeker voelt. Ik ben van mijn eerste op 3-4 uur bevallen, nu zwanger van mijn tweede en ben daar ook mee bezig : gaat het nog sneller gaan? Geraak ik wel in ziekenhuis? Zal baby ok zijn.
Je hebt alleen niet zelf in de hand, dus je kan alleen maar proberen er vertrouwen in te hebben. Komt goed !
Dat je die gevoelens onder ogen durft zien is al voldoende. Helaas komt ‘t zoals het komt.
Mijn laatste bevalling was… Nou ja, ook niet wat ik ervan verwachtte. Waar ik maanden bang voor was gebeurde. Maar uiteindelijk, als iedereen er gezond en wel doorkomt, doet de rest er niet toe. De (onzichtbare) littekens die je eraan overhoudt maken je tot wie je bent, ik zou het zo opnieuw doen. Heel veel succes de komende tijd!
Misschien helpt het om eens met een vroedvrouw de traumatische bevalling door te praten? Bij mij hielp dat wel om alles een plaats te geven. En mits je angst voor een goede vroedvrouw: er zijn vroedvrouwen die je prenataal begeleiden en ook mee naar het ziekenhuis gaan voor de bevalling. Misschien geeft het een veiliger gevoel te weten dat je je goed voelt bij de vroedvrouw en dat je je veilig voelt bij haar? Ik heb al veel goeds gehoord over ‘t geboortehuis in Gent, misschien kunnen die je helpen om met minder angst aan de bevalling te starten.
En het lijkt me erg normaal om na een zware bevalling met angsten te kampen, een bevalling is zwaar en ingrijpend en soms helaas ook traumatisch. Dat je bezorgd bent om je kindje is puur oerinstinct.
IK kan je volkomen begrijpen !!!Hoe meer kinderen je ter wereld brengt hoe bezorgder je bent dat er iets kan misgaan.Als moeder van zeven begon dit bij mij ook met de vierde bevalling,bij de laatste zwangerschap dwong ik de arts een vruchtwaterpunctie af omdat ik zo bang was …..jouw gevoelens als moeder …..heb ik ook meegemaakt.Soms had ik het gevoel dat mensen denken als je een groot gezin heb ,dat het een routine wordt,dat is geen waar,bij mijn laatste bevalling (6_7)een tweeling,voelde ik me heel zeker……..ik was toen 34j,je zult dat goed doen !!!
Wel fijn om horen dat ik niet abnormaal ben :) elke zwangerschap wordt het idd precies erger
Je moet je niet schamen om je gevoelens. Kan je erover praten met een vroedvrouw die je kan begeleiden?
Hallo, dag op dag 5 maanden geleden beviel ik van onze derde zoon. Ook hier kwam nummer 2 ter wereld met een stortbevalling waarvan ik ietwat getraumatiseerd was. Het resultaat was dat ik de laatste weken van mijn derde zwangerschap geobsedeerd was door en heel bang was voor mijn bevalling. Ik was me precies meer bewust van wat komen ging, van mogelijke complicaties etc. Ik kon me op niets anders meer concentreren en sleepte me door de dag en nacht. Ik kan je zeggen dat mijn derde bevalling de minst onaangename was (aangenaam kan ik een bevalling echt niet noemen :-)), maar daar heb je niks aan. Ik ben er wel van overtuigd dat het allemaal goed komt en dat het kan helpen om je angsten uit te spreken tegen iemand die je bij je bevalling gaat begeleiden. Je kan het, net zoals je dat de vorige 3 keer hebt gekund. Succes!