Liefste Axelle,
Je bent net 9 jaar geworden. Ik werd wakker om 7 voor 12 ‘s nachts, exact het moment dat jij 9 jaar geleden werd geboren. Je zette ons, maar misschien vooral mijn leven op z’n kop. Tot jij er was, was ik een zoekende ziel die altijd onrustig was. Met jouw komst veranderde dat. Moeder worden maakte dat ik leerde geloven in de toekomst.
9 jaar later is er veel gebeurd en veel veranderd. Ik werd ziek en jij maakte dat vanop de eerste rij mee. Alsof je nooit anders deed, nam je vaak de zorgende functie over. Je zou dat nu nog doen, maar liefste Axelle, laat gewoon maar voor je zorgen. Je hoeft je mama niet te sparen. Kijk maar naar welke weg we hebben afgelegd en hoe ik vandaag een voorbeeld voor jullie allemaal kan zijn.
Weet dat waar je ook van droomt, je het kan worden. Geloof erin, ook als iedereen je gek verklaart. Je zei onlangs dat je juf wil worden. Als dat zo blijft dan moet je ervoor gaan. Wij, je mama en papa, zullen je altijd steunen. Want we geloven in jou en weten dat jij grootste dingen kan doen.
Maar nu mag je nog even genieten en klein zijn. Ik voel wel dat je op een punt komt dat je meer afstand wil nemen. Laten we afspreken dat je nog een jaartje mijn kleine meisje bent?!? Dat meisje die houdt van gek doen en dansen. Diegene die er zotte dingen uit flapt en als eerste klaarstaat om de wereld te verkennen. Maar ook dat meisje dat graag nog komt knuffelen en het liefst van al elke dag door mij gemasseerd wil worden. ;-)
Ga voor je passies: skaten, dansen en surfen. Je bent een natuurtalent dus twijfel niet teveel aan jezelf. Weet dat je inzet altijd beloond wordt en dat het oké is om te proberen en foutjes te maken. Je bent geweldig en laat niemand je ooit iets anders wijsmaken.
Axelle, je wordt graag gezien.
Liefs,
Mama
Wauw! Mooi. Ben zelf ook de oudste van een gezin van 4 (ook nog 1 broer en 2 zussen), en onze moeder is ook ziek geworden, toen ik 15 was. (Een chronische ziekte, die haar bijna fataal werd). Onze moeder is toen een hele tijd opgenomen geweest in het ziekenhuis op intensieve zorgen, op een moment dat wij in onze puberteit zaten, en examens hadden. We zijn een hecht gezin, en zorgen voor elkaars kinderen, maar toen heeft dit wel een enorme impact op ons gehad. We stonden er toen niet bij stil, maar beseffen nu wel wat we hebben meegemaakt, en het heeft ons gevormd tot de mensen die we nu zijn geworden. Die brief heeft onze moeder nooit geschreven, maar Ik ben er zeker van dat ze deze voor altijd bij haar zal houden! 💕
Ik denk dat elke moeder die ziek wordt, worstelt met wat dat voor impact op haar kinderen heeft. Maar dat ze ook later kan zien hoe het kinderen vormt en dat het niet allemaal kommer en kwel is. Bedankt om even te reageren.