Lieve Céleste,
Exact 10 maanden terug werd jij geboren. Ik kan het me nog herinneren alsof het gisteren was. Ook vandaag nog sprak ik honderduit over mijn bevallingsverhaal. Behoorlijk kort maar vooral ook zeer krachtig. De eerste maanden van je leven waren niet bepaald gemakkelijk. Niet voor mij, maar zeker ook niet voor jou.
De verborgen reflux heeft je maanden lang parten gespeeld en toen dat eindelijk bleek te beteren, werd ook nog eens duidelijk dat baby zijn niks voor je was. Gewoon daar liggen, dat vond jij vreselijk. Op uitstap gaan en dingen beleven, dat was het enige wat je blij kon maken. Zelfs thuis in de draagdoek werd je gek.
Maar toen kon je zitten en ging het spelen plots vlot. Van de één of de andere dag werd je een vrolijk kind. Eentje die niet in haar park wil zitten, weliswaar, maar wel eentje die mee op de speelmat met broer en zus wil zitten. Babyspeelgoed zegt je dan ook niks, dat van je broer en zus daarentegen…
Snel vond je ook een eigen manier om je voort te verplaatsen. Het had iets van een para die al sluipend zijn doel wilde bereiken. Ondertussen kruip je wel al gewoon, pijlsnel als het moet. Wanneer de koelkast open gaat bijvoorbeeld, dan kan je niet snel genoeg daar zijn. Soms heb je echter ook geen zin om veel moeite te doen. En dan zet jij gewoon je keeltje open…
Je stem overtreft nu al die van je broer en je zus. Dat belooft voor de moment dat jij gaat spreken…
En dan zijn er nog die handjes van je. Wanneer je in je handjes klapt bedoel je eigenlijk “pak mij”. Komen we dan op je af dan begin je te kirren van plezier. Pakken we je niet snel genoeg op dan word je boos. Maar in de meeste gevallen kunnen we niet weigeren.
Je bent gewoon te lief, te schattig en altijd helemaal om op te eten.
Lieve Céleste, ik zie je graag, elke dag een beetje meer!
Liefs,
Mama.
Zo mooi geschreven, de liefde straalt er van af.