Lieve Lies,
Zo’n 15 jaar geleden was je moedig genoeg om voor jezelf op te komen. Na maanden van vreselijk gedrag te toleren, besloot jij dat het genoeg was. Je maakte je groots, ook al stierf je vanbinnen een beetje. Stotterend en met klamme handen sprak je uit wat je, moest je het zelf niet hebben meegemaakt, niet kon geloven. Lies, wat was je toen sterk. Ik wou dat je dat toen al had geweten.
Je wierp jezelf voor de leeuwen omdat je niet anders kon. Nog meer vernedering en angst kon je hart niet aan. Wat daarna gebeurde tekende je mogelijks nog meer, nog dieper, nog erger. De éne wonde, nog niet genezen, open gereten door een andere.
Het vertrouwen in mensen raakte je daar, ergens in die wandelgangen, kwijt.
De laatste weken van je middelbare schoolcarrière werden steeds vergezeld door een verhoogde hartslag. Al was het monster fysiek weg, het spookte na in de wandelgangen. Zelfs tot in je eigen klas. En ook al herstelde de sfeer zich enigszins, dat een volledige groep je dagenlang enkel en alleen stilte gaf, dat kon jij niet verteren. “Was alle vriendschap dan niet echt geweest?!?”
Lieve Lies, je hart werd in gruzelementen geslagen. Het vertrouwen in mensen raakte je daar, ergens in die wandelgangen, kwijt. Ook al werd er door volwassenen voor je gezorgd, vanbinnen werd het kil en doods. En hoe graag je het ook wilde, hoe hard je ook je best deed, in de jaren erna was je amper in staat vriendschappen op te bouwen. Uiteindelijk verbrak je zelfs zo goed als elke link met die tijd. Omdat de herinnering eraan je vanbinnen steeds opnieuw een beetje liet dood gaan.
Maar lieve Lies, je bent een vechter. Eentje die zich nooit zomaar gewonnen geeft. Hoe donker en duister het ook is. En dus besloot je om het duistere niet te laten winnen. Met Stefaan aan je zijde, je rots in de branding, trok je ten strijde. Al was dat vaak meer onbewust dan bewust. Langzaam aan durfde je opnieuw te vertrouwen. Het geloof dat mensen ook een stabiele factor in je leven kunnen zijn, kwam terug.
Soms was het zo koud vanbinnen en hoopte je alleen maar op wat warmte.
In de laatste jaren, vooral net voor je kinderen kreeg, rekende jij af met de demonen uit je verleden. Wetende dat de littekens altijd een deel van je zullen zijn. En hoe graag je ook zou willen van niet, ze ook af en toe nog pijnlijk aanvoelen. Met een tikkeltje angst durfde je uiteindelijk terug intense vriendschappen aan te gaan. Al zal er allicht altijd een stemmetje in je hoofd zijn die alarm wil slaan. Soms is het een echte spelbreker maar ja hart laat een alarmloos leven nu éénaal niet meer toe, ook al is het vaak onterecht.
Lieve Lies, je hart zat heel erg lang in het duister. Soms was het zo koud vanbinnen en hoopte je alleen maar op wat warmte. De dag dat je moeder werd, veranderde gelukkig alles. Sindsdien is het nooit meer zo duister en donker geweest. Maar desondanks bleef je wel worstelen. Door de jaren heen, leerde je verschillende jasjes aan te trekken. Om net genoeg op te vallen of juist niet. Je drang naar rechtvaardigheid werd trouwens alleen maar groter waardoor je het jezelf niet bepaald gemakkelijk (hebt ge)maakt.
In een wereld waar het soms hard tegen hard is, lijk je vaak te verzuipen. Je zoekt wanhopig naar mooiheid zodat je je kinderen de wreedheid van de wereld kan besparen. Helaas bestaat hiervoor geen garantie. Maar Lies, jij vechter, jij wou en kon je niet neerleggen bij de duisternis. Vooral de laatste jaren ging je daarom actief op zoek naar iets anders. Het vele reizen is daar voor jou cruciaal in. Het kalmeerde je hart. Vooral samen met je gezin de wereld ontdekken werkt helend.
Je bent een sterke vrouw die ondanks de wreedheden in haar leven nooit zomaar zal aanvaarden dat alles duister en kil is.
Lieve Lies, vandaag kan ik je dit schrijven omdat ik weet dat jij er nu klaar voor bent. De demonen uit het verleden zullen er altijd zijn, maar je hebt aan den lijve ondervonden dat er desondanks nog zoveel schoonheid is. Soms moest je daarvoor even ontsnappen maar vandaag ben je klaar om ook dichtbij steeds meer schoonheid te zien. Gun het jezelf om je te wentelen in de veilige cocon van je gezin. Dat mag, dat kan. Wapen jezelf tegen de wreedheid van de mens maar wantrouw niet. Wees zorgvuldig in je keuzes maar blijf open minded. Kijk verder dan wat je ziet en zoek het verhaal. Blijf naar jezelf zoeken en geef jezelf vorm. Omarm de eigenschappen die je soms verfoeit en laat de liefde van anderen toe.
Je bent een sterke vrouw die ondanks de wreedheden in haar leven nooit zomaar zal aanvaarden dat alles duister en kil is. Jij bent een vechter en het liefst van al ga je voor een wereldse en open visie. Weten dat je anderen niet kan veranderen maar jezelf wel is cruciaal. Verzet jezelf niet langer tegen maar omarm. En geef vooral jezelf een kans…
Lieve Lies, ik wou dat ik je dit 15 jaar gelegen had kunnen vertellen. Ik wou dat ik je had kunnen behoeden voor de meest duistere en donkere plekjes in je hart. Ik kon het niet en dat stemt me soms triest. Maar weet dat je mag trots zijn op jezelf. Op wie je bent, op wat je doet en hoe je in het leven staat. Laat nooit iemand je iets anders wijs maken. Je bent mooi en je bent het waard.
💕😘
Ik ben sprakeloos.
Ik heb ook geen al te fijne herinneringen aan mijn middelbare schooljaren. Dus dit lezen bracht veel terug naar boven.
Warme knuffel,
Ellen
Nog steeds gruwel ik wanneer ik teveel aan die periode moet denken. Maar ondertussen wel wijs genoeg en vooral sterk genoeg om de demonen van die tijd niet meer te laten winnen.
Gek hoeveel mensen met gelijkaardige demonen zitten… Gek hoeveel sterker ik sta dan enkele jaren geleden, maar evenzeer toch nog soms dat kleine duiveltje op mijn schouder zitten heb die me constant waarschuwt… Gek ook hoe mijn Stefan me er mee door sleurde gewoon door zichzelf te zijn ❤️
❤️❤️❤️
Heel herkenbaar maar van mij dan wanneer ik ging verder studeren. Om de een of andere reden vond ik er mijn draai niet en werd ik alsmaar onzekerder terwijl ik de periode er voor wél genoeg zelfvertrouwen had en omringd was door lieve vrienden. Gelukkig is dat, vanaf ik begon te werken en m’n man leerde kennen, weer volledig terug gekeerd dat zelfvertrouwen. Praten over die periode vind ik nog steeds moeilijk. Ik probeer er ook niet meer te veel aan te denken. Je blogbericht doet me inzien dat we in het nu leven en mogen dankbaar zijn voor alles dat ons gelukkig maakt. ❤
het is fijn om lezen dat zo een berichten helpen om dat in te zien :-)
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
Lies, mooi om te lezen. Mijn ergste jaar van de middelbare school was het eerste jaar.. en ook dat draag ik nog altijd met me mee… ik ben ook nog vaak bang dat mijn huidige vriendschappen niet zullen blijven duren. Dat alles terug kapot gaat zoals toen.. maar ook ik ben sterker dan toen.
jezus. wat kunnen mensen elkaar pijn …
het verhaal van ‘Probeer verkreukeld papier maar eens glad te strijken’ heb ik al zo dikwijls tegen onze kinderen verteld. gewoon omdat ze nooit , maar dan ook nooit zouden pesten maar ook dat ze zouden opkomen voor de gepesten.
take care !
❤️❤️❤️
😘 🍀
Mooi geschreven, recht uit je hart ❤️
Wat mooi geschreven. Ik kijk vol bewondering naar je en volg je al een tijdje.
Succes lieve Lies!
X Liza
Wat mooi en eerlijk geschreven. Ik kijk vol bewondering naar je en volg je alweer een tijdje.
X Liza
Vriendschappen kunnen zo mooi zijn maar ook plots zo hard. En als je vooral leeft op emoties en een softe gevoeksmens bent ( niet hard genoeg voor deze wereld) dan komt dat vaak heel hard aan en valt die kant van zekerheid in duigen. Het twijfelen aan jezelf neemt dan zo hard de bovenhand.Stom he!! Ook ik spreek uit ondervinding… Sad world at times..xx..
❤️
Oooh wauw, wat mooi geschreven. Dit pakt mij énorm! Wat ben jij een sterke vrouw! Je bent een voorbeeld 😘💖
Mooi geschreven ❤️ ik heb ook veel nare periodes gekend in mijn schooljaren. Pas in het tweede middelbaar begon het te beteren en vind ik m’n beste vriendin. Knuf!
Altijd perfecte foto’s, altijd op zoek naar perfecte schoonheid, mooi! Zorg ook voor jezelf!
Heel mooi en sterk verhaal. Met tranen in de ogen komen herinneringen terug boven. Mijn laatste jaar op de lagere school was zwaar. Maar ik dacht dat ik sterker was geworden, dat ik het achter mij had gelaten. Net nu mijn oudste zoontje naar school gaat, komt die onzekere ik weer boven. Maar jij verwoordt het zo mooi, het is een deel van jezelf en er is zoveel meer mooi dan lelijk in onze wereld. We moeten het alleen toelaten.. Dank u Lies!
Knuffel.
Je bent sterk. Toen al en nu nog. Twijfel daar niet aan.
en niet de hele wereld is kil en harteloos. Twijfel daar ook niet aan. Het spijt me dat die wereld nochtans zijn duistere kanten je toen al getoond heeft.